İçeriğe atla

Mirsaid Sultangaliyev

Vikipedi, özgür ansiklopedi
(Mir Seyyit Sultan Galiyev sayfasından yönlendirildi)
Mirsaid Sultangaliyev
Kişisel bilgiler
Doğum Mirsaid Sultangaliyev
13 Temmuz 1892(1892-07-13)
Elimbetova, Başkurdistan, Rus İmparatorluğu
Ölüm 28 Ocak 1940 (47 yaşında)
Kazan, Tataristan ÖSSC, Sovyet Rusya
Milliyeti Tatar
Partisi Sovyetler Birliği Komünist Partisi
Evlilik(ler) Fatma Erzin
Mesleği Siyasetçi, asker, öğretmen, ideolog
Askerî hizmeti
Bağlılığı Kızıl Ordu
Branşı Kara Kuvvetleri
Hizmet yılları 1917-1922
Komutası Türk-Tatar Kızıl Ordusu
Çatışma/savaşları Rus İç Savaşı

Mirsaid Sultangaliyev (13 Temmuz 1892; Elimbetova, Başkurdistan - 28 Ocak 1940; Kazan, Tataristan ÖSSC), Orta Asya'daki Türk halklarını birleştirerek sosyalist bir Türkistan devleti kurmak istemiş Tatar lider ve düşünce adamı. Müslüman "ulusal komünizm"in kurucusudur.

Hayatı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sultangaliyev, öğretmen olan Mir Said Haydar Galiyev'in 12 çocuğundan biri olarak 13 Temmuz 1892 tarihinde, Başkurdistan'ın Sterlitamak şehrinin Kırımsakalı kasabasına bağlı Elimbetova köyünde dünyaya geldi.[1] İlk eğitimini doğduğu köyde alan Sultangaliyev 1907'den itibaren Kazan’da Tatar Pedagoji Enstitüsü’nde eğitimine devam etti. 1912 yazında Moskova'da Yaz Pedagoji kurslarına gitti. Tatar köylerinde öğretmenlik yaptı. Bir süre Ufa'da belediye kütüphanesinde çalışan Sultangaliyev, sonraları Ufa, Kazan, Bakü gibi çeşitli şehirlerde gazetecilik yaptı. Bakü'de Mehmed Emin Resulzade'nin çıkardığı Açık Söz'de çalıştıktan sonra Menşeviklerin yayınladığı Bakü gazetesinde "Müslüman dünyasından haberler" köşesini hazırladı. 1917 Şubat Devrimi sırasında Bakü'deydi. Yine bu dönemde pek çok yabancı eseri Tatar Türkçesine çevirdi. Çeşitli edebi çalışmalara bulundu. Bu edebi çalışmaların pek çoğu zamanın gazetelerinde yayımlandı.[2]

Şubat Devrimi'nden sonrası

[değiştir | kaynağı değiştir]

Şubat Devrimi sonrası 1 Mayıs 1917'de düzenlenen Bütün Rusya Müslümanları Kongresi (Всероссийский съезд мусульман)'ne çağrılan Sultangaliyev kongreden aldığı Müslüman Kongresi Yürütme Komitesi Sekreterliği görevi sonrası Moskova'ya sonra da Kazan'a geçti. Kazan'da ünlü Tatar Bolşevik Molla Nur Vahidov'un başkanlığındaki Kazan Müslüman Sosyalist Komitesine katıldı.[3] Böylece o döneme kadar Menşeviklerle birlikte yer almış olan Sultangaliyev Bolşevik saflara geçmiş bulunuyordu. Vahidov'un yardımcılığı dahil çeşitli görevler üstlendiği MUSKOM'un programı kısaca şöyleydi:[4]

  1. Tatar feodalizmi ve Müslüman gericiliğine karşı mücadele
  2. Müslüman Türk halklarının Rus egemenliğinden kurtarılması
  3. Ulusal kurtuluş ve sosyalizmin bütün Doğu halklarında zaferinin sağlanması

Şubat Devrimi'nden sonra Rusya'da kurulan SR Kerenski önderliğindeki Geçici Hükûmet ile Tatar-Türk Menşevikler arasında sorunlar çıktı ve Haziran-Temmuz aylarında Tatar-Türk Menşeviklerin Kazan'da düzenlemek istedikleri çeşitli toplantılar yasaklandı. Geçici Hükûmet tarafından katılanların cezalandırılacağı açıklanan toplantı ve kongreler şunlardı:

21 Haziran 1917: Rusya Müslümanları 2. Kongresi

17 Temmuz 1917: Rusya Müslümanları Askerleri Kurultayı

18 Temmuz 1917: Rusya Müslüman Din Adamları Kurultayı[5]

Tatar-Türk Menşevikler arasında büyük hayal kırıklığı yaratan bu yasaklamalara rağmen Rusya Müslümanları 2. Kongresi gecikmeli de olsa Temmuz ayında gerçekleştirildi. 2. Kongre'yi örgütleyenlerden birisi Sultangaliyev'di ve kurultayla ilgili haberleri Kazan Sesi gazetesi için hazırlamakla da görevliydi. Menşeviklerin yasakçı tavırları ve Vahidov'un çabalarıyla 2. Kongre ile birlikte Tatar sosyalistlerinin önderliğini Bolşevikler elde etti ve MUSKOM'un etkinliği ve gücü arttı.

Sultangaliyev Rus Bolşevikleriyle ilk tartışmasını 2. Kongre'nin akşamı Kazanlı Bolşeviklerin lideri Grassis ile yaşadı. Grassis kongrede Bolşeviklerin üstünlüğü ele geçirmesinden memnundu ancak Vahidov ve Sultangaliyev'i "milliyetçilik yapmak"la ve "enternasyonalizme inanmamak"la suçluyordu. Böylece Kazan'da Rus Bolşeviklerle Sultangaliyev ve Vahidov önderliğindeki Tatar Bolşevikler arasında mücadelenin fitili de ateşlenmiş oldu.[6]

Ekim Devrimi ve İç Savaş Yılları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Sultangaliyev (ayakta duran ilk sıra en sağdan ikinci), Doğu Halkları Komünist Örgütleri Birinci Tüm-Rusya Kongresi'nde, 1918.
Sultangaliyev (ortalardaki beyaz kalpaklı) Doğu Halkları Komünist Örgütleri İkinci Tüm-Rusya Kongresi'nde Moskova'da, Aralık 1919.
Sultangaliyev (oturanların ortasındaki beyaz kalpaklı olan) Doğu Halkları Komünist Örgütleri İkinci Tüm-Rusya Kongresi'nde Moskova'da, 15 Aralık 1919.
Mirsaid Sultangaliyev ve eşi Fatma Erzin Moskova'da, 1919.
Mirsaid Sultangaliyev, Fatma Erzin ve İsmail Kerimcanov Firdevs, 1919.
Mirsaid Sultangaliyev ve İsmail Kerimcanov Firdevs Rusya Komünist Partisi (Bolşevik) Kazan İl Komitesi'nde, 1919.

26 Ekim 1917'de Kazan'da yönetimi Bolşevikler ele geçirdi. Kazan'ı yönetecek 20 kişilik bir REVKOM (Devrim Komitesi) oluşturuldu ve tek Tatar üyesi Vahidov'du. 3 Kasım 1917'de yenilenen Kazan REVKOM'un 14 üyesi arasında Vahidov artık yer almamaktaydı. Birkaç gün sonra ise Kazan'daki Sovyet iktidarı netleşti ve SOVNARKOM (Halk Komiserleri Konseyi) kuruldu. 11 üyeli bu konseyde Vahidov yer almıyordu ancak Sultangaliyev Eğitim Halk Komiseri olarak görev almayı başarmıştı.[7]

Sultangaliyev'in Bolşeviklerle açık bir toplantıda ilk tartışması ise 22 Şubat 1918'de Ural Sovyetleri 3. Kongresi'nde gerçekleşti. O dönem nüfusunun %65'i Tatar ve Başkurtlardan oluşmaktaydı, ancak yönetimde ağırlıklı olarak Ruslar yer almaktaydı. Sultangaliyev bu duruma 3. Kongre'de karşı çıktı ve Tatarların da Lenin'in evrensel ilke olarak belirlediği "Ulusların Kendi Kaderini Tayin Hakkı"na sahip olduğunu öne sürerek bir referandum istedi. Referandum kararı alındı ancak oy kullanma hakkı sadece proletarya temsilcilerine verildi.[8] Sultangaliyev'e göre, Tatar ve Başkurtlar ağırlıklı olarak köylerde yaşadığı için böyle bir referandumu Rusların kazanacağı açıktı. Bunun üzerine Sultangaliyev yaptığı konuşmada "Müslüman Halklar proleter halklardır" diyerek referandumda bütün Tatar ve Başkurtların oy hakkına sahip olması gerektiğini savundu. Diğer delegeler ise "proleter halklar" kavramının Marksizme ve Bolşevik düşünceye uygun olmadığını öne sürerek Sultangaliyev'e karşı çıktı. Sultangaliyev'in ilerleyen süreçte olgunlaştırıp Marksizmi eleştiren bir içerik katacağı "proleter halklar" kavramı ilk kez bu şekilde ifade edilmiştir.[9]

17 Ocak 1918'de Stalin'in başında bulunduğu NARKOMNATS'a (Milletler Halk Komiserliği) bağlı MÜSKOM (Müslüman Komiserliği) kuruldu ve başkanlığına Vahidov getirildi. Sultangaliyev de MÜSKOM'un Kazan temsilcisi oldu. MÜSKOM'un kuruluş amacı Tatarlar başta olmak üzere Rusya içindeki Türk halklarını Bolşevik Devrime kazanmaktı. Adeta özerk bir parti gibi eyalet ve il örgütleri kurmaya başlayan MÜSKOM kısa sürede yayıldı ve 8 Mart 1918'de Moskova'da Rusya Müslüman Emekçileri Konferansı'nı düzenledi. Konferansta Müslüman Sosyalist-Komünist Partisi isimli bir parti kurulmasına karar verildi. Bu partinin amacı Bolşevik Parti'ye henüz üye olarak kabul edilmemiş Türk Halklarından sosyalistleri örgütlemek ve Bolşevik yapmaktı. Konferansın bir diğer kararı da Müslüman askerlerden oluşan ve Kızıl Ordu'ya bağlı oluşturulacak bir Müslüman Kızıl Ordu kurulmasıydı. Lenin başta olmak üzere pek çok Bolşevik lider, MÜSKOM sayesinde Türk Halkları arasında Bolşevik örgütlenmenin hızla yayıldığını gördü ve MÜSKOM'un çeşitli talepleri kabul edildi:

  1. Kazan'daki Tatarların tarihsel önem atfettiği Süyüm Bike Minaresi'nin Tatarlara devri
  2. Petrograd Millî Kütüphanesi'nde bulunan, Osman bin Affan'a ait Kur'an'ın MÜSKOM'a hediye edilmesi
  3. Rusların Tataristan'ı işgalinin simgelerinden sayılan ve Rus askeri karargahına dönüştürülmüş tarihsel Ufa Kervansarayı'nın sivil idareye teslimi[10]
Turan Devleti Harıtası

Troçki komutanlığındaki Kızıl Ordu ile Çarlık yanlısı Beyaz Ordu arasındaki İç Savaş'ın kızıştığı bir dönemde MÜSKOM'un bu taleplerinin kabul edilmesi pek çok Menşevik Tatarın Bolşeviklerin yanına geçmesini sağladı. 23 Mart 1918'de NARKOMNATS, Çarlık döneminde ayrı eyaletlerde yaşamış Tatar ve Başkurtların Tatar-Başkurt Cumhuriyeti'nde birleştirilmesi kararını verdi. Sultangaliyev bu kararın Rusya'daki bütün Türk halklarının tek bir Turan Cumhuriyeti çatısı altında birleşmesinin ilk adımı olarak görmekteydi. İç Savaşın kızışması nedeniyle bu karar hiçbir zaman fiilayata geçmedi.

Mayıs 1918'e gelindiğinde Sultangaliyev komutasındaki Müslüman Kızıl Ordu 50 bin kişilik bir kuvvete ulaşmıştı ve Urallar civarında Beyaz Ordu generallerinden Kolçak'a karşı savaşan V. Kızıl Ordu'nun %75'ini oluşturmaktaydı.[11] Aynı dönemde Vahidov MÜSKOM örgütlenmesini Rusya çapında yaygınlaştırmayı başarmış ve Türk Bolşeviklerden oluşan bir çekirdek kurmuştu: Sultangaliyev ve Galimcan İbrahimov (Tataristan), Veli İbrahimov (Kırım), Turar Rıskulov ve İsmail Sadvokasov (Kazakistan), Necmettin Samurski (Dağıstan), Neriman Nerimanov (Azerbaycan), Feyzullah Hocayev ve Ekmel İkramov (Türkistan). Anadolu'dan gelmiş olan Mustafa Suphi de aynı dönemde MÜSKOM yönetimine katıldı ve yayın organı Yeni Dünya gazetesini çıkarmaya başladı.[12]

Sultangaliyev 23-31 Mayıs 1918 tarihleri arasında Rusya Müslüman Öğretmenler Kongresi'ni düzenledi ve kongrede Türk halkları arasında Bolşevik kadrolar yetiştirmek için Müslüman Bilim Kurulu isimli bir akademi kurulması kararı alındı. Kazan'da bir Müslüman Üniversitesi, Doğu Müzesi ve Merkez Müslüman Kütüphanesi kurmak için çalışmalar başlatıldı.

Sultangaliyev, Vahidov ile birlikte 8 Haziran 1918'de Müslüman Kızıl Ordu'ya subay yetiştirmek için Müslüman Subay Akademisi'ni kurdu. 17-23 Haziran 1918 tarihleri arasında Kazan'da Müslüman Komünistleri Birinci Konferansı'nı düzenlediler ve kongrede Müslüman Komünistleri Bolşevik Partisi'nin kuruluş kararı alındı. Rus Komünist (Bolşevik) Partisi'nden özerk olarak çalışacak bu yeni partinin Vahidov başkanlığındaki 11 kişilik Merkez Komitesi içinde Sultangaliyev de yer aldı.

6 Ağustos 1918'de İç Savaş'ın dönüm noktalarından biri yaşandı ve Sibirya'dan Moskova'ya doğru ilerlemekte olan Kolçak komutasındaki Beyaz Ordu Kazan'ı ele geçirdi. Kazan'da tutunamayan Kızıl Ordu'nun Moskova'ya kadar geri çekilmesi söz konusuydu. Vahidov Kazan'daki çatışmalar sırasında tutuklandı ve 19 Kasım 1918'da kurşuna dizildi. Müslüman Kızıl Ordu'nun komutasını devralan Sultangaliyev Kazan'a bir karşı saldırı gerçekleştirdi ve 10 Eylül'de şehri tekrar ele geçirdi. Böylece Sultangaliyev Beyaz Ordu'nun Moskova'ya yürüyüşünü durdurmuş oluyordu. Kolçak'a karşı savaşan V. ve II. Kızıl Ordu'nun komutanı Frunze, bu zafer üzerine şu açıklamayı yaptı:

"Siz Türkler ihtilalin en güvenilir askerleri olduğunuzu kanlı mücadele sahalarında ispat ettiniz."

Frunze, daha sonra Türkiye'ye Sovyet Büyükelçisi olarak gidecek ve o dönemde de Mustafa Kemal Paşa'ya şöyle diyecektir:

"Beyaz Ordu'ya karşı Türklerle omuz omuza savaştık."[13]

İç Savaş Sonrası

[değiştir | kaynağı değiştir]
Sultangaliyev (en sağda) Narkomnats (Milletler Halk Komiserliği) Komiserleri G. K. Klinger (en sol), Grigori Broydo (soldan ikinci) ve Mihail Pavloviç (sağdan ikinci) ile birlikte, 1923
Sultangaliyev (oturanlardan sağdan yedinci), Mihail Pavloviç (oturanlardan sağdan sekizinci) ve Grigori Broydo (oturanlardan sağdan dokuzuncu)'nun da bulunduğu Milletler Sovyeti üyeleri birlikte.

İç Savaş sonrası Rusya'daki Bolşevik iktidarın yavaş yavaş tesis edildiği dönemde Sultangaliyev, Vahidov'un bütün görevlerini üstlendi Müslüman Komiseri görevine getirildi. Böylece Sultangaliyev hem İç Savaş'ın tanınmış komutanları arasında yer almış hem de Rusya çapında yetki sahibi tanınmış bir Bolşevik yönetici haline gelmiş oluyordu. 1919'dan itibaren Sultangaliyev Rusya'daki Müslümanların fiili ve resmi önderi konumundaydı. MÜSKOM'un o dönem 26 şehirde şubesi bulunmaktaydı ve Türkçenin 4 ayrı lehçesinde basılan 10 farklı gazete çıkarmaktaydı. Müslüman Kızıl Ordu'nun mevcudu da 200 bini aşmıştı. O dönemde Kızıl Ordu'nun toplam asker sayısı ise 1 milyona ulaşmıştı.[14]

Ancak Rusya'daki Müslüman Bolşeviklerin özerk örgütlenmesi Stalin'in müdahaleleriyle yavaş yavaş tırpanlanmaya başladı. Sultangaliyev ise özerkliği korumak için Politbüro'ya direnişe geçti ancak süreci engelleyemedi. 19 Ekim 1918'de MÜSKOM'un yerel örgütlerinin Moskova'daki Müslüman Komiserliğine, yani Sultangaliyev'e değil bulundukları bölgelerdeki Bolşevik Parti örgütlerine bağlanması kararı çıktı. Bu kararı değiştirmek isteyen Sultangaliyev 5 Kasım 1918'de 1. Müslüman Komünistleri Kongresi'ni topladı. Kongrede Stalin ile açık bir tartışmaya girişti ancak istediği kararların çıkmasını sağlayamadı. Stalin'in isteği üzerine Kongre, Müslüman Komünist Partisi'ni lağvetme ve en küçük atölye hücresine varana kadar Rusya Komünist (Bolşevik) Partisi'ne bağlama kararı aldı. MÜSKOM da lağvedildi ve Sultangaliyev'in rütbesi Tatar-Başkurt Komiserliği olarak ilan edildi. Böylece Sultangaliyev Rusya'daki bütün Müslümanların değil sadece Tatar ve Başkurtların lideri konumuna indirilmiş oluyordu.

18-23 Mart 1919 tarihleri arasında toplanan Bolşevik Parti 8. Kongresi'nde ise Sultangaliyev'in bütün karşı çıkışına rağmen ulusal komünistlerin tümünün kaldırılması kararı alındı. Stalin'in başkanı ve Sultangaliyev'in başkan yardımcısı olduğu Müslüman Örgütleri Merkez Bürosu'nun ismindeki Müslüman kelimesi de çıkarıldı ve büro Doğu Halkları Komünist Örgütleri Merkez Bürosu'na dönüştü. Müslüman örgütlenmenin resmen lağvedilmesi üzerine Sultangaliyev Nisan 1919'da gizli bir örgütlenme başlattı. Bu örgütün ismi net değildir; kaynaklarda Erk Partisi, İttihat ve Terakki Partisi, Türkistan Sosyalistleri Partisi gibi farklı isimler geçer. Sultangaliyev yıllar sonra sorgusunda verdiği ifadede Turan Sosyalist İşçi Köylü Partisi isimli bir parti vasıtasıyla SSCB'den bağımsız Turan Demokratik Halk Cumhuriyeti'ni kurmak istediklerini söyleyecektir.[15]

Sultangaliyev, Marksizmi ve Bolşevik düşünceyi eleştiren fikirlerini derli toplu ilk olarak bu dönemde kaleme döktü. Editörlüğünü yaptığı Milletlerin Hayatı isimli dergide Sosyal Devrim ve Doğu makalesini yayınladı. Devrimin o dönem Bolşevik liderlerde hakim olan görüşteki gibi Batıya değil Doğuya doğru yayılmasını savunan bu makalesi büyük tartışma yarattı ve Sultangaliyev'e yönelik "milliyetçi" olduğuna dair eleştiriler Bolşevik Parti yöneticileri tarafından açıkça ifade edilmeye başladı. Nitekim 3 bölüm halinde yayınlamayı planladığı makalesi sansürlendi ve son bölümü dergide yer almadı. Sultangaliyev, benzer görüşleri Aralık 1919'da Lenin'in de izleyici olarak katıldığı Doğu Halkları Komünist Örgütleri Merkez Bürosu II. Kongresi'nde de dile getirdi. Batı işçi sınıfının artık devrimci olmadığı, Bolşevik Devrimin enerjisini ve dikkatini Doğu halklarına yöneltmesi gerektiğini savunduğu konuşması büyük yankı yarattı.[16] Sultangaliyev, Bolşevik liderliğe yönelik bu eleştirel görüşleri nedeniyle yavaş yavaş gözden düşmeye başladı. Nitekim Eylül 1920'de Bakü'de düzenlenen Doğu Halkları Kurultayı'na katılması engellendi.[17] Halbuki, kurultayı ilk öneren, planlayan ve örgütleyen Sultangaliyev'di. Sultangaliyev'in görüşlerini destekleyen pek çok delege olmasına karşın Kurultay'da Radek, Zinoviyev ve Béla Kun gibi ünlü Bolşevik liderler ağırlığını koydu ve "Doğu halklarının kurtuluşunun sadece Batı proletaryasının zaferine bağlı olduğu" kararı çıkartıldı.[18]

Bakü'deki Kurultay'ın hemen ardından Ekim 1920 tarihinde Müslüman Kızıl Ordu da lağvedildi ve 300 bine yaklaşan bu büyük askerî güç Kızıl Ordu içinde eritildi. Sultangaliyev'in yetkileri Moskova merkezli küçük bir büronun yöneticiliğine indirildi. Ancak Sultangaliyev pek çok yetkisinin alındığı bu dönemde yine de Bolşevik Parti içindeki mücadelesini sürdürmeye kararlıydı ve Doğu Emekçileri Komünist Üniversitesi (KUTV) isimli bir parti okulunun kurulmasına önayak olmayı başardı. Dünyanın dört bir tarafından devrimcinin eğitim göreceği bu okulda ders verecek 20 kişiden ve yönetici üç kişiden biriydi. KUTV'de eğitim gören pek çok isimden en ünlüleri şunlardır: Vietnam Devrimi'nin lideri olacak Ho Chi Minh, Çin Devrimi'nin önemli isimlerinden Liu Şao Çi,[19] Türkiye'den Nâzım Hikmet[20] ve Şevket Süreyya.[21]

Yetkileri budanmasına karşın Sultangaliyev Rusya'daki Müslümanların ve Türk halklarının ulusal haklarının korunması için elinden geleni yapmaya devam etti ve 1921-1922 yıllarında önemli kazanımlar elde etmeyi başardı. Bunlar, Ocak 1921'de Kırım'ın özerkliğini kabul ettirmek ve Tataristan'ın resmi dilinin Rusçanın yanı sıra Tatarca olmasını da sağlamaktı. Ancak Yüksek Sovyet Milletler Meclisinin 25 Nisan 1922 tarihli toplantısında özerk cumhuriyetlerin yalnızca millî kimlikleri, eğitimleri ve konuştukları diller açısından değil ekonomik açıdan da özerk olması gerektiğine dair önerisini kabul ettiremedi. 22 Aralık 1922'de Sovyetler Birliği'nin kuruluşun ilan edildiği 10. Sovyet Kurultayı'nda ise Sultangaliyev'i bir başka çetin mücadele bekliyordu: O dönem Rusya'ya bağlı özerk cumhuriyetler olan Tataristan, Başkurdistan ve Türkistan'ı SSCB'nin kurucu devletlerinden biri olarak kabul ettirmek. Ancak başarılı olamadı ve ilan edilen dört kurucu devlet şunlar oldu: Rusya, Belarus, Ukrayna ve Kafkas Federasyonu. Bu karara şiddetle itiraz eden Sultangaliyev şu önemli konuşmayı yaptı:

"Tarihsel olarak Türkler, Ukraynalılardan kat be kat köklü bir millettir. Türklerin üzerinde yaşadığı yüzölçümü ve Türklerin nüfus yoğunluğu Ukraynalılarla karşılaştırılamayacak düzeydedir. Kurucu devlet olarak yalnız bahsi geçen dört ülke belirlenecekse, bu bir tek Türklerin özerkliğe sahip olmayacağı anlamına gelecektir. Çarlık döneminde bile Türklerin daha çok hakkı vardı."

Sultangaliyev Kongre'yi ikna edemedi, hatta Bolşevikleri Çarlık döneminde bile geri olmakla suçlaması şimşekleri üstüne çekmesine neden oldu. Stalin'in Kongre'deki konuşmasında açıkça "milliyetçi" olarak suçlanınca Sultangaliyev artık geri dönüşü olmayacak bir süreci başlatan şu cümleleri kurdu:

"İç cebimde parti kartı taşırken ben bu eşitsizliği hak eden biri değilim. Siz SSCB kurma fikrini bozmak yolundasınız, Yoldaş Stalin. Sizin teklif ettiklerinizin hepsi, Lenin'in önünde göz boyayarak anlatılmış bir ikiyüzlülükten ibaret!"

Sultangaliyev bununla da yetinmedi ve Lenin'in hasta olduğu için katılmadığı Kongre'nin kararlarını Lenin'e götürerek onun da fikrini almayı önerdi. Stalin'in yanıtı çok sert oldu ve Sultangaliyev'i parti düşmanlığıyla suçladı. Nitekim Sultangaliyev bu kongreden 15-20 gün sonra bütün yöneticilik görevlerinden alındı. 25 Nisan 1923 tarihinde toplanan 12. Parti Kurultayı'nda Stalin'e yönelik eleştirilerini daha da sert bir biçimde dile getirince 4 Mayıs 1923'te tutuklandı. Moskova'daki Lyubertsi hapishanesine götürüldü ve 45 gün boyunca bir hücrede kapalı kaldı. 9 Haziran 1923'te Politbüro Sultangaliyev'e verilecek cezayı belirlemek için pek çok Bolşevik Müslüman kadronun da katıldığı geniş bir toplantı gerçekleştirdi. Stalin toplantıda Sultangaliyevciliğin milliyetçilik olduğunu ve Bolşevik Devrim için önemli bir ideolojik tehdit haline geldiğini söyledi.[22] Toplantıda Sultangaliyev'in parti üyeliğinden çıkarılması kararı alındı ancak idam önerisi bizzat Stalin'in karşı çıkması nedeniyle "Ekim Devrimi sırasındaki hizmetleri göz önünde bulundurularak" reddedildi.[23] Bir görüşe göre Stalin, Sultangaliyev'in gizli örgütlenmesini de açığa çıkarmak için serbest bırakılmasını istemişti.[24]

Tasfiye Edilişi ve Tekrar Tutuklanması

[değiştir | kaynağı değiştir]
Mirsaid Sultangaliyev'in 14 Aralık 1928'de tutuklandığında çekilen resmi

Sultangaliyev idamdan kurtulmuştu ancak Rus Gizli Servisi'nin (o dönemki adıyla GPU) izlediği bir muhalifti artık. Bütün yetki ve görevlerinden alındığı gibi bir süre iş de bulamadı. Editörlük ya da çevirmenlik için başvurduğu hiçbir dergi veya gazeteden olumlu bir yanıt alamadı. Demiryollarında hamallık yaparak hayatını devam ettirdi. Bu süreçte suçsuzluğunu öne sürerek partiye tekrar kabul edilmesi için yaptığı başvuruların tümü Stalin tarafından reddedildi.[25] Resmi hiçbir göreve sahip olmayan Sultangaliyev bu dönemde Türk komünistleri arasındaki gizli örgütlenmesini gevşetmekle birlikte hiçbir zaman tamamen lağvetmedi ve fikirlerini kaleme almaya öncelik verdi. 1924'te "Asya ve Avrupa Halklarının Sosyo-Politik Ekonomik ve Kültürel Gelişme Temelleri Üzerine Tezler"[26] isimli uzun bir makale kaleme aldı ve gizli partinin programı olarak elden ele dolaşan bir metin haline geldi.

Troçki ve Buharin gibi isimlerin de Stalin'e muhalefete geçtiği 1920'li yılların ikinci yarısında Sultangaliyev bu gruplarla ilişki kurmaktan çekinmedi. Nitekim Aralık 1928'de ikinci kez tutuklandı. Sultangaliyev'in bu ikinci tutuklanmanın ardından hayatı büyük bir muammadır. Bütün Eserleri'ndeki son yazısı 25 Temmuz 1929 tarihinde verdiği bir ifadedir.[27] Kimi kaynaklar tutuklandıktan hemen sonra öldürüldüğünü iddia eder.[28] Kimi kaynaklar ise 1930'lu yıllar boyunca sürgün hayatı yaşadığını, 1941 yılında İkinci Dünya Savaşı nedeniyle affedildiğini ve Tatarlardan oluşan bir ordu kurarak Nazilere karşı savaştığını öne sürer. SSCB'nin yıkılmasının ardından ortaya çıkan KGB belgelerine göre ise Sultangaliyev Ocak 1931'e kadar tutuklu kalmış ve bu tarihte Arktik Okyanusu'nun Solovk Adası'ndaki hapishaneye gönderilmiştir.[29] Cezası Mart 1933'te sürgüne çevrilmiş ve üçüncü kez tutuklandığı 1937 yılına kadar Saratov'da sürgün hayatı yaşamıştır.

SBKP(B)'nin 30 Nisan 1990 tarihinde aldığı "iade-i itibar" kararına göre Sultangaliyev'in son tutuklanma tarihi 19 Mart 1937'dir. 8 Aralık 1939 tarihinde ölüm cezasına çarptırılmış ve 28 Ocak 1940'ta Moskova'daki Lefortovo Hapishanesi'nde kurşuna dizilerek idam edilmiştir. Ancak kimi kaynaklar bu bilgileri de güvenilmez bulmaktadır.

Sultangaliyev'in gizli örgütüne bağlı oldukları gerekçesiyle Neriman Nerimanov[30] ve Turar Rıskulov[31] gibi pek çok ünlü Türk komünisti Stalin döneminde tasfiye edildi, önemli bir kısmı ise idama mahkûm oldu.[32]

Hakkında yazılmış olan eserler

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Sultan Galiyev, Mehmet Poyraz, KDY Yayınları, Ekim 2022.
  • Sultan Galiyev Gerçeği, Mehmet Poyraz, Derin Tarih, Sayı:98, Mayıs 2020.
  • Attila İlhan'la Sultan Galyev Üzerine Bir Söyleşi, Mustafa Armağan, Gerçek Tarih, Sayı:9, Eylül 2022.
  • Sultan Galiyev'in gözüyle Ekim Devrimi'nin Açlık Sayfaları, Mehmet Poyraz, Derin Tarih, Sayı:127, Ekim 2022.
  • İslâm'ın Rusya'daki Ayak İzi Sultan Galiyev / Fatih Bayhan - Mehmet Poyraz / Sebilürreşad Yayınevi / 2019.
  • Doğunun Büyük Devrimcileri: Mollanur Vahidov ve Sultan Galiyev / Hakan Reyhan / Alter Yayınları.
  • Doğu Halkları'nın hakkı teslim edilmeyen lideri: Sultan Galiyev / Sebîlürreşad Dergisi (Kapak ve Dosya) Ocak 2017, Ankara.
  • Galiyev Üzerinde El Sıkışmak / Gün Zileli / Birikim Dergisi Sayı 111-112 Temmuz-Ağustos 1998 26 Eylül 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., İstanbul
  • Sosyalist Turan ve Doğu Birliği / Sultan Galiyev - Hasan Basri Gürses / Sosyalist Yayınlar.
  • Destansı Kuramcı Sultangaliyev / Halit Kakınç / Bulut Yayınları.
  • Sultangaliyev ve Millî Komünizm / Halit Kakınç / Bulut Yayınları.
  • Kızıl Turan Sultangaliyev / Halit Kakınç / Wizart Yayınları.
  • Sultan Galiyev - Bütün Eserleri / İleri Yayınları.
  • Sultan Galiyev ve Sömürgeler Enternasyonali / Erol Kaymak / İrfan Yayınları.
  • Sultan Galiyev ve Sovyetler Birliği'nde Millî Komünizm / Alexandre Benningsen ve S. Enders Wimbush / Anahtar Kitaplar.
  • Sultan Galiyev ve Sovyet Müslümanları / Alexandre Benningsen ve Chantal Lemercier Quelquejay / Elips Kitabevi.
  • Sultan Galiyev: Üçüncü Dünyacı Devrimin Babası / Alexandre Benningsen ve Chantal Lemercier Quelquejay / Sosyalist Yayınları
  • Doğu-Batı Meselesi ve Sultan Galiyev / Oğuz Şaban Duman / Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yayınları.
  • Sultan Galiyef: Avrasya'da Dolaşan Hayalet / Attilâ İlhan / Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
  • Sırat Köprüsü - Sultan Galiyev / Renad Muhammedi / Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yayınları.
  • SSCB ve Sultan Galiyev / Aclan Sayılgan / kendi yayını.
  • Sultan Galiyev, İslam Dünyası ve Rusya / Masayuki Yamauchi / Bağlam Yayınları.

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Kaymak Erol. Sultan Galiyev ve Sömürgeler Enternasyonali, İrfan Yayınevi, 1993, s. 20.
  2. ^ Kakınç, Halit. Destansı Kuramcı Sultangaliyev. 1. baskı. İstanbul: Bulut Yayınları, 2004. s. 35-167.
  3. ^ Oğuz Şaban Duman, Doğu-Batı Meselesi ve Sultan Galiyev, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı, 1999, s. 55
  4. ^ Özgür Erdem, Galiyev: Yaşamı ve Mücadelesi, İleri Yayınları, 2009, s. 25
  5. ^ Kaymak Erol. Sultan Galiyev ve Sömürgeler Enternasyonali, İrfan Yayınevi, 1993, s. 84-86.
  6. ^ Sultangaliyev, Bütün Eserleri, (Yayına Hazırlayan: Özgür Erdem), İleri Yayınları, 2006, s. 124.
  7. ^ Benningsen, Alexandre ve Quelquejay, Chantal Lemercier. Sultan Galiyev: Üçüncü Dünyacı Devrimin Babası, Sosyalist Yayınları, İstanbul, 1995, s. 64.
  8. ^ Sultangaliyev, Bütün Eserleri, Hazırlayan Özgür Erdem, İleri Yayınları, 2006, s. 111
  9. ^ Özgür Erdem, Galiyev: Yaşamı ve Mücadelesi, İleri Yayınları, 2009, s. 39-42.
  10. ^ Carr, E. H. Bolşevik Devrimi-1 (1917-1923), Metis Yayınları, İstanbul, 1989, s. 293.
  11. ^ Quelqejay, Chantal-Lemercier. "İhtilal ve İç Savaş Sırasında Azınlıktaki Müslümanlar", Stratejik Açıdan Sovyet Müslümanları ve Diğer Azınlıklar, Yeni Forum Yayınları, Ankara, 1988, s. 92-94.
  12. ^ Feyizoğlu, Turhan. Mustafa Suphi: Türk ocağı'ndan türkiye Komünist Partisi'ne, Ozan Yayıncılık, İstanbul, 2007, s. 50.
  13. ^ Özgür Erdem, Galiyev: Yaşamı ve Mücadelesi, İleri Yayınları, 2009, s. 58.
  14. ^ SBKP(B) Tarihi, Kaynak Yayınları, İstanbul, 1997, s. 253.
  15. ^ Sultangaliyev, Bütün Eserleri, (Yayına Hazırlayan: Özgür Erdem), İleri Yayınları, 2006, s. 777.
  16. ^ Reyhan, Hakan, "Önce Ulusalcı Devrimler", Ulusal, sayı 5-6, Kış-Bahar 1998, s. 4-5
  17. ^ Yamauchi, Masayuki. Sultan Galiyev, islam Dünyası ve Rusya, Bağlam Yayınları, İstanbul, 1998, s. 119.
  18. ^ Aslan, Yavuz. Türkiye Komünist Fırkası'nın Kuruluşu ve Mustafa Suphi, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Ankara, 1997, s. 207-241.
  19. ^ Dittmer, Lowell. Liu Shao-ch’i and the Chinese Cultural Revolution: The Politics of Mass Criticism, University of California Press, Berkeley, 1974, s. 27.
  20. ^ Sertel, Zekeriya. Mavi Gözlü Dev - Nazım Hikmet ve Sanatı, Belge Yayınları, İstanbul, 1996, s. 122.
  21. ^ Aydemir, Şevket Süreyya. Suyu Arayan Adam, Remzi Kitabevi, İstanbul, 2005.
  22. ^ Stalin, J. V. Eserler Cilt 5, İnter Yayınları, İstanbul, 1990, s. 249 vd.
  23. ^ Erol Cihangir (Yayına hazırlayan), Sultan Galiyev Davası, Doğu Kütüpanesi, İstanbul, 2006
  24. ^ Özgür Erdem, Galiyev: Yaşamı ve Mücadelesi, İleri Yayınları, 2009, s. 133.
  25. ^ Muhammedi, Renad. Sırat Köprüsü - Sultan Galiyev, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yayınları, İstanbul, 1993, s. 351-358.
  26. ^ "Arşivlenmiş kopya". 9 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2015. 
  27. ^ Sultangaliyev, "Hatalarımın Kabulü Hakkında Basına Açıklama Yapmam Konusu", Bütün Eserleri, (Yayına Hazırlayan: Özgür Erdem), İleri Yayınları, 2006, s. 798.
  28. ^ Kaymak Erol. Sultan Galiyev ve Sömürgeler Enternasyonali, İrfan Yayınevi, 1993, s. 28.
  29. ^ Kakınç, Halit. Sultangaliyev ve Millî Komünizm, Bulut Yayınları, İstanbul, s. 169.
  30. ^ Adıgüzel, Hüseyin. Millî Komünizmin Öncüleri: Nerimanov, İleri Yayınları, 2004
  31. ^ Adıgüzel, Hüseyin. Millî Komünizmin Öncüleri: Rıskulov, İleri Yayınları, 2004
  32. ^ Erdem, Özgür. Sultan Galiyev Bütün Eserleri. 1. baskı. İstanbul: İleri Yayınları, 2006. s. 852-863.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirsaid_Sultangaliyev&oldid=33942266" sayfasından alınmıştır