Sanitätswesen
Sanitätswesen (Tıbbi hizmetler), Holokost sırasında Nazi toplama veya imha kampı örgütünün beş bölümünden biriydi. Diğer bölümler komuta merkezi, idari departman, Politische Abteilung ve koruyucu gözaltı kampıydı.
Tıbbi birlik, bir toplama kampının komuta merkezi personelinin zorunlu bir bileşeniydi. Bu bölüm, 1937'den sonra Leitender Artzt (baş doktor) olarak adlandırılan Toplama Kampları Müfettişliği'nin (CCI) başhekimine bağlıydı. CCİ'nin başhekimi, toplama kamplarına tıbbi personel görevlendirmek ve görevlendirmek, kamp doktorlarına teknik talimatlar vermek ve aylık raporlarının değerlendirilmesinden sorumluydu. Daha sonra CCI, SS-Wirtschafts-Verwaltungshauptamt'ın "Amt D"si oldu ve Enno Lolling, 3 Mart 1942'de merkezi Oranienburg'da bulunan "Tıbbi Birlikler Birimleri ve Kamp Hijyeni için Amt D III"ün başına geçti. Bu nedenle, tüm toplama kampı doktorlarını denetleyen baş doktordu ve o da Reichsarzt SS Ernst-Robert Grawitz'e bağlıydı.
Kamp baş doktoru ve aynı zamanda "birinci kamp doktoru" olarak da adlandırılan Standortarzt (Garnizon Doktoru), toplama kampındaki tıbbi birlikleri yönetiyordu. Bu sıfatla baş doktor, kampın tüm sağlık personelinin amiriydi. Aynı zamanda CCİ başhekiminin talimatlarının yürütülmesinden ve onlara aylık raporların hazırlanmasından da sorumluydu. Asker doktoru SS muhafızlarının ve aile üyelerinin tıbbi bakımından sorumluydu. Kamp doktorlarının geri kalanı, görev listesine göre kampın geri kalan alanlarını paylaştırdı. Mahkûmların tıbbi bakımı, asıl görevlerinin yanında ikinci plandaydı. Hastalıkların önlenmesi ve mahkûmların çalışma kapasitesinin sürdürülmesinin hijyenik yönleri öncelikli öneme sahipti. Bu amaçla revirde yardımcı personel olarak görev yapacak doktor ve hemşire mahkûmlardan yararlandılar.
Auschwitz toplama kampı komutanı Rudolf Höss'e göre tıbbi olmayan görevleri şunlardı:[1]
- Çalışabilecek erkek ve kadınların seçimini yapmak üzere Yahudi nakliye araçlarının gelişinde hazır bulunacaklardı.
- Öldürme prosedürlerini gözlemlemek ve herkesin öldüğünü doğrulamak için gaz odalarında olacaklardı.
- Zahnärzte (Diş Hekimleri), Sonderkommando'daki mahkûm diş hekimlerinin ölülerin ağızlarındaki tüm altını krematoryumda yakılmadan önce çıkardıklarını ve altını güvenli kaplara koyduklarını doğrulamak için sürekli nokta testleri yapmak zorunda kaldı.
- Emekli olacaklar ve iş göremez hale gelen ve tahminlerin dört hafta içinde işe dönmelerini öngörmediği Yahudileri yok edilmeye göndereceklerdi. Yataktan çıkamayanlar iğneyle öldürülecekti.
- Siyasi nedenlerden dolayı ölüm cezasına çarptırılan Politische Abteilung tarafından tutuklanan sağlıklı mahkûmlar için verschleierten Exekutionen (gizli infazlar) yürütmek zorunda kaldılar. Bunlar enjeksiyon yoluyla öldürüldü. Gestapo kampı infazların gizli tutulmasını istedi, bu nedenle doktorlar ölüm nedeninin doğal nedenlerden kaynaklandığı yazıldı.
- Ölümün belgelenmesi için adli kamp infazlarına katılmak gerekiyordu.
- Mahkûmun engel teşkil ettiğini incelemek için mahkûmların bedensel cezalarına katılmaları gerekiyordu.
- Alman olmayan kadınlara beşinci aya kadar zorla kürtaj yaptırmak zorunda kaldılar.
Üstelik doktorlara tıbbi araştırma yapma fırsatı verildi ve bazı durumlarda görevlendirildiler.[2][3] Bu deneyler yaşayan mahkûmlar üzerinde veya bazen belirli bir araştırma projesinin amaçları doğrultusunda idam edilen mahkûmlar üzerinde gerçekleştirildi.[3][4] Bununla birlikte, Alman Reich'ı boyunca, Kaiser Wilhelm Enstitüsü gibi tıp fakülteleri ve kurumlarındaki Nasyonal Sosyalist profesörlerle, aynı zamanda ilaç endüstrisi ve tıbbi kuruluşlarla çok çeşitli ilişkiler vardı.[1][3] Yerel nüfus müdürlüğü bu ölen mahkûmlardan biri için ölüm belgesi talep ettiğinde, bu belgede doktorun adı ve ölüm nedeni açısından sahtecilik yapılmıştı.
Savaştan sonra, her ne kadar en önemli Nazi doktorlarından bazıları Nürnberg'de yargılanmış ve bazıları idam edilmiş olsa da, pek çok Nazi doktoru savaştan sonra rahat ve saygın pozisyonlara kaydı. Örneğin, Doğu Almanya'da Hermann Voss tanınmış bir anatomist oldu ve Batı Almanya'da Eugen Wannenmacher Münster Üniversitesi'nde profesör oldu ve Josef Mengele'nin akıl hocası ve sponsoru olan Otmar Freiherr von Verschuer'in çalışmalarına devam etmesine izin verildi.[2][3][5] Bazıları sahte isimler altında çalışmaya zorlansa da, Nazi geçmişleri genellikle göz ardı edildi. Yaptıkları deneyler tıp dergilerinde alıntılanmış ve bazen araştırma verilerinin nasıl elde edildiğine dair hiçbir referans veya sorumluluk reddi olmaksızın yeniden yayınlanmıştır.[2]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b "Die Tätigkeit von SS-Ärzten in Konzentrationslagern und das "Großlaboratorium" Auschwitz" Webarşiv şablonunda hata:
|url=value. Boş. University of Marburg, official website. Retrieved May 27, 2010 (Almanca) - ^ a b c Baruch C. Cohen, "The Ethics Of Using Medical Data From Nazi Experiments" 13 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Jewish law website. Retrieved May 27, 2010
- ^ a b c d "Mad Science and Criminal Medicine" Webarşiv şablonunda hata:
|url=value. Boş. With photos. Retrieved May 27, 2010 - ^ Vivien Spitz, Doctors from hell: the horrific account of Nazi experiments on humans 1 Nisan 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., foreword by Elie Wiesel. pp. 232-233. Sentient Publications (2005) 1-59181-032-9
- ^ Ernst Klee, "Von deutschem Ruhm" 22 Ocak 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Die Zeit, (September 25, 2003) Retrieved May 27, 2010 (Almanca)