İçeriğe atla

Müttefik işgali altındaki Avusturya

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Schönbrunn Sarayı bahçelerinde Sovyet birlikleri, 1945
Müttefik işgali altındaki Avusturya
Müttefik Tetkik Yönetimi
1945-1955
Müttefik işgali altındaki Avusturya bayrağı
Bayrak
{{{arma_açıklaması}}}
Arma
Avusturya'nın paylaşımı
Avusturya'nın paylaşımı
BaşkentViyana
Hükûmetİşgal yönetimi
Valiler (1945) 
• İngiliz bölgesi
Orgeneral McCreery
• Fransız bölgesi
Korgeneral Béthouart
• Amerikan bölgesi
Orgeneral Clark
• Sovyet bölgesi
Mareşal Konev
Şansölye 
• 1945
Karl Renner
• 1945–53
Leopold Figl
• 1953–55
Julius Raab
Tarihçe 
• Kuruluşu
1945
13 Nisan 1945
• Tetkik Yönetimi'nin kuruluşu
27 Nisan 1945
• Avusturya Devlet Antlaşması
27 Temmuz 1955
• Tarafsızlık Beyanı
26 Ekim 1955
• Dağılışı
1955
Öncüller		 Ardıllar
Nasyonal Sosyalist Avusturya
Avusturya

İşgal Avusturyası, Avusturya'nın II. Dünya Savaşı sonrasında Müttefik Devletlerce kontrol edildiği döneme denir. Ülke Sovyetler Birliği, ABD, Birleşik Krallık ve Fransa tarafından paylaştırılmış ve bu devletlerin kurduğu Müttefik Tetkik Yönetimi tarafından yönetilmiştir. Viyana da Berlin gibi ikiye bölünmüştür. Ancak bu durum Almanya'daki gibi gerçekleşmedi. Soğuk Savaş ile birlikte Almanya üzerinde restleşmeler yaşanmış ve 1989 yılına kadar sürecek bölünme meydana gelmiştir. Avusturya'da ise Kruşçev'in revizyonist politikaları çerçevesinde yumuşamaya gidilmiş ve burada kapitalist yönetime izin verilerek 1955 yılında devletin birleşmesine izin vermiştir.

Öncesi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Moskova Konferansı (1943)

1943 Moskova Konferansı'nda Sovyetler Birliği, Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık 1938'de Avusturya'nın Alman ilhakının "boş ve geçersiz " olarak kabul edilmesine birlikte karar vermişlerdir. Ayrıca, 1938'den o döneme dek tüm idari ve yasal önlemler göz ardı edilecekti. Konferans, savaştan sonra özgür ve bağımsız bir Avusturya yaratma niyetini açıkladı, ancak Avusturya'nın "kaçınılması mümkün olmayan" Nazi Almanyası'nın yanında savaşa katılma "sorumluluğu olduğunu belirtti. [1]

1945–1946: işgalin ilk yılı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sovyet yönetimi ve Avusturya hükümetinin yeniden kurulması

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana maddeler: Sovyet askeri işgalleri ve Doğu Cephesi (II. Dünya Savaşı)

29 Mart 1945'te, Sovyet komutanı Fyodor Tolbuhin birlikleri Burgenland'daki Klostermarienberg'deki eski Avusturya sınırını geçti.[2] 3 Nisan'da, Viyana Taarruzunun başlangıcında, daha sonra güney Aşağı Avusturya'da yaşayan Avusturyalı politikacı Karl Renner, Sovyetlerle temas kurdu. Joseph Stalin, sürgündeki ülkenin komünistlerinden gelecek bir Avusturya kabini kurmuştu, ancak Tolbukhin telgrafı Stalin'in fikrini Renner lehine değiştirdi.[3] 20 Nisan 1945'te Sovyetler, Batılı müttefiklerine sormadan[4] Renner'a geçici bir hükûmet kurma talimatı verdi. Yedi gün sonra Renner kabinesi göreve başladı, Avusturya'nın Nazi Almanya'sından bağımsızlığını ilan etti ve Birinci Avusturya Cumhuriyeti çizgileri boyunca demokratik bir devletin kurulmasını istedi.[4] Sovyetlerin Renner'ı kabul etmesi izole bir bölüm değildi; subayları bölge savaşlarını yeniden başlattı ve yerel belediye başkanlarını, savaş bitmeden önce bile halkın tavsiyelerini takiben sık sık atadı.[5] Renner ve bakanları NKVD korumaları tarafından korundu ve izlendi.[6] İçişleri Bakanı ve İçişleri Bakanlığı'nın önemli mevkileri de dahil olmak üzere Devlet Şansölyesi Renner'ın kabinesinin üçte biri Avusturyalı Komünistler tarafından görevlendirildi.[4] Batılı müttefikler bir kukla devlet kurulduğundan şüphelendiler ve Renner'ı tanımadılar.[4] İngilizler özellikle düşmandı;[4] Renner'ın Kremlin için bir jeton cephesi yerine güvenilir bir politikacı olduğuna inanan Amerikan Başkanı Harry Truman bile tanınmasını reddetti.[7] Ancak Renner, Dışişleri Bakanı atamayan iki tarafın atadığı bakanlıkların her birinde iki Devlet Müsteşarlığı belirleyerek taraflar arası kontrolü sağlamıştır. Hitler'in orduları Almanya'ya geri çekilir çekilmez, Kızıl Ordu ve NKVD ele geçirilen toprakları taramaya başladı. 23 Mayıs'a kadar 268 eski Kızıl Ordu askeri, 1.208 asker ve 1,655 sivil tutuklandığını bildirdi [8] Sonraki haftalarda İngilizler, Sovyet yetkililerinden ve bazı ölümlerden Batı Avusturya'ya kaçan 40.000'den fazla Kazak teslim oldu.[9] Temmuz ve Ağustos aylarında Sovyetler, Viyana'yı “temizlemek” ve Çekoslovak sınırını kapatmak için NKVD birliklerinin dört alayını bölgeye getirdi.[10][11] Kızıl Ordu , Viyana Savaşı'nda 17.000 asker kaybetti. Sovyet birlikleri, Sovyet zaferinden sonraki ilk gün ve haftalarda başlayarak kadınlara karşı sistematik cinsel şiddet başlattı. Sivillere karşı baskı, Kızıl Ordu'nun itibarına o kadar büyük zarar verdi ki, 28 Eylül 1945'te Moskova şiddet içeren sorgulamaları yasaklayan bir emir yayınladı.[12] Askerler eve gönderilmeye hazırlanırken Kızıl Ordunun morali epeyce düştü; muharebe birimlerinin Ivan Konev'in daimi işgal kuvveti ile değiştirilmesi ancak 'yanlış davranışı' az miktarda azaltabildi.[13] 1945 ve 1946 boyunca, Sovyet komutanlığının tüm seviyeleri, rütbe ve dosyaya göre firar ve yağma olaylarının önüne geçmeye çalıştı ancak bir sonuç alamadı.[14][15] 1946 Avusturya polis kayıtlarına göre, genellikle sarhoş olan "Sovyet üniformalı erkekler" kayıtlı suçun% 90'ından fazlasını oluşturuyordu (buna karşılık, ABD askerleri% 5 ila 7'dir).[16][17] Aynı zamanda, Sovyet valileri Avusturya polis gücünün genişlemesine ve silahlanmasına direndi.[18]

Fransız, İngiliz ve Amerikan birlikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Viyana'da[ölü/kırık bağlantı] işgal kuvvetleri

11. Zırhlı Tümeni içeren Amerikan birlikleri 26 Nisan'da Avusturya sınırını geçti, ardından sırasıyla 29 Nisan ve 8 Mayıs'ta Fransız ve İngiliz birlikleri geldi.[2][19] Temmuz 1945 sonuna kadar hiçbir Batı müttefiki Doğu Avusturya'dan ilk elden istihbarata sahip değildi (benzer şekilde, Renner'ın kabinesi Batı'daki koşullar hakkında neredeyse hiçbir şey bilmiyordu).[20] 9 Temmuz 1945'te Müttefikler işgal bölgelerinin sınırları konusunda anlaştılar.[20] Vorarlberg ve Kuzey Tirol Fransız Bölgesi içerisinde yer aldı; Tuna'nın güneyinde bulunan Salzburg ve Yukarı Avusturya Amerikan Bölgesine verildi;İngiliz Bölgesi Burgenland, Aşağı Avusturya ve Tuna Nehri'nin kuzeyini içeriyordu, Yukarı Avusturya'nın Mühlviertel bölgesi ise Sovyet Bölgesi içerisinde yer alıyordu. Fransız ve Amerikan bölgeleri, bu ülkelerin Almanya'daki bölgelerini ve Sovyet bölgesi gelecekteki Varşova Paktı devletlerini sınırladı. Viyana dört Müttefik'in hepsine bölündü. Viyana'nın tarihi merkezi, işgal güçlerinin her ay değiştiği uluslararası bir bölge ilan edildi. İşgal birliklerinin hareketi ("bölge takas") Temmuz sonuna kadar devam etti.[20] İlk Amerikalılar,[7] Sovyetlerin Renner'ı Avusturya petrol sahalarını teslim etmeye zorladığı Temmuz 1945'in sonunda Viyana'ya geldi.[21] Amerikalılar anlaşmaya itiraz ettiler ve engellediler[21] ancak sonuçta Sovyetler bölgelerindeki Avusturya petrolü üzerinde kontrol sahibi oldular. İngilizler Eylül ayında geldi. Dört askeri valinin Müttefik Konseyi[22] 12 Eylül 1945'te Viyana'daki ilk toplantısı için toplandı. Renner'ın ulusal bir hükûmet iddiasını tanımayı reddettiler, ancak Batı bölgelerine nüfuz etmesini engelleyemediler. Renner vokal anti-komünist Karl Gruber'i Dışişleri Bakanı olarak atadı ve Komünist nüfuzunu azaltmaya çalıştı. 20 Ekim 1945'te Renner'ın reform kabinesi Batılı müttefikler tarafından tanındı ve ilk yasama seçimleri için sandığa gidildi.[23]

Savaştan sonraki ilk genel seçimler

[değiştir | kaynağı değiştir]

25 Kasım 1945'te yapılan seçim, oyların% 5'inden biraz daha fazlasını alan Avusturya Komünist Partisi için bir darbe oldu. Hristiyan Demokratlar (ÖVP ) ve Sosyal Demokratlar (SPÖ ) koalisyonu[24] oyların% 90'ını aldı ve kabinenin kontrolünü ele geçirdi ardından Hristiyan Demokrat Julius Raab'a Federal Başbakanlık pozisyonu sunuldu.[25] Sovyetler, 1930'lardaki politik rolü nedeniyle[25] Raab'ı veto etti. Bunun yerine Cumhurbaşkanı Karl Renner, parlamentonun rızasıyla Sovyetler tarafından zar zor kabul edilebilir olan Leopold Figl'i atadı.[23] Avusturya bu vetoya ekonomik varlıklarının büyük ve koordineli kamulaştırılmasıyla karşılık verdi.[23] Potsdam Anlaşması Avusturya'da "Alman dış varlıklarına" el konulmasına izin verdi ve Sovyetler bu tanımın belirsizliğini sonuna kadar kullandılar.[26] Bir yıldan az bir sürede sökülerek yaklaşık 500 milyon dolar değerinde Doğu endüstriyel ekipmanına gönderildiler.[7] Amerikan Yüksek Komiseri Mark W. Clark, Sovyet yayılmacı niyetlerine vokal olarak direndi ve George F. Kennan'ın Uzun Telegramı ile birlikte Washington'a yaptığı raporlar, Truman'ın Sovyetlere karşı sert duruşunu destekledi.[27] Böylece, Bischof'a göre, Avusturya'daki Soğuk Savaş, küresel Soğuk Savaşın patlak vermesinden bir yıl önce 1946 baharında başladı.[21] 28 Haziran 1946'da Müttefikler, Avusturya hükûmeti üzerindeki hakimiyetlerini gevşeten İkinci Kontrol Anlaşması'nı imzaladı. Parlamento fiilen Müttefiklerin kontrolünden kurtuldu. Bu anlaşmadan itibaren kararı sadece dört Müttefik tarafından oybirliği ile alınabilirdi.[28] Sovyet vetoları, Batı muhalefeti tarafından rutin olarak geçersiz kılındı.[28] 1946 senesinden sonraki dokuz yıl boyunca ülke yavaş yavaş dış kontrolden kurtuldu ve bir “vesayet altındaki ulustan” tam bağımsızlığa dönüştü.[29] Hükûmet, olumsuz koşullara tepki göstererek ve zaman zaman kendi çıkarlarına çevirerek kendi bağımsız gelecek vizyonuna sahipti.[30] Avusturya'nın bağımsızlığı üzerine ilk müttefik müzakereleri Ocak 1947'de yapıldı ve Sovyet mülkündeki "Alman varlıkları" konusunda kilitlendi.[31]

Destek Kayıpları

[değiştir | kaynağı değiştir]

1945'in sonlarında ve 1946'nın başlarında Müttefik işgal kuvvetleri 150.000 Sovyet, 55.000 İngiliz, 40.000 Amerikan ve 15.000 Fransız birliğinin zirvesine ulaştı.[32] Bu birliklerin korunmasının maliyeti Avusturya hükûmetine yüklendi. İlk başta Avusturya tüm işgal faturasını ödemek zorunda kaldı; 1946'da işgal maliyetleri, Avusturya devlet harcamalarının

%35'i ile Sovyetler ve Batı müttefikleri arasında eşit olarak bölüştürüldü.[32] İkinci Kontrol Anlaşması'na paralel olarak, Sovyetler ekonomik politikalarını açıkça yağmalamaktan, kamulaştırılmış Avusturya işlerini kâr amaçlı yürütmeye dönüştürdüler. Avusturyalı komünistler Stalin'e tüm ekonomiyi kamulaştırmasını tavsiye ettiler, ancak teklifin çok radikal olduğunu düşündüler.[3] Şubat ve Haziran 1946 arasında Sovyetler bölgelerinde kalan yüzlerce işletmeyi kamulaştırdı.[21] 27 Haziran 1946'da bu varlıkları 400'den fazla işletmenin bir holdingi olan ABD'ye birleştirdiler.[33] Avusturya ekonomik üretiminin% 5'inden fazlasını kontrol etmedi, ancak cam, çelik, petrol ve ulaşım endüstrilerinde önemli, hatta tekelci bir paya sahipti.[34] USIA, Avusturya ekonomisinin geri kalanıyla zayıf bir şekilde bütünleşmişti; ürünleri öncelikle Doğu'ya sevk edildi, kârları fiilen el konuldu ve vergileri Sovyetler tarafından ödenmedi. Avusturya hükûmeti, ABD'nin mülkiyeti üzerindeki yasal unvanını tanımayı reddetti; misilleme olarak, USIA Avusturya vergi ve tarifeleri ödemeyi reddetti.[35] Bu rekabet avantajı, artan eski olmalarına rağmen USIA işletmelerini ayakta tutmaya yardımcı oldu. Sovyetlerin karlarını yeniden yatırım yapma niyeti yoktu ve USIA varlıkları yavaş yavaş bozuldu ve rekabet avantajlarını kaybetti.[36] Avusturya hükûmeti ABD tarafından korunan paramiliter komünist çetelerden[37] korktu ve onu “sömürge tarzında bir sömürü ekonomisi” olduğu için yaktı.[38] Sovyet bölgesinin ekonomisi nihayetinde ülkenin geri kalanıyla birleşti. Güney Tirol İtalya'ya iade edildi. Dışişleri Bakanları Konseyi'nin Güney Tirol'e İtalya'ya (4 Eylül 1945) verdiği “otuz ikinci kararı” Avusturya'daki popüler görüşleri ve 200.000 Almanca konuşan Tyrolean'ın zorla geri gönderilmesinin olası etkilerini göz ardı etti.[39] Karar tartışmasız İtalya, çok daha önemli bir ülke ödüllendirmek için İngiliz arzusuyla hareket edildi çevreleme dünya komünizminin. Renner'ın itirazları çok geç geldi ve etkili olmak için çok az ağırlık taşıdı.[40] Popüler ve resmi protestolar 1946'ya kadar devam etti. 150.000 Güney Tirol'in imzası kararı değiştirmedi.[41] Güney Tirol bugün Almanca konuşan çoğunluğu olan bir İtalyan özerk eyaletidir (Bolzano / Bozen ).

Açlık

[değiştir | kaynağı değiştir]

1947'de, USIA işletmeleri de dahil olmak üzere Avusturya ekonomisi savaş öncesi seviyelerin% 61'ine ulaştı, ancak tüketim malları üretiminde (savaş öncesi seviyelerin% 42'si) orantısız bir şekilde zayıftı.[42] Gıda en kötü sorun olarak kaldı. Amerikan raporlarına göre, ülke 1945 ve 1946'da "açlık diyeti" konusunda hayatta kaldı ve günlük rasyonlar 2000'in altında kaldı.[43] Avusturya tarımsal üretiminin% 65'i ve neredeyse tüm petrol, Sovyet bölgesinde yoğunlaştı ve Batı Müttefiklerinin nüfusu kendi bölgelerinde besleme görevini zorlaştırdı.[44] Mart 1946'dan Haziran 1947'ye kadar bu rasyonların% 64'ü UNRRA tarafından sağlandı.[45] Isıtma, ABD tarafından gevşek kredi koşullarıyla gönderilen Alman kömür arzına bağlıydı.[46] 1946 kuraklığı sonucunda çiftlik üretimi ve hidroelektrik enerji üretimi daha da azaldı. Figl hükûmeti, Çalışma, Ticaret ve Ziraat Odaları ve Avusturya Sendika Federasyonu (ÖGB) krizi geçici olarak gıda ve işgücü piyasalarının sıkı düzenlenmesi lehine çözdü. Ücret artışları sınırlıydı ve yıllık fiyat-ücret anlaşmaları yoluyla emtia fiyatlarına kilitlendi. Müzakereler, savaş sonrası Avusturya demokrasisinin temeli haline gelen seçilmiş ve seçilmemiş siyasi elitler arasında[47] Avusturya Sosyal Ortaklığı ve Austro-korporatizm olarak bilinen bir konsensüs modeli oluşturdu.[48] 1946–1947 şiddetli kışını, patates hasatının savaş öncesi üretimin neredeyse% 30'una ulaşamadığı 1947 senesini felaketli bir yaz izledi.[45] Gıda kıtlığı, UNRRA yardımının geri çekilmesi, enflasyonun artması ve Devlet Antlaşması müzakerelerinin moral bozukluğu ile daha da kötüleşti.[45] Nisan 1947'de hükûmet herhangi bir rasyon dağıtamadı ve 5 Mayıs'ta Viyana şiddetli bir gıda isyanıyla sarsıldı.[49] Daha önceki protestolardan farklı olarak, Komünistlerin önderliğindeki göstericiler Avusturya siyasetinin batılılaşmasını engellemeye çağırdılar.[50] Ağustos ayında, Bad Ischl'deki bir gıda isyanı yerel Yahudilerin bir pogromuna dönüştü.[51] Kasım ayında, gıda sıkıntısı İngiliz işgali altındaki Steiermarklara işçilerin grevine yol açtı.[50] Figl hükûmeti, daha sonraki tarihçiler bunun bir abartı olduğunu söylemesine rağmen, gıda ayaklanmalarının başarısız bir komünist darbedir ifadesini kullandı.[31][50] UNRRA'nın Avusturya'ya gıda sevkiyatını durdurduğu Haziran 1947'de, gıda krizinin boyutu ABD hükûmetini 300 milyon dolar gıda yardımı yapmaya zorladı. Aynı ay Avusturya, Marshall Planı'na katılımını tartışmaya davet edildi. Doğrudan yardım ve sübvansiyonlar, Avusturya'nın 1947 açlığından kurtulmasına yardımcı oldu, aynı zamanda gıda fiyatlarını düşürdü ve yerel çiftçileri caydırarak Avusturya tarımının yeniden doğmasını geciktirdi.

Marshall planı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Avusturya, Marshall Planı programını 1947'nin sonunda tamamladı ve Mart 1948'de Marshall Planı yardımının ilk dilimini aldı.[52] Ağır sanayi (veya geride kalanlar) Linz çevresinde, Amerikan bölgesinde ve İngiliz işgali altındaki Steiermark'da yoğunlaştı. Ürünleri savaş sonrası Avrupa'da yüksek talep görüyordu. Doğal olarak, Marshall Planı yöneticileri mevcut mali yardımı Amerikan ve İngiliz kuvvetleri tarafından kontrol edildi vr sanayi sektörüne yönlendirdi.[53] Amerikan askeri ve siyasi liderleri niyetlerini gizlemedi: Geoffrey Keyes, "bu kilit bölgenin (Avusturya) Sovyetler Birliği'nin münhasır etkisi altına girmesine izin veremeyiz." Dedi.[54] Marshall Planı öncelikle Sovyet bölgesine karşı konuşlandırıldı, ancak tamamen dışlanmadı: Marshall planı yatırımlarının% 8'ini aldı (gıda ve diğer fiziksel ürünlerin% 25'ine kıyasla).[55] Avusturya hükûmeti, Sovyet bölgesine yapılan mali yardımı, ülkeyi bir arada tutan bir yaşam çizgisi olarak gördü. Marshall Planı fonlarının Sovyet işgalindeki topraklara dağıtıldığı tek durum buydu.[56] Marshall Planı, özellikle başlangıç aşamasında, evrensel olarak popüler değildi.[57] Metalurji gibi bazı ticaretlerden yararlandı, ancak tarım gibi diğerlerini de bastırdı. Ağır sanayiler, 1948'de savaş öncesi üretimin% 74.7'sinden 1951'de% 150.7'ye hızla iyileşti.[58] Amerikalı planlamacılar tüketim malları endüstrilerini, inşaat ticaretlerini ve küçük işletmeleri kasten ihmal ettiler. Endüstriyel işgücünün neredeyse yarısı işçileri artan işsizlikten muzdaripti.[59] 1948-1949'da, gıda ithalatını sübvanse etmek için Marshall Planı fonlarının önemli bir kısmı kullanıldı. Amerikan parası gerçek ücretleri etkili bir şekilde artırdı: Tahıl fiyatı dünya fiyatının yaklaşık üçte biri iken, tarım harabeye dönmüştü.[60] Marshall Planı yardımı giderek, 1947 yılında ülkeyi sarsan popüler huzursuzluk nedenlerinin sebebi ile kaldırıldı[61] ama Avusturya gıda ithalatına bağımlı hale geldi. 1950'de başlayan Marshall Planı'nın ikinci aşaması ekonominin verimliliğine odaklandı.[62] Michael J. Hogan'a göre, "en derin anlamda, Marshall planlamacılarının siyaset ve sosyal ilişkiler pazarındaki ilerlemeyle ilişkili olduğu gibi, aslında tüm yaşam tarzının da tutumların, alışkanlıkların ve değerlerin transferini içeriyordu.[63] Program, Amerikalı milletvekilleri tarafından tasarlandığı gibi,[64] fabrika düzeyinde üretkenlik, işgücü yönetimi ilişkileri, serbest sendikalar ve modern iş uygulamalarının geliştirilmesini hedeflemiştir.[65] Aralık 1951'e kadar faaliyet gösteren Ekonomik İşbirliği İdaresi, yaklaşık 300 milyon dolarlık teknik yardım dağıttı ve Avusturya sosyal ortaklığını (siyasi partiler, sendikalar, iş dernekleri ve hükümet) yeniden dağıtım ve tüketim yerine verimlilik ve büyüme lehine yönlendirmeye çalıştı.[66] Onların çabaları Avusturya'nın kapalı kapılar ardında karar verme pratiği tarafından engellendi.[67] Amerikalılar bunu açık, kamuoyu tartışması lehine değiştirmek için mücadele ettiler. Sosyalistler tarafından takdir edilen güçlü bir kartel karşıtı tutum aldılar ve hükümete rekabet karşıtı yasaları kaldırması için baskı yaptılar.[68] Ancak nihayetinde ekonominin geniş tekelci kamu sektörünün (ve dolayısıyla sosyalistlerin politik olarak faydalanmasının) yaratılmasından sorumlu hale geldiler.[69] Bischof'a göre, "hiçbir Avrupa ülkesi Marshall Planı'ndan Avusturya'dan daha fazla faydalanmadı."[70] Avusturya, Marshall Planı aracılığıyla yaklaşık 1 milyar dolar ve insani yardımda yarım milyar aldı.[32][71] Amerikalılar ayrıca 1945-1946'da tahsil edilen tüm işgal masraflarını 300 milyon dolar geri ödedi.[72] 1948–1949'da Marshall Planı yardımı, tüm ilgili ülkelerin en yüksek oranı olan milli gelirin% 14'üne katkıda bulundu.[73] Kişi başına yardım, Almanlar için 19 dolara kıyasla 132 dolardı.[32] Ancak Avusturya, diğer Mihver Devletlerine veya bölgelerine göre kişi başına daha fazla savaş tazminatı ödedi.[74] Sovyetler Birliği tarafından geri çekilmiş USIA karları, yağmalanan mülk ve 1955'te kararlaştırılan nihai yerleşim de dahil olmak üzere toplam savaş tazminatının 1.54 milyar ila 2.65 milyar dolar arasında olduğu tahmin ediliyor.[74][75]

Gevşeme

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kore Savaşı'nın sona ermesi ve Joseph Stalin'in ölümü soğuk savaşı etkisiz hale getirdi ve ülke hızla ama tamamen olmayacak şekilde, askersizleştirildi. Sovyetler Birliği, Avusturya'yı 40.000 kişilik ordularının maliyetini ödemek zorunda bıraktıktan sonra,[72] İngiliz ve Fransızlar davayı takip etti ve güçlerini bir simge varlığına indirdi.[76] Sonunda Sovyetler askeri valilerini sivil bir büyükelçi ile değiştirdiler. Doğu ve Batı Avusturya arasındaki eski sınır bir sınır çizgisi haline geldi.[72] Nisan 1953'te seçilen Şansölye Julius Raab, Batı yanlısı dışişleri bakanı Gruber'i görevinden aldı ve Avusturya'yı daha tarafsız bir politikaya yönlendirdi.[77] Raab Sovyetleri bağımsızlık müzakerelerine devam etme konusunda dikkatli bir şekilde araştırdı,[78] ancak Şubat 1955'e kadar daha büyük Alman sorununun çözümüne bağlı kaldı. Paris Anlaşması'nda formüle edilen Batı Almanya'yı yeniden silahlandırma stratejisi Sovyetler tarafından kabul edilemezdi. Ocak 1955'te Sovyet diplomatları Andrey Gromyko, Vladimir Semenov ve Georgy Pushkin, gizlice Vyaçeslav Molotov'a Avusturya ve Alman meselelerinin bağlantısını koparmasını önerdi.[79] Molotov yeni Sovyet girişimini 8 Şubat'ta kamuoyuna duyurdu. Avusturya'nın bağımsızlığı için üç koşul öne sürdü: tarafsızlık, yabancı askeri üslerinin kaldırılması ve yeni Avusturya'nın ilhakı'na karşı garantiler.[79][80]

Bağımsızlık

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart ayında Molotov, büyükelçi Norbert Bischoff ile bir dizi istişare yoluyla planını açıkladı: Avusturya artık Alman meselesine rehin değildi.[79] Molotov, Raab'ı başarılı olmasının ardından Dörtlüler Konferansı'nın izlemesi gereken ikili görüşmeler için Moskova'ya davet etti. Bu zamana kadar Paris Anlaşmaları Fransa ve Almanya tarafından onaylandı, ancak İngilizler ve Amerikalılar Hitler'in 1938'de Schuschnigg için belirlediği gibi bir tuzaktan[81] şüpheleniyorlardı. Anthony Eden ve diğerleri, Moskova girişiminin sadece Alman meselelerine yapılan bir başka saldırının gizliliği olduğunu yazdılar.[82] Politik yaklaşmasına rağmen Batı, Sovyetlerin Avusturya'ya öncelikli olarak askeri bir varlık olarak değer verdiğini düşündü.[82][83] Avusturya'nın askeri önemi büyük ölçüdeTito-Stalin ayrılığı sona ermesi ve Varşova Paktı'nın imzalanmasıyla değer kaybetti.[84] Bu korkular gerçekleşmedi ve Raab'ın Moskova'yı ziyareti (12-15 Nisan) bir atılımdı. Moskova, Avusturya'nın en geç 31 Aralık'ta serbest olacağına karar verdi.[85][86] Avusturyalılar Sovyetlerin bıraktığı “Alman varlıkları” ve petrol sahaları için çoğunlukla ayni ödeme yapmayı kabul ettiler;[87][88] "Gerçek ödül İsviçre modelinde olduğu gibi bir tarafsızlık olacaktı."[85][89] Molotov ayrıca Sovyetler Birliği'nde hapsedilen Avusturyalıların serbest bırakılmasını ve ülkelerine geri gönderilmelerini de vadetti.[81] Batılı güçler şaşkına uğramıştı; Wallinger Londra'ya "anlaşmanın gerçek olamayacak, dürüst olamayacak kadar iyi" olduğunu bildirdi.[86] Ancak Moskova'da kabul edildiği gibi ilerledi ve 15 Mayıs 1955'te Antoine Pinay, Harold Macmillan, Molotov, John Foster Dulles ve Figl Viyana'da Avusturya Devlet Antlaşması'nı imzaladı. 27 Temmuz'da yürürlüğe girdi ve 25 Ekim'de ülke işgalden kurtuldu.[90]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]


Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Conference delegates 1944, ss. 3–8.
  2. ^ a b Eisterer 2009, p. 190.
  3. ^ a b Bordjugov 2005.
  4. ^ a b c d e Bischof 2009, p. 174.
  5. ^ Eisterer 2009, p. 196.
  6. ^ Petrov 2009, p. 259.
  7. ^ a b c Bischof 2009, p. 175.
  8. ^ Petrov 2009, p. 260.
  9. ^ Petrov 2009, p. 263.
  10. ^ Petrov 2009, pp. 252–253.
  11. ^ Petrov 2009, p. 255, provides a roll of NKVD troops stationed in Austria.
  12. ^ Petrov 2009, p. 258.
  13. ^ Eisterer, p. 194.
  14. ^ Petrov 2009, pp. 266–268.
  15. ^ Lewis, pp. 145, 153, wrote that Tolbukhin "was reported to have been relieved of his command in the summer of 1945 because of the behaviour of his troops."
  16. ^ Berg 2000, p. 162.
  17. ^ Berg 2000, pp. 161–162, reviews the studies and sources on alcoholism in Soviet troops.
  18. ^ Carafano 2002, p. 177.
  19. ^ History 11th Armored Division http://11tharmoreddivision.com/ 13 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  20. ^ a b c Eisterer 2009, p. 197.
  21. ^ a b c d Bischof 2009, p. 177.
  22. ^ Antoine Béthouart (France), Richard McCreery (UK), Mark W. Clark (US), and Ivan Konev (USSR) – Eisterer 2009, p. 197.
  23. ^ a b c Bischof 2009, p. 176.
  24. ^ The coalition of ÖVP and SPÖ has been since known as the Grand Coalition – Wilsford, p. 378 or, alternatively, the Great Coalition – Wollinetz, p. 93.
  25. ^ a b Wollinetz 1988, p. 94.
  26. ^ Bischof 2009, pp. 176–177.
  27. ^ Bischof 2009, pp. 177–178.
  28. ^ a b Bischof 2009, p. 172.
  29. ^ Bischof 2009, p. 173.
  30. ^ Lewis 2000, p. 139.
  31. ^ a b Bischof 2009, p. 178.
  32. ^ a b c d Eisterer 2009, p. 201.
  33. ^ Fraberger, Stiefel 2000, p. 75
  34. ^ Fraberger, Stiefel 2000, p. 76.
  35. ^ Fraberger, Stiefel 2000, pp. 76–77.
  36. ^ Fraberger, Stiefel 2000, p. 80; Komlosy 2000, p. 124.
  37. ^ Lewis 2000, p. 146.
  38. ^ Fraberger, Stiefel 2000, p. 77.
  39. ^ Steininger 2003, pp. 79–80.
  40. ^ Steininger 2003, pp. 81–82.
  41. ^ Steininger 2003, p. 83.
  42. ^ Lewis 2000, pp. 141–142, used 1937 as a base year, and wrote that "1937 itself was a poor year".
  43. ^ Lewis 2000, p. 142.
  44. ^ Bailey, p. 148, wrote "65% of pre-war yield", not actual post-war output.
  45. ^ a b c Lewis 2000, p. 143.
  46. ^ Gimbel 1976, p. 163.
  47. ^ Lewis 2000, p. 149.
  48. ^ For a review of evolution of Austrian Social Partnership see Bischof et al. 1996.
  49. ^ Lewis 2000, p. 147.
  50. ^ a b c Lewis 2000, p. 148.
  51. ^ Berg 2000, p. 165.
  52. ^ Lewis 2000, p. 144.
  53. ^ Bader, p. 160.
  54. ^ Steininger 2008, p. 77.
  55. ^ Fraberger, Stiefel 2000, p. 82.
  56. ^ Fraberger, Stiefel 2000, p. 83.
  57. ^ Lewis 2000, p. 138.
  58. ^ Bader, p. 160, uses 1937 as the base year (100%).
  59. ^ Bader, pp. 160–161.
  60. ^ Williams, p. 122.
  61. ^ Bader, p. 157.
  62. ^ Tweraser 1995, p. 93.
  63. ^ As cited in Tweraser 1995, p. 93. See Hogan, p. 415 for the original text.
  64. ^ Tweraser 1995, p. 96: the 1951 Benton Amendment to the Mutual Security Act required "to encourage free enterprise and trade unions and to discourage restricting trade practices."
  65. ^ Tweraser 1995, p. 94.
  66. ^ Tweraser 1995, pp. 92–93.
  67. ^ Tweraser 1995, p. 106.
  68. ^ Tweraser 1995, p. 98.
  69. ^ Tweraser 1995, p. 105.
  70. ^ Bischof 2009, p. 179.
  71. ^ Lewis, p. 144: "962 million dollars in Marshall Aid".
  72. ^ a b c Eisterer 2009, p. 202.
  73. ^ Berg, p. 169. The Netherlands and Ireland were the second and third with 10.8% and 7.8%.
  74. ^ a b Fraberger, Stiefel 2000, p. 85.
  75. ^ Eisterer 2009, p. 201: 2 to 2.5 billion U. S. dollars.
  76. ^ Eisterer 2009, p. 202: UK – single battalion, France – 400 men in Vienna and "a few officers and gendarmes" in Tyrol. Carafano 2002, p. 188 – "reduced to skeletal commands."
  77. ^ Carafano 2002, p. 173.
  78. ^ Eisterer 2009, pp. 202–203.
  79. ^ a b c Sergeev 2001.
  80. ^ Steininger 2008, pp. 112–113.
  81. ^ a b Steininger 2008, pp. 117–119.
  82. ^ a b Steininger 2008, p. 126.
  83. ^ Carafano 2002, p. 189.
  84. ^ Carafano 2002, pp. 193–194.
  85. ^ a b Steininger 2008, p. 128.
  86. ^ a b Molotov at first demanded six months to withdraw the troops, while Raab pressed for three months. In the end they agreed on "three months from signing the Treaty, but no later than December 31" – Kindermann 1955, p. 110.
  87. ^ $150 million for German assets paid with goods, plus 10 million tons of oil and $2 million in cash – Steininger 2008, p. 128. The Kremlin proposed to spread oil shipments over six years through 1961, taking 50% of Austrian output, but at the request of Austria the schedule was extended to 10 years (to 1965) – Sergeev.
  88. ^ See Bailey, p. 163, for a contemporary Western assessment of the final settlement as "self-ransom" and "extortion".
  89. ^ According to Sergeev, who was present at the negotiations, Molotov's phrase about the Swiss model was a quote from a speech delivered by John Foster Dulles in Berlin on 13 February 1954.
  90. ^ Steininger 2008, p. 131.
Genel:

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Müttefik_işgali_altındaki_Avusturya&oldid=33804984" sayfasından alınmıştır