Çocukların gelişimindeki güven için hassas ve duyarlı bakıcılara ihtiyacı vardır. Reaktif bağlanma bozukluğu, bebeklik döneminde birincil bakıcılar (ebeveynler) ile normal bağlar oluşturmadaki başarısızlıktan kaynaklanır.
Reaktif bağlanma bozukluğu, klinik literatürde çocukları etkileyebilecek ciddi ve nispeten nadir görülen bir bozukluk olarak tanımlanmaktadır.[1][2] Reaktif bağlanma bozukluğu, çoğu bağlamda sosyal olarak önemli ölçüde rahatsız edici ve gelişimsel olarak uygunsuz yollarla karakterizedir. Çoğu sosyal etkileşimi, "engellenen form" olarak bilinen, gelişimsel olarak uygun bir şekilde başlatmak veya yanıtlamak için kalıcı bir başarısızlık şeklinde olabilir. Reaktif bağlanma bozukluğu, bebeklik döneminde birincil bakıcılara normal bağlar oluşturmadaki başarısızlıktan kaynaklanır. Böyle bir başarısızlık, ihmal, istismar, altı aylık ve üç yaş arasındaki bakıcılardan ani bir şekilde ayrılma, bakıcıların sık sık değişmesi veya çocuğun iletişimsel çabalarına bakıcının yanıt verme eksikliğinin olmaması gibi ciddi erken ihmal deneyimlerinden kaynaklanabilir. Bu deneyimlerin hepsi, hatta çoğunluğu bozukluğa neden olmaz.[3]
