This Sporting Life
| This Sporting Life | |
 | |
| Yönetmen | Lindsay Anderson |
|---|---|
| Yapımcı | Karel Reisz |
| Senarist | David Storey |
| Oyuncular | Richard Harris Rachel Roberts Alan Badel William Hartnell |
| Müzik | Roberto Gerhard |
| Görüntü yönetmeni | Denys Coop |
| Kurgu | Peter Taylor |
| Stüdyo | Independent Artists |
| Dağıtıcı | Rank Organisation |
| Çıkış tarih(ler)i | 7 Şubat 1963 (London, West End) |
| Süre | 134 dakika |
| Ülke | Birleşik Krallık |
| Dil | İngilizce |
| Bütçe | £230,000[1] or £197,381 |
This Sporting Life, Lindsay Anderson'ın yönettiği 1963 yapımı bir İngiliz drama filmidir. David Storey'nin 1960 Macmillan Kurgu Ödülü'nü kazanan aynı adlı romanından uyarlanan film, Yorkshire'da bir maden şehri olan Wakefield'da yaşayan ve romantik hayatı spor hayatı kadar başarılı olmayan bir rugby ligi futbolcusunun hikayesini anlatıyor. Eski bir profesyonel rugby ligi futbolcusu olan Storey aynı zamanda senaryoyu da yazmıştır.
Filmin başrollerinde Richard Harris, Rachel Roberts, William Hartnell ve Alan Badel yer almaktadır. Harris'in ilk başrolüydü ve ona 1963 Cannes Film Festivali'nde En İyi Erkek Oyuncu Ödülü'nü kazandırdı.[2] Ayrıca Başrolde En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü ve En İyi Erkek Oyuncu BAFTA Ödülü'ne aday gösterildi. Roberts filmdeki rolüyle ikinci En İyi Kadın oyuncu BAFTA Ödülü'nü kazandı ve En İyi Kadın oyuncu Akademi Ödülü'ne aday gösterildi. Film 7 Şubat 1963'te Londra West End'deki Odeon Leicester Square'de gösterime girdi.[3]
Olay Örgüsü
[değiştir | kaynağı değiştir]Kurgusal bir şehir olan City'de geçen film, West Riding of Yorkshire'da yaşayan genç ve acımasız bir kömür madencisi olan Frank Machin hakkında. Hikayenin ilk bölümü, Frank'in bir rugby ligi maçında ön dişleri kırıldığı için dişçi koltuğunda uyuşturulduğu ve bir Noel partisinde iyileştiği bir dizi flashback ile anlatılıyor. İkinci bölüm, Frank kendine geldikten sonra geçiyor ve geriye dönüşler olmadan ilerliyor.
Frank, bir gece kulübünde yerel rugby ligi kulübünün kaptanıyla kapıştığı ve birkaç oyuncuyu yumrukladığı bir kavganın ardından, takımın gözlemcisinden kendisini denemeleri için yardım ister. Başlangıçta bu sporda biraz koordinasyonsuz olsa da, deneme maçı sırasında takımın sahiplerinden Gerald Weaver'ı oyun tarzının ruhu ve acımasızlığıyla etkiler. En iyi takıma loose forward (13 numara) olarak katılmak için büyük bir imza bonusu alır ve agresif forvet oyunuyla herkesi etkiler. Sık sık rakip oyunculara ve hatta bazen kendi takımının oyuncularına yumruk atar ya da dirsek atar.
Saha dışında Frank çok daha az başarılıdır. Kısa süre önce dul kalan ev sahibesi, iki küçük çocuk annesi Bayan Margaret Hammond, Frank'in kendisine kur yapma girişimlerini geri çevirir ve ona kaba ve yıpratıcı bir şekilde davranır. Kocasını Weaver'ın gravür firmasındaki bir kazada kaybetmiş, ancak ölümün intihar olduğundan şüphelenildiği için çok az maddi tazminat almıştır. Bir gün Frank, Margaret ve çocuklarını Bolton Priory'nin yanındaki Wharfe Nehri'nde oynamaya götürür. Başka bir zaman, Frank eve sarhoş geldiğinde Margaret sinirlenir. Onu cinsel olarak arzular ve sonunda onu yakalar ve yatağına yatırır. Kızı araya girer ama sonra razı olur ve cinsel ilişkiye girerler.
Weaver'ın Noel partisinde Frank, Weaver ve Frank'in tekliflerini reddettiği yırtıcı karısıyla kavga eder ve takımın diğer sahibi Slomer onu hâlâ desteklese de Weaver'ın gözünden düştüğü açıktır. Partiden sonra eve döndüğünde, Margaret onu sıcak tutmak için yatağını paylaşmayı kabul eder, çünkü şişmiş yüzü ve eksik dişleriyle hasta görünmektedir, ancak üzüntüsünden onun sevgisine gerçekten karşılık veremez, duygularını bir kişiye yatırmaktan korktuğunu söyler, çünkü onlar gidebilir veya ölebilirler. Margaret bazen Frank'i aşağılamakta, ondan "büyük bir maymun" diye bahsetmektedir ve ilk randevularında Frank, Margaret'i götürdüğü lüks restoranda çalışanları aşağılamakta ve protokolü hiçe saymaktadır. Margaret utanarak oradan ayrılır ve bu sahneye Weaver'lar da tanık olur.
Frank'in arkadaşı ve takım arkadaşı Maurice evlenir ve Frank ile Margaret törene katılır. Frank çifti tebrik etmek için yanlarına gittiğinde Margaret uzaklaşır. Özellikle Frank ona bir kürk manto aldığı için utandığını, saklanmış bir kadın gibi hissettiğini söyler. Frank ona vurur ve sonunda mutlu olmaya başladığını düşündüğünü söyler. Başka bir seferinde, komşularının onun bir sürtük olduğunu düşündüğünü ve Frank yüzünden kendisinin ve çocukların "düzgün insanlar" olmadığını söyler. Tartışırlar ve Frank Maurice ile içmeye gider. Başka bir iş, "kalıcı bir şey" istediğini söyler ve Margaret'in farkında olmasa da ona ihtiyacı olduğuna inanır.
Frank Margaret'le konuşmaya çalışır ama Margaret mahremiyetini savunarak kocası Eric hakkında hiçbir şey bilmediğini söyler. Frank, Eric'i intihara sürüklediğini söyler ve Margaret öfkelenerek Frank'in gitmesini ister ve eşyalarını odasından dışarı atmaya başlar. Frank onu sevdiğini söyler ama Margaret ona çok öfkelidir. Sonunda, bombalanmış bir bölgede ucuz bir pansiyonda kalmaya gider ve Bentley'sini uygunsuz bir şekilde dışarıda bırakır.
Margaret ile barışmak isteyen Frank onun evine döner, ancak bir komşusu onun hastanede olduğunu söyler. Doktor ona Margaret'in bilincinin kapalı olduğunu, beyin kanaması geçirdiğini ve hayatta kalacak gücü ya da belki de iradesi olmayabileceğini söyler. Frank onun yanına oturur, elini tutar ve nazikçe konuşur. Duvardaki büyük bir örümcek dikkatini dağıtır ve Margaret'e dönüp baktığında ağzından kan sızar ve Margaret ölür. Öfkelenen Frank örümceği yumruklar. Hastaneden ayrılırken çocuklarla ya da bakıcılarıyla konuşmaz. Margaret'in evine dönüp arka kapıdan içeri giren Frank, boş alanda dolaşır ve gözyaşları içinde yere yığılmadan önce Margaret'in adını sayıklar.
Kapanış sahnesinde Frank rugby sahasında, zamanın ve sakatlığın tahribatına karşı bitkin ve savunmasız bir halde görülür.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Alexander Walker, Hollywood, England, Stein and Day, 1974 p176
- ^ "Festival de Cannes: This Sporting Life". festival-cannes.com. 19 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2009.
- ^ The Times, 7 February 1963, Page 2