İçeriğe atla

LGBT muhafazakârlığı

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Makale serilerinden
LGBT
Cinsel yönelim ve cinsiyet
Tarih
Kültür
Haklar
Sağlık
Toplumsal tutum
Önyargı / Şiddet
Akademik alanlar ve söylev
Makale serilerinden
Türler
Kavramlar
Gelenek
Düşünürler
Politikacılar
Organizasyonlar
Dini Muhafazakârlık
Ulusal Türler
İlgili Konular

LGBT muhafazakârlığı, LGBT (lezbiyen, gey, biseksüel ve transgender) bireyleri muhafazakâr siyasi görüşlerle tanımlayan bir siyasi terimdir. Aynı zamanda, farklı anlamları olan iki spesifik alt kategoriye ayrılan iki farklı tanım için kullanılır.[kime göre?] İlk alt kategorik terim olan Stonewall öncesi LGBT muhafazakârlığı, genel veya özel olarak LGBT sosyal bağlamı veya ortamında geleneksel muhafazakârlık ideolojisini benimseyen ve destekleyen LGBT bireyleri ifade etmektedir.[kaynak belirtilmeli] İkinci alt kategorik terim olan Stonewall sonrası LGBT muhafazakârlığı, finansal, kültürel ve siyasi açıdan muhafazakâr görüşlere sahip veya bu görüşleri onaylayan LGBT bireyleri ifade etmektedir. Stonewall sonrası muhafazakârların sosyal görüşleri de genel olarak muhafazakâr olmakla birlikte, aynı zamanda eşcinsel çiftler için evlilik eşitliği, eşcinsel ailelerin tanınması ve genel olarak toplumdaki LGBT bireyler için sivil eşitlik gibi konularda kendi kaderini tayın hakkı ve daha yeni bir sosyo-tarihsel "eşcinsel onayını" yansıtmaktadır, Ayrıca LGBT yaşamında (eşcinselleri onaylayan) dinin olumlu bir rol oynadığını düşünmekle birlikte, her konuda tam bir görüş birliği söz konusu değildir: özellikle "kimlik yönetimi" dinamikleri ve politikaları ile çeşitli yasal ve siyasi konularda (örn. örneğin evlat edinme kurumu, özel işletmelerin hakları, biseksüellik gibi bazı "LGBT-içi" konular, transgender konuları ve diğerleri) savunucuları farklı görüşlere ayrılır.[kaynak belirtilmeli] Stoneweall öncesi dönem, eşcinsel evliliğe veya diğer LGBTQ haklarına karşı olan LGBT bireyleri tanımlarken, ikinci dönem, aksine, genellikle (bunun mümkün olduğu ülkelerde) hem heteroseksüeller hem de eşcinseller için yasal bir kurum olarak evliliği kesin bir şekilde destekleyen ve aynı zamanda daha genel olarak ekonomik ve siyasi muhafazakarlığı tercih eden kendini onaylayan eşcinselleri ifade eder. Muhafazakâr fikir ve politikaları savunarak kendini onaylayan LGBT savunucularının sayısı, 1970'lerde modern LGBT sosyal hareketlerinin ortaya çıkmasından sonra daha belirgin hale geldi. Bu hareket, siyasi gücün daha fazla konsolide edilmesini sağlamak için LGBT kimliğinin onaylanmasını teşvik etti. O dönemlerde "kendinden nefret eden" olarak etiketlenen birçok eşcinsel muhafazakâr, eşcinsel karşıtı sosyal muhafazakâr politikacıların LGBT haklarına karşı en örgütlü muhalefete öncülük ettiği hareketleri destekledi. Günümüzde LGBT muhafazakârların realpolitik ve ideolojik durumları, kendi öz tanımlarına ve her ülkenin (ve yerel bölgenin) sosyopolitik, kültürel ve yasal LGBT hakları ortamına göre değişmektedir.

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

Stonewall ayaklanmalarından önce[değiştir | kaynağı değiştir]

Ayrıca bakınız: Stonewall ayaklanmaları

Fransa'da 1791 yılında Louis Michel le Peletier de Saint-Fargeau, Kurucu Meclise yeni bir ceza kanunu sundu.[1] Bu yasanın "batıl inançlar, feodalizm, vergi sistemi ve [kraliyet] despotizmi tarafından yaratılan sahte suçları" değil, sadece "gerçek suçları" yasakladığını açıkladı.[1] Ceza kanunu, "batıl inançlar tarafından yaratılan" suçları listelememiştir. Yeni ceza kanununda küfür, sapkınlık, kutsala hakaret, büyücülük, ensest veya eşcinsellikten bahsedilmemekle beraber, bu durumlar suçlar suç olmaktan çıkarıldı. 1810 yılında ise Napolyon döneminde yeni bir ceza kanunu çıkarıldı. Bu kanun, 1791 tarihli Ceza Kanununda olduğu gibi, dini suçlar, ensest ilişki ya da eşcinsellik ile ilgili hükümler içermiyordu. 1852 yılında, liberal muhafazakar bir Cartista olan Saldanha Dükü'nün başbakanlığı döneminde, eşcinsel ilişki Portekiz genelinde yasallaştırıldı.[2]

1858 yılında Tanzimat Fermanı kapsamında Osmanlı İmparatorluğu (Türkiye) sodomi yasalarını kaldırdı.

1870 yılında Şansölye Otto von Bismarck tarafından Kuzey Almanya Konfederasyonu'na sunulan ceza yasası taslağı, Prusya'da bulunan erkeklerin eşcinselliğini suç sayan ilgili ceza hükümlerini muhafaza etmiş ve bunu "kamuoyu" kaygısıyla gerekçelendirmiştir:

Her ne kadar bu cezai hükümlerin çıkarılması Tıp açısından ve bazı ceza hukuku teorilerinden alınan gerekçelerle haklı gösterilebilse de - halkın adalet duygusu (das Rechtsbewußtsein im Volke) bu eylemleri sadece ahlaksızlık olarak değil, suç olarak görmektedir [...].

15 Mayıs 1871 tarihinde, Şansölye Otto von Bismarck yönetiminde, Paragraf 175, Alman İmparatorluğu genelinde yürürlüğe kondu.

Ağustos 1885'te, Birleşik Krallık'ta Muhafazakâr Partili Başbakan Robert Gascoyne-Cecil, 3. Salisbury Markisi döneminde, eşcinsel hakları ile ilgili olan Labouchere Değişikliği, 7 Ağustos 1885'te Ceza Hukuku Değişiklik Yasası 1885'in 11. Bölümü olarak kabul edildi.[3]

1887 yılında, Şili'de Muhafazakâr Cumhuriyet (República Conservadora) olarak bilinen dönemde, eşcinsel ilişki Arjantin genelinde yasallaştırıldı.[4]

24 Şubat 1954'te Birleşik Krallık Başbakanı Winston Churchill, bir kabine toplantısı sırasında, Muhafazakar Parti'nin yasaların eşcinsel erkeklere karşı daha hoşgörülü hale getirilmesi için sorumluluk kabul etmeyeceğini açıkça söyledi. Bunu sorgulamanın ileride mümkün olacağını söyleyerek, eşcinsellerin mahkûmiyetlerinin basında yer almasının sınırlandırılmasını önerdi ve polis tarafından yakalanan herhangi bir erkeğe tıbbi tedavi seçeneği sunulmasını önerdi. "Aksi takdirde, bu konuya hiç değinmezdim" diyerek, "Bazı değişikliklerin yapılması için daha fazla kamuoyu baskısı umuduyla, bırakın daha da kötüye gitsin." dedi.[5]

2007 yılında, Londra Meclisi'nin eşcinsel eski Muhafazakar üyesi ve Barnet bölgesinin eski belediye başkanı Brian Coleman, New Statesman'da 1950'lerin ortalarında Londra polisinin Başbakan Edward Heath'in "cottaging" (umumi tuvaletlerde anonim seks partnerleri aradığından) yaptığından haberdar olduğunu ve kariyerine zarar vermemesi için onu durması konusunda uyardıklarını yazdı. Coleman ayrıca eşcinsellerin uzun yıllar boyunca Londra bölgesinde Muhafazakâr Parti'yi "yönettiğini" iddia ederek Heath'in "korunmuş" olabileceğini öne sürdü. Coleman, "[İngiltere] on yıllar boyunca eşcinsel erkeklerin önemli sayıda kamu görevinde bulunmasıyla idare edildi" diye yazdı.[6]

1957 yılında, Wolfenden50 uluslararası konferansının ardından, Muhafazakar hükûmet, artan kovuşturmalar bağlamında artan iki sosyal sorun olarak algılanan konuları araştırmak üzere 1957 Eşcinsel Suçları ve Fuhuş Komitesi'ni görevlendirdi. Komitenin görev tanımı, üyelerden hem 'eşcinsel suçlar ve bu suçlardan hüküm giyen kişilere yönelik muamele' hem de 'fuhuş ve ahlaksız amaçlar için teşvik' ile bağlantılı suçlara ilişkin 'yasa ve uygulamaları' değerlendirmelerini istemiştir. Eşcinsellik ve fuhuş arasındaki ilişki, komitenin her ikisinin de 'toplumun temel birimi' olarak aileyi tehdit eden sapkınlık biçimleri olduğu varsayımını yansıtıyordu. Komitenin 1957'deki raporunda ilk tavsiye olarak 'özel alanda rıza gösteren yetişkinler arasındaki eşcinsel davranışların suç olmaktan çıkarılması' yer alıyordu; diğer tavsiyeler ise seks satma eylemlerinin yasal kalmasına rağmen kamuya açık eşcinsel davranışlar ve sokak fuhuşuna ilişkin yasaların sıkılaştırılmasını öngörüyordu.[7]

Mayıs 1965'te, 8. Arran Kontu ve Muhafazakar Parti Baş Kamçısı Arthur Gore, Lordlar Kamarasına İngiltere ve Galler'de erkek eşcinsel ilişkisini suç olmaktan çıkaran bir yasa tasarısı sundu. Tasarının kabulü sırasında kıdemli üyeler, heteroseksüel davranışlara kıyasla daha kısıtlayıcı bir mahremiyet standardı uygulayarak katı bir mahremiyet maddesi eklediler. Buna göre, 'ikiden fazla kişinin katıldığı ya da hazır bulunduğu' ya da kamuya açık bir tuvalette gerçekleşen bir 'eşcinsel eylem' 'özel' olarak kabul edilmeyecekti. Tasarı Temmuz 1965'te Lordlar Kamarasından geçti ve parlamentodaki pek çok kişi tarafından eşcinsel olduğu bilinen Muhafazakar milletvekili Humphrey Berkeley tarafından Avam Kamarasına getirildi. 1966'daki genel seçimlerde İşçi Partisi'nin zafer kazanmasının ardından Berkeley koltuğunu kaybetti ve yerine gelen İşçi Partisi milletvekili Leo Abse tasarının destekçisi oldu.[7]

Eşcinsel olan Muhafazakar lider adayı Robert Boothby (daha sonra Lord Boothby), parlamento ve müesses nizam içinde yer alıyordu ve bu nedenle siyasi "arkadaşları" faaliyetlerinin suç olmaktan çıkarılması için bazı çıkarlara sahip olarak değerlendiriliyordu. Boothby, Ronnie Kray ile bir arkadaşlık ve muhtemelen cinsel bir ilişki yaşarken, aynı zamanda 1957'den 1963'e kadar Muhafazakar Başbakan olan Harold Macmillan'ın eşi Lady Dorothy Macmillan'ın uzun süreli sevgilisiydi.[7]

1967 Cinsel Suçlar Yasası kabul edildiğinde, aralarında geleceğin Başbakanı Margaret Thatcher'ın da bulunduğu Muhafazakârlardan küçük bir grup erkek eşcinsel ilişkisinin suç olmaktan çıkarılması yönünde oy kullandı.[8]

25 Haziran 1969 tarihinde, CDU'lu Şansölye Kurt Georg Kiesinger başkanlığındaki Hıristiyan Demokrat Birliği (CDU) - Almanya Sosyal Demokrat Partisi (SPD) Büyük Koalisyonu'nun sona ermesinden kısa bir süre önce, ilgili kanundaki 175. Paragraf yeniden düzenlendi ve daha önce 175a paragrafında ele alınan "nitelikli vakalar", 21 yaşından küçük bir erkekle cinsel ilişki, eşcinsel fuhuş ve bir bağımlılık ilişkisinin istismarı (bir kişiyi bir iş durumunda çalıştırmak veya denetlemek gibi) ifadesi korundu. Ayrıca, paragraf 175b, (hayvanlarla cinsel ilişkiye ilişkin) ifadesi de kaldırıldı.

Stonewall ayaklanmalarından sonra[değiştir | kaynağı değiştir]

LGBT muhafazakârlığının yükselişi[değiştir | kaynağı değiştir]

1975 yılında Birleşik Krallık'ta Peter Walter Campbell tarafından Eşcinsel Eşitliği için Muhafazakâr Kampanya (CGHE) kuruldu. Bu ilk LGBT muhafazakâr örgütüydü.[9]

2007 yılında, Londra Meclisinin eski açık eşcinsel Muhafazakar üyesi ve Barnet'in eski belediye başkanı Brian Coleman, New Statesman'da Muhafazakar Parti'deki eşcinsel politikacıların çoğunun Thatcher döneminde partiye katıldığını ve aktif hale geldiğini yazdı. Ayrıca Thatcherizm'in altında yatan bazı değerlerin eşcinsellik yanlısı olabileceğini ve Margaret Thatcher'ın kişiliğinin pek çok eşcinsel erkeği partiye çektiğini iddia etti. Demir Leydi'nin pek çok eşcinsel erkeği Muhafazakar Parti'ye çekmesinin nedeninin "saf zarafeti, kadınsı mükemmelliği, mükemmel giyim anlayışı ve toplumu değiştirme konusundaki kararlılığı" olduğunu ve hükûmetinin eşcinsel karşıtı bir havası olsa da, kişisel tutumunda herhangi bir önyargı gösterecek hiçbir şey olmadığını, Avon Kontu (eski Başbakan Anthony Eden'in oğlu) gibi eşcinsel bakanlar atadığını iddia etti. AIDS konusunda, Norman Fowler'ın Sağlık Bakanı olduğu Thatcher hükûmeti bu sorunla doğrudan yüzleşti ve halkı bilgilendirme ve önleme çalışmalarında ahlaki bir tavır takınmayı reddetti. Coleman sözlerini şöyle bitirdi: "David Cameron ile yatmak isteyen pek çok eşcinsel Muhafazakâr erkek var ama onların yatağının üzerinde portresi asılı olan kişi Lady Thatcher!"[10]

Birinci Thatcher kabinesi döneminde, 1980 yılında İskoçya'da eşcinsel cinsel ilişkiyi yasallaştıran Ceza Adaleti Yasası (Criminal Justice Act 1980) kabul edildi.

28 Mayıs 1988'de, Üçüncü Thatcher kabinesi döneminde, konuyla ilgili olan 1988 Yerel Yönetim Yasası'nın 28. Maddesi Lordlar Kamarası'nda 2'ye 1 çoğunluk ve Avam Kamarası'nda 254'e 201 oy alarak kabul edildi.[11]

CGHE 1991 yılında Muhafazakar Parti Konferansı'nda yeniden kuruldu ve adını Tory Campaign for Homosexual Equality (TORCHE) olarak değiştirdi. Kampanya grubu, dağıldığı 2004 yılına kadar aktif kaldı.[12]

21 Nisan 2003'te Irak'taki Baas rejimi devrildi. George W. Bush yönetimi tarafından kurulan Geçici Koalisyon Yönetimi ölüm cezasını kaldırdı ve 1988'de revize edilen ceza kanununa geri dönerek Irak'ta eşcinsel cinsel ilişkiyi yasallaştırdı.

24 Haziran 2004'te Fine Gael, evlenmeyi tercih etmeyen aynı cinsiyetten ve karşı cinsiyetten çiftler için medeni birlikteliklerin yasallaştırılmasını önerdi ve bunu öneren ilk İrlandalı siyasi parti oldu.[13] Kasım 2004'te Taoiseach ve Fianna Fáil lideri Bertie Ahern, vergi konularındaki yasal mücadeleye tepki olarak "çiftler eşitlik istiyor ve bu konuların bazılarını ele almaya çalışmalıyız" dedi ancak eşcinsel evliliğin yasallaştırılmasına yönelik adımların "uzun bir yol" olduğunu da sözlerine ekledi.[14] 2004 İrlanda cumhurbaşkanlığı seçimi sırasında Fianna Fáil, Fine Gael ve İlerici Demokratlar, eşcinsel çiftler için çeşitli tanınma biçimleri lehine politikalar üretti veya açıklamalarda bulundu. 2007 İrlanda genel seçimleri sırasında Fianna Fáil, Fine Gael ve Progressive Democrats'ın manifestoları eşcinsel çiftler için medeni birliktelikleri destekledi. Tüm partiler Gay Community News'de (GNC) eşcinsel çiftlere yönelik taahhütler içeren reklamlar yayınladı.

2010 yılında, Ógra Fianna Fáil eşcinsel evliliği desteklediğini açıkladı.

2010 yılında, Botsvana Demokrat Partisi'nin kontrolü altındaki Botsvana hükûmeti, İstihdam Yasası'nda bireyin cinsel yönelimi veya HIV statüsüne dayalı işten çıkarmaya son verecek bir değişiklik yaptı.[15]

Temmuz 2011'de Young Fine Gael eşcinsel evliliği desteklediğini açıkladı.[16]

5 Ekim 2011 tarihinde İngiltere Başbakanı David Cameron Muhafazakar Parti konferansında "Muhafazakar olmama rağmen eşcinsel evliliği desteklemiyorum. Muhafazakar olduğum için eşcinsel evliliği destekliyorum." dedi.[17]

3 Mart 2012'de Fianna Fáil İrlanda'da eşcinsel evliliği desteklediğini açıkladı.[18]

5 Şubat 2013 tarihinde Birleşik Krallık Avam Kamarası'nda ikinci okunması yapılan 2013 Evlilik Yasası'na Muhafazakar milletvekillerinden 126 lehte, 134 aleyhte (Demokratik Birlik Partisi'nden 8 aleyhte oy dahil) oy çıkmıştır.[19] 21 Mayıs 2013 tarihinde Avam Kamarası'nda üçüncü okuması yapılan yasaya Muhafazakar milletvekilleri 117 lehte, 127 aleyhte (Demokratik Birlik Partisi'nden 8 aleyhte oy dahil), 7 çekimser oy vermiş ve 51 kişi oy kullanmamıştır.[20] Yasa, 4 Haziran 2013 tarihinde Lordlar Kamarasında ikinci kez okunması sırasında Muhafazakârların değişikliğin ikinci okumada reddedilmesi yönünde aleyhte oy kullandıkları, Demokratik Birlik Partisi'nden 2, Ulster Birlik Partisi'den 1 ve Birleşik Krallık Bağımsızlık Partisi'nden 2 lehte oy olmak üzere 66 lehte oy aldıkları ve 63'ünün ise oy kullanmadığı görülmüştür.[21] Yasa 15 Temmuz 2013 tarihinde üçüncü kez okunmuş ve oy çokluğuyla kabul edilmiştir.[22] Tadil edilen tasarı, 16 Temmuz 2013 tarihinde değişikliklerin onaylanması için Avam Kamarasına geri gönderilmiş ve Kamara da aynı gün değişiklikleri onaylamıştır.[22]

5 Kasım 2013 tarihinde Fine Gael, İrlanda'da eşcinsel evliliği desteklediğini açıkladı.[23]

22 Mayıs 2015 tarihinde İrlanda Anayasası'nda yapılan Otuz Dördüncü Değişiklik (Evlilik Eşitliği Yasası) İrlanda'da ulusal referandum yoluyla kabul edildi. İrlandalı seçmenlerin %62'si eşcinsel evlilik lehine oy kullandı. Seçmen katılımı genel seçmenlerin %61'i oranındaydı. Referandum Fine Gael-İşçi Partisi koalisyon hükûmeti döneminde gerçekleştirildi.

Bölgelere göre[değiştir | kaynağı değiştir]

Belçika[değiştir | kaynağı değiştir]

Yeni Flaman İttifakı gibi merkez sağ partiler LGBT haklarını desteklerken, 2014 itibarıyla büyük muhafazakâr partilerin hiçbiri LGBT haklarına karşı değildir.[24][döngüsel referans]

Brezilya[değiştir | kaynağı değiştir]

Dilma Rousseff'in azil sürecinden önce ve sonra, bazı eşcinsel muhafazakârlar görünür olmuştur. Hristiyan İşçi Partisi'nden ve daha sonra Cumhuriyetçi Parti'den Clodovil Hernandes 2009'daki ölümünden önce Temsilciler Meclisi'nin bilinen ilk eşcinsel milletvekili olarak kabul edilmektedir.

16 Ocak 2017 tarihinde Rio de Janeiro Belediye Başkanı Marcelo Crivella, evanjelik muhafazakâr bir eşcinsel olan Nélio Georgini'yi LGBT şehir konseyinin başına getirdi.[25]

Datafolha'ya göre 2018'de Brezilya LGBT toplumunun %30'u sağ popülist Jair Bolsonaro'ya oy verirken, sol görüşlü Fernando Haddad'a ikinci turda %57 oy çıktı. Gays com Bolsonaro Hareketi'nin (Gays for Trump hareketinden esinlenerek) ortaya çıkmasına katkıda bulunan muhafazakâr dalganın ardından, Bolsonaro'ya verilen %30 oranındaki LGBT oyu Brezilya Medyasında birçok kişiyi şaşırttı, zira Bolsonaro sosyal açıdan muhafazakâr ve homofobik bir siyasetçi olarak görülmektedir.[26] Bu oylara atfedilen nedenler arasında yaygın şiddet korkusu, ekonomik güvensizlik, geleneksel değerlere bağlılık, İşçi Partisi'nden duyulan hoşnutsuzluk ve LGBT aktivizminin sol tarafından siyasi olarak manipüle edildiği algısı yer almaktadır.[27]

Kanada[değiştir | kaynağı değiştir]

LGBTory, 2015 yılında Kanada Muhafazakâr Partisi ve Kanada'daki eyalet muhafazakâr partilerinin LGBT destekçileri için bir grup olarak kuruldu. Bundan önce, bazı Kanada şehirlerinde yerel olarak veya internette tartışma forumları olarak küçük gruplar mevcuttu.

Scott Brison, Lorne Mayencourt ve Jaime Watt gibi açık eşcinsel siyasi figürler federal düzeyde muhafazakar partilerle ilişkilendirilmişlerdir; Keith Norton, Phil Gillies ve Heward Grafftey siyasetçi olarak kariyerleri sona erdikten sonra eşcinsel olduklarını açıklamışlardır. Richard Hatfield'un ise ölümünden sonra eşcinsel olduğunu açıklanmıştır.[28] Bununla birlikte, bu tür figürlerin çoğu, geleneksel olarak muhafazakârlıktan ziyade, Kanada muhafazakârlığı içinde ılımlı ve hatta ilerici bir grup olan Kızıl Muhafazakârlar olmuştur. Brison'a göre ilerici partinin Muhafazakâr Parti'yi oluşturmak için sağcı Kanada İttifakı ile birleşmesinden sonra Liberallere katılmak için İlerici Muhafazakâr Parti'den ayrılmıştır.

2015 yılında Muhafazakâr milletvekilleri ve Ontario İlerici Muhafazakâr Parti milletvekillerinden oluşan bir grup, tarihinde ilk kez Toronto'nun yıllık Onur Haftası yürüyüşüne katıldı. LGBTory tarafından organize edilen yürüyüşte federal milletvekilleri Kellie Leitch ve Bernard Trottier, Ontario PC lideri Patrick Brown ve milletvekilleri Lisa MacLeod ve Jack MacLaren'in yanı sıra çok sayıda açık LGBT parti aktivisti ve destekçisi yer aldı.[29]

2016 yılında Geçici Muhafazakâr lider Rona Ambrose, Toronto Onur Yürüyüşüne katılan ilk Muhafazakâr Parti lideri oldu. Kendisine liderlik adayları ve milletvekilleri Lisa Raitt, Michael Chong, Kellie Leitch ve Maxime Bernier eşlik etti.

2019 yılında Ontario Başbakanı Doug Ford, Başbakan Yardımcısı Christine Elliott ve kabine bakanları Caroline Mulroney & Stephen Lecce York Bölgesi Onur Yürüyüşüne katıldı. Böylece ilk kez muhafazakâr bir Ontario Başbakanı görevdeyken bir onur yürüyüşüne katılmış oldu.

Eric Duncan 2019'da ilk eşcinsel Muhafazakâr milletvekili olarak seçildi ve Melissa Lantsman 2021'de ilk lezbiyen Muhafazakâr milletvekili olarak seçildi.

Kanada siyasetinde LGBT temsili, üyeleri siyasi yelpazeyi kapsayan, partizan olmayan bir ağ oluşturma ve danışmanlık kuruluşu olan ProudPolitics tarafından teşvik edilmektedir.

Şili[değiştir | kaynağı değiştir]

2014 yılında muhafazakâr olan Ulusal Yenilenme Partisi doktrin konseyi, evlilik ve evlat edinmenin heteroseksüel çiftlerle sınırlandırılmasını savunan bir öneriyi %72,3 oyla reddetmiştir.[30]

Avrupa Birliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Muhafazakârlar da dâhil olmak üzere siyasi yelpazenin farklı kesimlerinden Avrupa Parlamentosu üyeleri, Avrupa Parlamentosu LGBT Hakları İntergrubu'nu oluşturdu.

Danimarka[değiştir | kaynağı değiştir]

Danimarka'da Muhafazakar Halk Partisi lideri Søren Pape Poulsen eşcinsel olduğunu açıklamıştır.[31]

Fransa[değiştir | kaynağı değiştir]

IFOP'un 2013 yılında Fransız LGBT bireyler arasında yaptığı bir anket, Fransız LGBT bireylerde de nüfusun geri kalanıyla aynı temel eğilimlerin olduğunu, yani pozisyonların radikalleştiğini ve siyasi partilere karşı bir miktar hayal kırıklığı olduğunu ortaya koymuştur. Araştırmaya göre Fransa'nın sol kanat partileri 2013-404 sayılı yasadan LGBT seçmenler nezdinde faydalanamamıştır; bu da partilerin sosyal konulardaki pozisyonlarının politika tercihlerinde ikinci planda kaldığını ve LGBT bireylerin bu noktada nüfusun geri kalanından farklı olmadığını göstermektedir. Bazı Fransız medya temsillerine rağmen, cinsel yönelimin siyasi görüşleri belirlediği görülmemektedir. Fransa'da LGBT bireylere yönelik kabulün artmasıyla birlikte, Fransa'daki LGBT bireyler, LGBT topluluğunun siyasi taleplerine sahip partileri daha az desteklemektedir.[32]

Sosyalist Parti'ye (PS) 2012 ve 2013 yıllarında verilen destek incelendiğinde, biseksüellerin 2012 yılında %21'inin PS'yi desteklediği, ancak 2013 yılında sadece %16'sının PS'yi desteklediği görülürken, LGBT bireyler PS ve Avrupa Ekolojisi - Yeşiller'e 2012 ve 2013'te %27 ve %6 oranında destek vermeye devam etmiştir. 2013-404 sayılı yasa, sol hükûmetin LGBT bireyler arasında desteğini korumasını sağlarken, genel nüfusta desteğin keskin bir düşüşe neden olmuştur. 2011 yılında LGBT bireylerin %50'si sol partileri desteklerken, 2012 yılında LGBT bireylerin %44'ü sol partileri desteklemiş, 2013 yılında ise LGBT bireylerin %36'sı sol partileri desteklemiştir. Sadece eşcinsel seçmenler dikkate alındığında, 2012 yılında %45'i sol partileri desteklerken, 2013 yılında %38'i sol partileri desteklemiştir. Heteroseksüel olmayanlar arasında 2012 yılında sol partileri destekleyenlerin oranı %24 iken 2013 yılında sol partileri destekleyenlerin oranı %21'dir. Heteroseksüeller arasında 2012 yılında sol partileri destekleyenlerin oranı %21 iken 2013 yılında sol partileri destekleyenlerin oranı %18'dir. Araştırmaya göre sol partilere yönelik hoşnutsuzluk, nüfusun tüm cinsel yönelim kategorilerini etkileyen bir oldu olmuştur.[32]

2011 yılında heteroseksüel olmayanların %15'i merkez sağ partileri desteklerken, 2012 yılında heteroseksüel olmayanların %20'si merkez sağ partileri desteklemiş, 2013 yılında ise heteroseksüel olmayanların %22'si merkez sağ partileri desteklemiştir. 2011 yılında biseksüellerin %17'si merkez sağ partileri desteklerken, 2012 yılında biseksüellerin %21'i merkez sağ partileri desteklemiş, 2013 yılında ise biseksüellerin %17'si merkez sağ partileri desteklemiştir. 2011 yılında LGBT bireylerin %13'ü merkez sağ partileri desteklerken, 2012 yılında LGBT bireylerin %20'si merkez sağ partileri desteklemiş, 2013 yılında ise LGBT bireylerin %21'i merkez sağ partileri desteklemiştir. 2011 yılında heteroseksüellerin %21'i merkez sağ partileri desteklerken, 2012 yılında heteroseksüellerin %25'i merkez sağ partileri desteklemiştir. 2013 yılında ise heteroseksüellerin %22'si merkez sağ partileri desteklemiştir.[32]

Araştırmaya göre merkez sağ partiler, 2013-404 sayılı yasaya karşı olmalarına rağmen, LGBT seçmenler arasındaki desteğini korumaktadır, ancak bu destek geçmişe kıyasla daha bölünmüş bir şekilde gerçekleşmektedir. 2012 yılında LGBT'lerin %16'sı Halk Hareketi için Birlik'i (UPM) desteklerken, 2013 yılında LGBT'lerin %14'ü UPM'yi desteklemiştir. 2012 yılında heteroseksüellerin %20'si UPM'yi desteklerken, 2013 yılında heteroseksüellerin %17'si UPM'yi desteklemiştir. UPM'ye verilen destekteki bu düşüş, 2013 yılında LGBT bireyler arasında %6'lık bir orana sahip olan Bağımsızlar ve Demokratlar Birliği'nin işine yaramıştır; Rama Yade ve Jean-Louis Borloo gibi bazı liderlerinin eşcinsel evlilikler lehine aldıkları pozisyonlar göz önünde bulundurulduğunda, ankete göre bu durum ilişkilidir.[32]

2012 yılında heteroseksüel olmayanların %10'u Ulusal Cephe'yi desteklerken, 2013 yılında heteroseksüel olmayanların %16'sı Ulusal Cephe'yi desteklemiştir. 2012 yılında biseksüellerin %9'u Ulusal Cephe'yi desteklerken, 2013 yılında biseksüellerin %16'sı Ulusal Cephe'yi desteklemiştir. 2012 yılında LGBT bireylerin %10'u Ulusal Cephe'yi desteklerken, 2013 yılında LGBT bireylerin %15'i Ulusal Cephe'yi desteklemiştir. 2012 yılında heteroseksüellerin %9'u Ulusal Cephe'yi desteklerken, 2013 yılında heteroseksüellerin %13'ü Ulusal Cephe'yi desteklemiştir.[32]

Ulusal Cephe'ye destek LGBT bireyler arasında tüm Fransızlara kıyasla daha güçlüdür. 2013 yılında Ulusal Cephe'ye destek %13'tür. Ulusal Cephe, 2012 ve 2013 yılları arasında LGBT seçmenler arasında +%5'lik bir artışla, aynı dönemde heteroseksüeller arasında +%4'lük bir artışla nüfusun geri kalanından daha fazla fayda sağlamaktadır. Ankete göre Ulusal Cephe'nin LGBT bireyler arasındaki artışı seçmen kitlesinin yapısından kaynaklanmaktadır; ortalama nüfustan daha fazla erkek, şehirli ve genç insan Ulusal Cephe'ye oy vermeye daha isteklidir. Paris'te LGBT bireylerin %26'sı Ulusal Cephe'yi desteklerken, heteroseksüellerin %16'sı Ulusal Cephe'yi desteklemektedir. Ulusal Cephe'nin İslamofobik olarak değerlendirilen politikaları, İslam'ı yaşamları ve özgürlükleri için bir tehdit olarak algılayan LGBT bireyler için "cazip" olarak nitelendirilmiştir.[32]

IFOP (2013) - Fransız LGBT bireylerin partilere göre siyasi desteği[32]
Siyasi grup Fransız LGBT bireylerin %'si
Toplam 100 100
 
Sağcı partiler 36 36
 
Gaullist partiler 21 21
 
Halk Hareketi için Birlik 14 14
 
Bağımsızlar ve Demokratlar Birliği 6 6
 
Diğer 1 1
 
Ulusal Cephe 15 15
 
Solcu partiler 36 36
 
Sosyalist Parti 27 27
 
Avrupa Ekolojisi - Yeşiller 6 6
 
Diğer 3 3
 

Almanya[değiştir | kaynağı değiştir]

Almanya'da 2020'den bu yana Almanya Hristiyan Demokrat Birliği (CDU) ve 2023'ten bu yana Bavyera'daki Hristiyan Sosyal Birliği (CSU) eşcinsel evlilikleri desteklemektedir. 2020 yılında Hristiyan Demokrat Birliği (CDU) eşcinsel evlilikleri ve aileleri destekleyen bir siyasi video yayınladı ve 2023 yılında Bavyera'daki Hristiyan Sosyal Birliği (CSU) eşcinsel evlilikleri destekleyen bir parti çizgisini kabul etti.[33][34][35] 2023 itibarıyla, sağcı olan Almanya için Alternatif (AfD) eşcinsel evliliğe karşı çıkan ve sadece medeni birliktelikleri destekleyen en büyük parti olmaya devam etmektedir. AfD'nin lideri Alice Weidel ise lezbiyen ve iki çocuklu eşcinsel bir evlilik yaşamaktadır.[36][37][38]

Hollanda[değiştir | kaynağı değiştir]

Hollanda sağ kanadının büyük bir kısmı (Geert Wilders gibi figürler de dahil olmak üzere) mevcut statüko ile çatışmayan LGBT hakları platformlarını içerecek şekilde evrilmiştir, ancak aynı zamanda özellikle İslam dininden gelen ve Hollanda sosyal iklimiyle ilişkilendirilen iddia edilen değişimlere karşı artan bir tedirginliği de benimsemektedir.

Eski siyasi parti Pim Fortuyn Listesi, LGBT haklarını destekliyordu ve lideri ve adaşı Pim Fortuyn açıkça eşcinseldi.

İsveç[değiştir | kaynağı değiştir]

Açık Ilımlılar, İsveç'teki Ilımlı Birlik Partisi'nin LGBT örgütüdür. Açık Ilımlılar, Ilımlı Parti'nin değerlerini paylaşan ve LGBT sorunlarının merkez sağ bir perspektiften çalışılması gereken önemli siyasi konular olduğuna inanan herkes için bir örgüttür.

Açık Ilımlılar örgütünün kökeni 1970'lerin sonunda kurulan Stockholm merkezli "Ilımlı Gay'ler" kulübüdür. Bu kulübün siyasi yerine daha çok sosyal faaliyetleri vardı ve 1990'ların ortalarına kadar aktifti.

İsveç Demokratları partisi son yıllarda LGBT hakları ve eşcinsel ebeveynlik konusundaki tutumunu yumuşattı ve parti lideri Jimmie Åkesson 2018'de partinin programını ilk kez LGBT ile ilgili konuları içerecek şekilde yeniden yazacağını öne sürdü. Partinin yasa koyucularından ve sözcülerinden biri olan Bo Broman eşcinseldir.

Muhafazakâr Vatandaşlar Koalisyonu lideri Ilan Sadé eşcinsel olduğunu açıklamıştır.[39]

İsviçre[değiştir | kaynağı değiştir]

İsviçre'de merkez sağ parti İsviçre Muhafazakar Demokrat Partisi LGBT haklarını desteklerken, sağcı İsviçre Halk Partisi desteklememektedir.[40]

Birleşik Krallık[değiştir | kaynağı değiştir]

PinkNews Nisan 2015'te Britanyalı LGBT bireylerin %26'sının Muhafazakâr Parti'yi desteklediğini, 2010'daki son seçime göre %5'lik bir artış olduğunu ve %26'sının da İşçi Partisi'ni desteklediğini, 2010'daki son seçime göre %2'lik bir düşüş olduğunu, %19'unun Liberal Demokratlar'ı desteklediğini, 2010'daki son seçime göre %21'lik bir düşüş olduğunu, %20'sinin İngiltere ve Galler Yeşiller Partisi/İskoç Yeşil Partisi/Kuzey İrlanda Yeşil Partisi'ni desteklediğini, 2010'daki son seçime göre %16'lık bir artış olduğunu ve %2'sinin Birleşik Krallık Bağımsızlık Partisi'ni desteklediğini ortaya koymuştur. PinkNews'in LGBT toplumu ile yaptığı anketlerde 10 yıldır ilk kez Muhafazakârların liderliği üstlendiğini gösterdi.[41]

İlk LGBT Muhafazakâr grubun adı CGHE (Eşcinsel Eşitliği için Muhafazakâr Grup) idi. Bu grup 1991 yılında Muhafazakar Parti Konferansında yeniden oluşturuldu ve TORCHE (Homoseksüel Eşitlik için Muhafazakar Kampanya) adını aldı. Bu grup 2003 yılına kadar aktif kaldı. Birkaç yıl sonra LGBTory kuruldu. LGBTory, genellikle Facebook grupları ve sayfaları üzerinden örgütlenen aktif bir üyeliğe sahipti ve Pride London, Pride Scotia, Leeds Pride, Manchester Pride, Doncaster Pride ve Brighton Pride gibi Birleşik Krallık genelindeki eylemlere ve LGBT Onur etkinliklerine katılmaktaydı.

LGBTory, 6 Mayıs 2010 genel seçimleri kampanyası boyunca kampanya yürüttü. Avam Kamarasında en az 12 gey ve lezbiyen Muhafazakâr milletvekili bulunmaktadır.

Günümüzde LGBT+ Muhafazakârlar olarak yeniden adlandırılan LGBTory, Muhafazakâr Parti içinde ve genel olarak Birleşik Krallık'ta LGBT eşitliğini teşvik etmek için çalışmakta, Eşcinsel Kan Yasağına karşı ve cinsiyeti veya cinsiyet kimliği ne olursa olsun evlilik eşitliği için aktif olarak kampanya yürütmektedir.[kaynak belirtilmeli]

Birleşik Krallık Bağımsızlık Partisi'nin (UKIP) Twitter ve Facebook sosyal medya sitelerinde aktif olan ve resmi olarak tanınan bir LGBTQ in UKIP kampanya grubu bulunmaktadır. Partinin yıllık konferansında bu grup temsil edilmiştir.[42] UKIP'ten Peter Whittle 2016 Londra Meclis seçimlerinde tek LGBT adaydı ve daha sonra UKIP'in lider yardımcısı olarak seçildi.

Kuruluşların listesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Bazı kuruluşlar şunlardır:

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b "Livre III ... du code pénal" Choix de rapports, opinions et discours prononcés à la tribune nationale (in French). VI. Paris: A. Eymery. 1819. p. 320. Retrieved 2008-03-31.
  2. ^ "Sodomylaws.org". Sodomylaws.org. Erişim tarihi: 5 Ekim 2013. 
  3. ^ "Key dates for lesbian, gay, bi and trans equality". 26 Temmuz 2016. 
  4. ^ Lucas, Paoli Itaborahy; Zhu, Jingshu (May 2013). "A world survey of laws: Criminalisation, protection and recognition of same-sex law" (PDF). International Lesbian Gay Bisexual Trans and Intersex Association. 17 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  5. ^ "Archives reveal Churchill's Cabinet discussed gays". PinkNews. 
  6. ^ "Edward Heath: Britain's Forgotten And Mysterious Prime Minister". International Business Times. 21 Haziran 2013. 
  7. ^ a b c "United Kingdom: Confronting Criminal Histories" (PDF). 
  8. ^ Doran, Tom (8 Nisan 2013). "Margaret Thatcher's Legacy on Gay Rights". The Daily Beast – www.thedailybeast.com vasıtasıyla. 
  9. ^ Aster, Tony (19 Ekim 2014). "The Dissident: Peter Campbell, the Conservative Party Paedophile behind Gay Marriage". 
  10. ^ Coleman, Brian (25 Haziran 2007). "Thatcher the gay icon". New Statesman. 1 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2023. 
  11. ^ Engel, Stephen M. (26 Temmuz 2001). The Unfinished Revolution: Social Movement Theory and the Gay and Lesbian Movement. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-00377-3 – Google Books vasıtasıyla. 
  12. ^ Taylor, Yvette; Snowdon, Ria (18 Şubat 2014). Queering Religion, Religious Queers. Routledge. ISBN 978-1-135-01376-9 – Google Books vasıtasıyla. 
  13. ^ "FG proposes civil partnership rights". RTÉ.ie. 24 Haziran 2004. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  14. ^ "'Better rights' for gay couples". 15 Kasım 2004 – news.bbc.co.uk vasıtasıyla. 
  15. ^ "Amendment to end dismissal based on HIV status". 9 Eylül 2010. 
  16. ^ "Young FG Propose the Recognition of Marriage for Same Sex Couples". 27 Ağustos 2011. Archived from the original on 27 Ağustos 2011. 
  17. ^ guardian.co.uk (5 Ekim 2011). "David Cameron's Conservative party conference speech in full". The Guardian – www.theguardian.com vasıtasıyla. 
  18. ^ "Fianna Fail Ard Fheis Supports Same Sex Marriage". GLEN. 3 Mart 2012. 23 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2023. 
  19. ^ "MP-by-MP: Gay marriage vote". BBC News. 5 Şubat 2013. 
  20. ^ "Marriage (Same Sex Couples) Bill — Third Reading — 21 May 2013". The Public Whip. 28 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2023. 
  21. ^ "Lords Divisions results". UK Parliament. 4 Haziran 2013. 2 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2023. 
  22. ^ a b "Bill stages — Marriage (Same Sex Couples) Bill 2012–13 to 2013–14". UK Parliament. 2013. Erişim tarihi: 26 Haziran 2013. 
  23. ^ "Government to call for Yes vote for gay marriage – Independent.ie". 5 Kasım 2013. 
  24. ^ "Vlaams Belang". 
  25. ^ "Crivella nomeia gay "evangélico" para pasta em defesa de LGBT". lgbtbrasil.com.br. 10 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2017. 
  26. ^ Sullivan, Zoe (29 Ekim 2018). "LGBTQ Brazilians on edge after self-described 'homophobic' lawmaker elected president". NBC News. 
  27. ^ Bulgarelli, Lucas (27 Ekim 2018). "Análisis | Por que 29% dos LGBTs votam em Bolsonaro?". EL PAÍS (Portekizce). Erişim tarihi: 28 Temmuz 2021. 
  28. ^ "Gay politicians come out of the closet and into the cabinet". The Globe and Mail, November 13, 2009.
  29. ^ Brennan, Richard J (29 Haziran 2015). "Tory MPP Lisa MacLeod rejects anti-Pride comments from Ottawa radio host". Toronto Star. 30 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2023. 
  30. ^ "Consejo doctrinario de RN rechaza limitar idea de familia al matrimonio heterosexual". 
  31. ^ "Conservative leader: 'I'm gay, so what?'". The Local Denmark. 13 Ağustos 2014. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2021. 
  32. ^ a b c d e f g "Google Translate". translate.googleusercontent.com. 
  33. ^ "75 Jahre CDU: CDU entdeckt die Ehe für alle für sich". Süddeutsche Zeitung Jetzt (Almanca). 27 Haziran 2020. 
  34. ^ Stern, Henry (14 Nisan 2023). "Ehe für alle, aber keine Gender-Sternchen: So will die CSU Bayern vereinen". Augsburger Allgemeine (Almanca). 
  35. ^ Stern, Henry (14 Nisan 2023). "Nein zum Gendersternchen, Akzeptanz der "Ehe für alle": Schweinfurterin hat großen Anteil am neuen CSU-Grundsatzprogramm". Main Post (Almanca). 
  36. ^ Welt.de: Ein lesbische Kanzlerkandidatin, 5 July 2023
  37. ^ Kurier.at: Jung, lesbisch und sehr weit rechts, 20 September 2017
  38. ^ FAZ,net: Alice Weidel steht zu ihrer Homosexualität, 20 September 2017
  39. ^ "Varför portas Medborgerlig Samling från Pride" (İsveççe). 
  40. ^ "Swiss Political Parties Reveal Their Colours". Swissinfo. 11 Eylül 2015. Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 
  41. ^ Rhoden-Paul, André (23 Mart 2015). "Tories draw level with Labour in winning gay vote". The Guardian – www.theguardian.com vasıtasıyla. 
  42. ^ Roberts, Scott (25 Eylül 2012). "UKIP approves internal LGBT campaign group". PinkNews. Erişim tarihi: 23 Aralık 2014. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=LGBT_muhafazakârlığı&oldid=33387427" sayfasından alınmıştır