İçeriğe atla

Angela Merkel

Bağlantıları değiştir
Vikipedi, özgür ansiklopedi
(Merkel sayfasından yönlendirildi)
"Merkel" buraya yönlendirilmektedir. Diğer kullanımlar için Merkel (anlam ayrımı) sayfasına bakınız.
Angela Merkel
Merkel, 2019
Almanya Şansölyesi
Görev süresi
22 Kasım 2005 - 8 Aralık 2021
Cumhurbaşkanı
Yardımcı
Yerine geldiği Gerhard Schröder
Yerine gelen Olaf Scholz
Hristiyan Demokrat Birliği Lideri
Görev süresi
10 Nisan 2000 - 7 Aralık 2018
Yardımcı
Genel Sekreter
Yerine geldiği Wolfgang Schäuble
Yerine gelen Annegret Kramp-Karrenbauer
Almanya Çevre, Doğa Koruma ve Nükleer Güvenlik Bakanı
Görev süresi
17 Kasım 1994 - 26 Ekim 1998
Şansölye Helmut Kohl
Yerine geldiği Klaus Töpfer
Yerine gelen Jürgen Trittin
Almanya Kadın ve Gençlik Bakanı
Görev süresi
18 Ocak 1991 - 17 Kasım 1994
Şansölye Helmut Kohl
Yerine geldiği Ursula Lehr
Yerine gelen Claudia Nolte
Kişisel bilgiler
Doğum Angela Dorothea Merkel
17 Temmuz 1954 (70 yaşında)
Hamburg, Batı Almanya
Partisi CDU
Evlilik(ler)
Ulrich Merkel
(e. 1977; boşandı 1982)

Joachim Sauer (e. 1998)
Bitirdiği okul Leipzig Üniversitesi
Mesleği Siyasetçi, fizikçi
Dini Protestan
Ödülleri
İmzası

Angela Dorothea Merkel (Almanca telaffuz: [aŋˈɡeːla doʁoˈteːa ˈmɛʁkl̩];[a] evlilik öncesi soyadı: Kasner; d. 17 Temmuz 1954), Alman siyasetçi, devlet kadını ve akademisyendir. 2002-2005 yılları arasında muhalefet lideri, 2000-2018 yılları arasında Hristiyan Demokrat Birliği lideri ve 2005-2021 yılları arasında Almanya şansölyesi olarak görev yapmıştır.

CDU üyesi olan Merkel, Almanya'nın ilk kadın şansölyesidir.[b] Şansölye olarak görev yaptığı süre boyunca dünyanın en güçlü kadınlarından biri kabul edilen Merkel, sık sık Avrupa'nın ve Avrupa Birliği'nin de facto lideri olarak anılmıştır.[7][8][9]

O zamanlar Batı Almanya'ya bağlı Hamburg'da doğan Merkel, Lüterci bir din adamı olan babası Perleberg'de bir papazlık alıp Doğu Almanya'ya taşındıklarında bebekti. 1986 yılında kuantum kimyası alanında doktora yaptı ve 1989 yılına kadar araştırma bilimcisi olarak çalıştı. Merkel, 1989 Devrimlerinin ardından siyasete girdi ve kısa bir süreliğine Lothar de Maizière liderliğindeki demokratik olarak ilk kez seçilmiş Doğu Almanya Hükûmeti'nin sözcü yardımcısı olarak görev yaptı. 1990 yılında Almanya'nın yeniden birleşmesinin ardından Merkel, Mecklenburg-Vorpommern eyaleti için Federal Meclis'e seçildi. Şansölye Helmut Kohl'un himayesindeki Merkel, 1991 yılında Kadınlar ve Gençlik Bakanı olarak atandıktan sonra, 1994 yılında Çevre, Doğa Koruma ve Nükleer Güvenlik Bakanı oldu. CDU'nun 1998 federal seçimlerini kaybetmesinden sonra, CDU Genel Sekreteri seçilerek partinin ilk kadın lideri ve iki yıl sonra Wolfgang Schäuble'yi deviren bir bağış skandalı sonrasında ilk kadın Muhalefet Lideri oldu.

2005 federal seçimlerinin ardından Merkel, Gerhard Schröder'in yerine Almanya Şansölyesi olarak atandı ve CDU, Bavyera'daki kardeş partisi Hristiyan Sosyal Birliği (CSU) ve Almanya Sosyal Demokrat Partisi'nden (SPD) oluşan büyük bir koalisyona liderlik etti. Merkel, Şansölye olarak seçilen ilk kadın ve Alman yeniden birleşmesinden bu yana eski Doğu Almanya'dan yetiştirilen ilk Şansölye oldu. 2009 federal seçimlerinde CDU, oyların en büyük payını aldı ve Merkel, Hür Demokratik Parti (FDP) ile bir koalisyon hükûmeti kurmayı başardı.[10] 2013 federal seçimlerinde Merkel'in CDU'su oyların %41,5'ini alarak üstünlük kurdu ve FDP'nin Federal Meclis'teki tüm temsil hakkını kaybetmesinin ardından SPD ile ikinci bir büyük koalisyon kurdu.[11] 2017 federal seçimlerinde Merkel, CDU'nun dördüncü kez en büyük parti seçilmesine öncülük etti ve SPD ile üçüncü bir büyük koalisyon kurdu. 14 Mart 2018 tarihinde Şansölye olarak dördüncü dönemi için yemin etti.[12]

Dış politikada Merkel, hem Avrupa Birliği hem de NATO bağlamında uluslararası işbirliğine ve transatlantik ekonomik ilişkilerin güçlendirilmesine vurgu yaptı. 2008 yılında Avrupa Konseyi Başkanı olarak görev yaptı ve Lizbon Antlaşması ile Berlin Deklarasyonu müzakerelerinde merkezî bir rol oynadı. 2007-2008 finansal krizi ve Avrupa borç krizinin yönetiminde önemli bir rol oynadı. Büyük Durgunluğa karşı koymak için altyapı harcamalarına ve kamu yatırımlarına odaklanan 2008 Avrupa Birliği teşvik planını müzakere etti. İç politikada Merkel'in Energiewende programı, Almanya'daki nükleer gücü aşamalı olarak durdurmayı, sera gazı emisyonlarını azaltmayı ve yenilenebilir enerji kaynaklarını artırmayı amaçlayan gelecekteki enerji gelişimine odaklandı. Zorunlu askerliği kaldıran Bundeswehr reformları, sağlık reformu ve hükûmetinin 2010'lardaki Avrupa sığınmacı krizine ve Almanya'da COVID-19 pandemisine verdiği yanıt, şansölyeliği sırasında önemli sorunlardı.[13] 2014 yılından beri (daha önce 2011-2012 yıllarında da yaptı) kıdemli G7 lideri olarak görev yapmaktadır. 2014 yılında Avrupa Birliği'nde en uzun süre görev yapan hükûmet başkanı oldu. Ekim 2018'de Merkel, parti toplantısında CDU liderliğinden çekileceğini ve 2021 federal seçimlerinde Şansölye beşinci dönem adayı olmayacağını açıkladı.[14] Merkel 2022'de Rusya'nın Ukrayna'yı işgalini kınadı.[15]

Arka plan ve ilk yılları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Merkel'in babaannesi ve dedesi nişanlıyken, Margarethe ve Polonya'nın Mavi Ordu üniformasıyla nişanlısı Ludwik Marian Kaźmierczak.

Angela Dorothea Kasner, 1954 yılında in Hamburg, Batı Almanya'da; Berlin yerlisi Lüterci bir papaz olan Horst Kasner (1926-2011; önceki soyadı Kaźmierczak)[16][17] ve Danzig (günümüzde Gdańsk, Polonya) doğumlu İngilizce ve Latince öğretmeni eşi Herlind'in (1928-2019; kızlık soyadı Jentzsch) kızı olarak dünyaya geldi. Kardeşleri Marcus Kasner bir fizikçi ve Irene Kasner bir ergoterapist idi. Merkel, çocukluğunda ve gençliğinde yaşıtları arasında soyadı Kasner'den türetilen "Kasi" takma adıyla biliniyordu.[18]

Merkel, Alman ve Polonya asıllıdır. Baba tarafından dedesi Ludwik Kaźmierczak, 20. yüzyılın başlarında Polonya'nın bağımsızlık mücadelesinde yer almış, Polonya etnik kökenli bir Alman polisti.[19] Merkel'in Berlinli bir Alman olan babaannesi Margarethe ile evlendi ve Kaźmierczak'ın polis olarak çalıştığı memleketine taşındı. 1930 yılında Kaźmierczak olan Polonya kökenli soyadlarını Almanca Kasner olarak değiştirdiler.[20][21][22][23] Merkel'in anne tarafından dedesi, Danzigli siyasetçi Willi Jentzsch idi ve anneannesi, Elbing (günümüzde Elbląg, Polonya) şehir memuru Emil Drange'ın kızı Gertrud Alma (kızlık soyadı Drange) idi. 1990'ların ortalarından bu yana Merkel, Polonya mirasından birkaç kez halka açık bir şekilde bahsetti ve kendisini çeyrek Polonyalı olarak tanımladı, ancak Polonyalı kökleri 2013 biyografisinin bir sonucu olarak daha iyi tanındı.[24]

Kasner ailesinin Batı Almanya'dan Doğu Almanya'ya göçünde din kilit rol oynadı.[25] Merkel'in baba tarafından dedesi aslen Katolikti, ancak daha sonra Heidelberg ve Hamburg'da Lüter teolojisi okuyan babasının çocukluğunda tüm aile Lüterciye dönüştü.[21] 1954 yılında Angela henüz üç aylıkken babası, o zamanlar Doğu Almanya'da bulunan Quitzow'daki (Brandenburg'da Perleberg'in çeyreği) bir kilisede papazlık yaptı. Aile Templin'e taşındı ve Merkel, Doğu Berlin'in 90 km (56 mi) kuzeyindeki kırsalda büyüdü.[26]

1968 yılında Merkel, iktidarda bulunan Marksist-Leninist Almanya Sosyalist Birlik Partisi tarafından desteklenen resmî komünist gençlik hareketi olan Özgür Alman Gençliği'ne (FDJ) katıldı.[27][28][29] Üyelik ismen gönüllüydü, ancak katılmayanlar yüksek öğrenime kabul edilmeyi zor buldular.[30] Ancak Doğu Almanya'da yaygın olan laik Jugendweihe reşit olma törenine katılmadı. Bunun yerine vaftizlendi.[31] Bu süre zarfında Marksizm-Leninizm üzerine birkaç zorunlu derse katıldı ve notları sadece "yeterli" olarak görüldü.[32] Merkel daha sonra, "Doğu Almanya'da yaşam bazen belirli bir şekilde neredeyse rahattı, çünkü bazı şeyler basitçe etkilenemezdi" dedi.[33]

Eğitimi ve bilim kariyeri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Okulda akıcı şekilde Rusça konuşmayı öğrendi ve Rusça ile matematikteki başarısından dolayı ödüller aldı. Matematik ve Rusça dersinde sınıfının en iyisiydi ve okul eğitimini mümkün olan en iyi Abitur not ortalaması 1.0 ile tamamladı.[34]

Merkel, eğitimine 1973 yılından 1978 yılına kadar fizik okuduğu Karl Marx Üniversitesi, Leipzig'de devam etti.[26] Öğrenciyken, öğrencilerin kampüste kendi kulüp ve rekreasyon tesislerini oluşturmak için başlattıkları bir proje olan Moritzbastei harabesinin yeniden inşasına katıldı. Böyle bir girişim, o dönemin DAC'sinde daha önce görülmemişti ve başlangıçta üniversite buna karşı çıktı. SED partisinin yerel liderliğinin desteğiyle projenin ilerlemesine izin verildi.[35]

Eğitiminin sonuna doğru Merkel, bir mühendislik okulunda yardımcı doçentlik istedi. İşi alabilmesi için Merkel'e meslektaşları hakkında Doğu Almanya Devlet Güvenlik Bakanlığı memurlarına rapor vermeyi kabul etmesi gerektiğini söyledi. Merkel, etkili bir casus olmak için yeterince iyi sır tutamadığını bahane ederek bunu reddetti.[36]

Merkel, 1978'den 1990'a kadar Berlin-Adlershof'taki Bilimler Akademisi'nin Fiziksel Kimya Merkezî Enstitüsü'nde okudu ve çalıştı. İlk başta o ve eşi Mitte'de bulundu.[37] Bilimler Akademisi'nde, FDJ sekreteryasının bir üyesi oldu. Eski meslektaşlarına göre, "Ajitasyon ve Propaganda" sekreteri olarak açıkça Marksizmi yayıyordu.[38] Ancak Merkel bu iddiayı yalanladı ve kendisinin kültür sekreteri olduğunu, bu sekreterliğin ise tiyatro biletleri temin etmek ve Sovyet yazarlarını ziyaret ederek söyleşiler düzenlemek gibi faaliyetleri içerdiğini belirtti.[39] Bu konuyla ilgili olarak, "Sadece hafızama güvenebilirim, eğer bir şeylerin farklı olduğu ortaya çıkarsa, bununla yaşayabilirim," dedi.[38]

1986 yılında kuantum kimyası üzerine yazdığı tezi için doktora derecesini (Dr. rer. nat.) kazandıktan sonra,[40] araştırmacı olarak çalıştı ve birkaç makale yayımladı.[41] 1986'da bir kongreye katılmak için Batı Almanya'ya serbestçe seyahat edebildi; ayrıca o zamanki Ukrayna Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti'ndeki Donetsk'te haftalık bir dil kursuna katıldı.[42]

Erken siyasi kariyeri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik Uyanış (1989-1990)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kasım 1989'da Berlin Duvarı'nın yıkılması, Merkel'in siyasi kariyerini hızlandırdı.[43] Duvarın yıkıldığı gece kalabalık kutlamalara katılmasa da, bir ay sonra büyüyen demokrasi hareketine dâhil oldu ve yeni Demokratik Başlangıç partisine katıldı.[43]

Almanya İttifakı (1990)

[değiştir | kaynağı değiştir]
Lothar de Maizière ve Merkel, 1990

Doğu Almanya'daki ilk (ve tek) çok partili seçimin ardından Merkel, Lothar de Maizière yönetimindeki yeni birleşme öncesi geçici hükûmetin sözcü yardımcısı oldu.[44] Maiziere'in, bir parti lideri Wolfgang Schnur'un iç güvenlik servislerinde "gayri resmî bir iş arkadaşı" olarak rolünü sorgulayan gazetecilerle ustaca baş etmesinden etkilenmişti.[36][43]

Nisan 1990'da Doğu Almanya Hristiyan Demokrat Birliği ile birleşen Demokratik Uyanış, iki ülkenin yeniden birleşmesi sonrası batıdaki muadili ile birleşti.[kaynak belirtilmeli]

Kadınlar ve Gençlik Bakanlığı (1991-1994)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Yeniden birleşmenin ardından yapılan ilk seçim olan 1990 Almanya federal seçimlerinde Merkel, Kuzey Mecklenburg-Vorpommern'deki Stralsund - Nordvorpommern - Rügen parlamenter seçim bölgesinde Federal Meclis'e başarıyla girdi.[45] O zamandan beri yapılan yedi federal seçimde bu seçim bölgesinden (biraz düzeltilmiş sınırlarla, 2003 yılında Vorpommern-Rügen - Vorpommern-Greifswald I olarak yeniden adlandırıldı) tekrar seçildi. Parlamentoya girmesinin hemen ardından Merkel, Şansölye Helmut Kohl tarafından federal kabineye Kadınlar ve Gençlik Bakanı olarak atandı.[7][46] Bakanlık, eski Sağlık, Yaşlılar, Aile ve Gençlik Bakanlığı'ndan oluşturulan üç bakanlıktan en küçük ve en az güçlü olanıydı.

Kasım 1991'de Merkel, Brandenburg'daki komşu CDU'nun liderliği için yarıştı. Ulf Finke'ye yenildi. Bu seçim, Merkel'in şimdiye kadar kaybettiği tek seçim oldu.[kaynak belirtilmeli]

Haziran 1993'te eski akıl hocası Günther Krause'nin yerini alarak CDU'nun Mecklenburg-Vorpommern'deki lideri seçildi.[kaynak belirtilmeli]

Çevre Bakanlığı (1994-1998)

[değiştir | kaynağı değiştir]
Bir CDU kampanya afişinde Merkel, 1995

1994 yılında kendisine daha fazla siyasi görünürlük ve kişisel siyasi kariyerini inşa edebileceği ortamı sağlayan Çevre ve Nükleer Güvenlik Bakanlığı pozisyonuna terfi etti. Kohl'un himayesinde olan Merkel, en genç Kabine Bakanı olarak Kohl tarafından sık sık mein Mädchen ("kızım") olarak anılırdı.[47]

CDU Genel Sekreteri (1998-2000)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kohl Hükûmeti 1998 seçimlerinde yenildikten sonra Merkel, parti artık federal hükûmetin bir parçası olmadığı için CDU'nun genel sekreteri olarak atandı.[46] Merkel, 1999 yılında yedi eyalet seçiminden altısında CDU zaferi gördü ve uzun süredir Federal Konsey üzerinde devam eden SPD-Yeşil baskısını kırdı. Kohl ve CDU lideri olan halefi Wolfgang Schäuble dâhil olmak üzere CDU'nun birçok önde gelen şahsiyetini tehlikeye atan bağış skandalı sonrasında Merkel, eski akıl hocasını alenen eleştirdi ve onsuz parti için yeni bir başlangıcı savundu.[46]

CDU Başkanı (2000-2018)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Skandaldan sonra Schäuble'ın yerine seçilen Merkel, 10 Nisan 2000 tarihinde bir Alman partisinin ilk kadın lideri oldu.[48] Seçilmesi birçok gözlemciyi şaşırttı, çünkü kişiliği liderlik etmek üzere seçildiği partiye bir zıtlık oluşturuyordu. Merkel, ağırlıklı olarak Protestan kuzey Almanya'dan gelen merkezci bir Protestan iken, CDU batı ve güney Almanya'da kaleleri olan erkek egemen, sosyal muhafazakâr bir partiydi ve Bavyera'daki kardeş partisi CSU'nun derin Katolik kökleri bulunmaktaydı.

Merkel ve Rusya başkanı Vladimir Putin, 2002

Merkel'in CDU lideri seçilmesinin ardından CDU, sonraki eyalet seçimlerini kazanamadı. Öncesinde Şubat 2001'de rakibi Friedrich Merz, 2002 seçimlerinde Şansölye Gerhard Schröder'in ana rakibi olmayı planladığını açıkça belirtmişti. Merkel'in Şansölye olma hırsı iyi biliniyordu, ancak çoğu Bakan-başkanın ve kendi partisindeki diğer soyluların desteğinden yoksundu. Daha sonra, CSU Lideri Edmund Stoiber tarafından siyasi olarak geride bırakıldı ve sonunda Schröder'e meydan okuma ayrıcalığını ona verdi.[49] Irak Savaşı'nın hâkim olduğu bir seçim kampanyasında seçimi çok ince bir farkla kaybetmek için kamuoyu yoklamalarında büyük bir liderliği boşa harcamaya devam etti. Şansölye Schröder Irak'taki savaşa katılmayacağını açıkça belirtirken Merkel ve CDU-CSU, Irak karşısında ABD'yi destekledi.[50][51]

Muhalefet lideri (2002-2005)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stoiber'in 2002'deki yenilgisinden sonra, CDU lideri rolüne ek olarak Merkel, Federal Meclis'te Muhalefet lideri oldu. 2002 seçimlerinden önce görevde olan Friedrich Merz, Merkel'e yer açmak için görevinden ayrılmış ve Stoiber de Merkel'e oy vermişti.[52]

Merkel, Almanya'nın ekonomik ve sosyal sistemi için önemli bir reform hareketini destekledi ve kendi partisinden (CDU) daha piyasa yanlısı olarak kabul edildi. Alman iş kanunu değişikliklerini, özellikle çalışanları işten çıkarmanın önündeki engellerin kaldırılmasını ve bir haftada izin verilen çalışma saatlerinin artırılmasını savundu. Mevcut yasaların ülkeyi daha az rekabetçi hâle getirdiğini, çünkü işler yavaşken şirketlerin işgücü maliyetlerini kolayca kontrol edemediğini savundu.[53]

Merkel, Almanya'nın nükleer enerjiyi Schröder yönetiminin planladığından daha kısa sürede aşamalı olarak bırakması gerektiğini savundu.[54][55]

Merkel, güçlü bir transatlantik ortaklığı ve Alman-Amerikan dostluğunu savundu. 2003 baharında, güçlü kamuoyu muhalefetine meydan okuyarak 2003 Irak askerî müdahalesini "kaçınılmaz" olarak nitelendirdi ve Şansölye Gerhard Schröder'i Amerikan karşıtlığıyla suçladı. Hükûmetin Türkiye'nin Avrupa Birliği üyelik sürecine verdiği desteği eleştirdi ve bunun yerine "imtiyazlı ortaklığı" tercih etti.[56]

2005 federal seçimleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

30 Mayıs 2005 tarihinde Merkel, 2005 federal seçimlerinde SPD partisinden Şansölye Gerhard Schröder'a meydan okuyan CDU/CSU adaylığını kazandı. Kişisel popülaritesi iktidardaki partinin gerisinde kalmasına rağmen partisi, kampanyaya ulusal kamuoyu yoklamalarında SPD'nin 21 puan önünde girdi. Ancak ekonomik yeterliliği CDU'nun platformunun merkezine koyan Merkel'in, televizyonda yayınlanan bir tartışma sırasında brüt ve net geliri iki kez birbirine karıştırmasıyla,[57] CDU/CSU kampanyası zarar gördü.[58] Alman Anayasa Mahkemesi'nin eski yargıçlarından ve önde gelen maliye politikası uzmanı Paul Kirchhof'u Maliye Bakanı olarak atayacağını açıkladıktan sonra bir miktar ivme kazandı.[58]

Merkel ve CDU, Kirchhof'un Almanya'da düz oranlı vergi getirilmesini önermesinin ardından, partinin ekonomik meselelerdeki geniş çekiciliğini yine baltalayarak ve birçok seçmeni CDU'nun kuralsızlaştırma platformunun[kaynak belirtilmeli] yalnızca zenginlere fayda sağlamak için tasarlandığına ikna ettikten sonra zemin kaybetti.[59] Bu, Merkel'in Almanya'nın açığını azaltmak ve düz oranlı bir vergiden elde edilen gelirdeki boşluğu doldurmak için KDV'yi artırma önerisiyle birleşti.[60] SPD, düz oranlı vergiler getirmemeye ve KDV'yi artırmamaya söz vererek desteğini artırmayı başardı.[kaynak belirtilmeli] Merkel, Kirchhof'un tekliflerinden uzaklaştıktan sonra bulunduğu konumu toparlasa da, popülarite bakımından Schröder'in gerisinde kaldı.[kaynak belirtilmeli] Seçim arifesine CDU'nun liderliği %9'a düştü.[61]

Seçim arifesinde Merkel, kamuoyu yoklamalarına dayalı olarak kesin bir zafer kazanma konusunda hâlâ tercih ediliyordu.[62] 18 Eylül 2005 tarihinde Merkel'in CDU/CSU'su ve Schröder'in SPD'si genel genel seçimlerde kafa kafaya gitti. CDU/CSU, ikinci oyların %35,2'sini (CDU %27,8/CSU %7,5) alırken;[kaynak belirtilmeli] SPD, %34,2'sini alır.[62] Sonuçların çok yakın olmasıyla iki taraf da zaferini ilan etti.[46][62] Ne SPD-Yeşil koalisyonu ne de CDU/CSU ve onun tercih ettiği koalisyon ortakları Hür Demokratik Parti, Federal Meclis'te çoğunluğu oluşturmaya yetecek sandalyeye sahipti.[62] CDU/CSU ve SPD arasındaki büyük koalisyon, her iki tarafın da şansölye olmasını talep ettiği zorlukla karşı karşıya kaldı.[62][63] Ancak, üç haftalık müzakerelerin ardından iki parti, Merkel'in Şansölye olacağı ve SPD'nin kabinedeki 16 sandalyenin 8'ini elinde tutacağı bir anlaşmaya vardı.[63]

Almanya Şansölyeliği (2005-2021)

[değiştir | kaynağı değiştir]

İlk CDU-SPD büyük koalisyonu (2005-2009)

[değiştir | kaynağı değiştir]
2007 yılında Merkel

Birinci Merkel Kabinesi 22 Kasım 2005 tarihinde Orta Avrupa Saati ile 16.00'da yemin etti. 31 Ekim 2005 tarihinde, favori adayının SPD Genel Sekreterliği'ne yenilmesinin ardından, Franz Müntefering parti başkanlığından istifa edeceğini açıkladı ve Kasım ayında istifa etti. Görünüşte buna yanıt olarak başlangıçta Ekonomi ve Teknoloji Bakanı olarak atanan Edmund Stoiber (CSU), 1 Kasım 2005 tarihinde geri çekildiğini duyurdu. Bu başlangıçta Merkel'in uygulanabilir bir koalisyon kurma girişimine bir darbe olarak görülse de, Stoiber'in geri çekilmesi, onunla alay edilmesine neden oldu ve Merkel'in rakibi olarak konumunu ciddi şekilde baltaladı. CDU, CSU ve SPD'nin ayrı konferansları, önerilen Kabineyi 14 Kasım 2005 tarihinde onayladı.

22 Kasım 2005 tarihinde Merkel, SPD ile yapılan büyük bir koalisyonla sonuçlanan seçimin ardından Almanya Şansölyeliği görevini üstlendi. Koalisyon anlaşması her iki tarafça da 14 Kasım 2005 tarihinde yapılan parti konferanslarında onaylandı.[64] Merkel, 22 Kasım 2005'te yeni toplanan Federal Meclis'te delegelerin çoğunluğu tarafından (397'de 217) Şansölye seçildi, ancak iktidar koalisyonunun 51 üyesi ona karşı oy kullandı.[65]

O zamanki raporlar, büyük koalisyonun, bazıları Merkel'in muhalefet lideri ve Şansölye adayıyken olan siyasi platformundan farklı bir politika karışımı izleyeceğini belirtti. Koalisyonun amacı, KDV'yi (%16'dan %19'a), sosyal sigorta primlerini ve en yüksek gelir vergisi oranını artırırken kamu harcamalarını azaltmaktı.[66]

Merkel koalisyon anlaşmasını açıklarken hükûmetinin temel amacının işsizliği azaltmak olacağını ve hükûmetinin bu konuda yargılanacağını belirtti.[67]

Angela Merkel'in ikinci kabinesi 28 Ekim 2009 tarihinde yemin etti.[68]

CDU-FDP koalisyonu (2009-2013)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Merkel'in partisi, artan sandalye sayısıyla 2009 yılında yeniden seçildi ve FDP ile bir hükûmet koalisyonu kurabiliyordu. Bu dönem, Avrupa borç krizinin gölgesinde kaldı. Almanya'da zorunlu askerlik kaldırıldı ve Bundeswehr, gönüllü ordu oldu. İşsizlik, 3 milyon sınırının altına düştü.[69]

Merkel, Federal Meclis'in 18. seçim dönemi için koalisyon anlaşmasının imzalanmasında, Aralık 2013

Eylül 2013 seçimlerinde Merkel, Alman tarihinin en belirleyici zaferlerinden birini kazandı ve yeniden birleşmeden bu yana CDU/CSU adına en iyi sonucu elde etti. 1957'den bu yana Federal Meclis'te beş sandalye ile ilk mutlak çoğunluğu elde eden siyasetçi oldu.[70] Ancak tercih ettikleri koalisyon ortağı FDP, parlamentoya girmek için gereken en az %5 oy oranının altında kalarak 1949 yılından beri ilk kez parlamentoya giremedi.[11][71]

İkinci CDU-SPD büyük koalisyonu (2013-2017)

[değiştir | kaynağı değiştir]

CDU/CSU, savaş sonrası Alman tarihinde üçüncü büyük koalisyonu ve Merkel'in liderliğindeki ikinci büyük koalisyonu oluşturmak için SPD'ye döndü. Angela Merkel'in üçüncü kabinesi 17 Aralık 2013 tarihinde yemin etti.[72]

İkinci döneminin ortasında, Almanya'da Merkel'in onayı düştü ve partisinin eyalet seçimlerinde ağır kayıplara neden oldu.[73] Ağustos 2011'de yapılan bir anket, onun koalisyonunun, rakip bir potansiyel koalisyonun %51'lik desteğine kıyasla yalnızca %36'lık bir desteğe sahip olduğunu ortaya koydu.[74] Bununla birlikte, son Euro krizini ele alma konusunda iyi puan aldı (%69 oranla performansını kötü yerine iyi olarak değerlendirdi) ve onay notu Şubat 2012'de ve tekrar Temmuz 2014'te tüm zamanların en yüksek seviyesi olan %77'ye ulaştı.[75]

Merkel'in onay oranı, Avrupa göçmen krizi sırasında Ekim 2015'te %54'e düşerek 2011'den bu yana en düşük seviyeyi gördü.[76] Almanya'daki terör saldırılarının ardından yapılan bir ankete göre Merkel'in onay oranı Ağustos 2016'da %47'ye düştü.[77] Almanların yarısı, Merkel'in dördüncü dönem görev yapmasını istemezken, %42 lehte oy kullandı.[78] Ancak Ekim 2016'da yapılan bir ankete göre, onay derecesi tekrar yükselmiş, Almanların %54'ü Merkel'in Şansölye olarak çalışmasından memnun bulunmuştur.[79] Kasım 2016'da yapılan bir başka ankete göre, Merkel'in 2017'de yenilenen Şansölye adaylığının %59'u lehinde bulundu.[80] 2016 Berlin saldırısından sadece birkaç gün sonra yapılan bir ankete göre Almanlar ülkelerinin sorunlarını çözme konusunda siyasi liderli şu şekilde sıraladı: %56 Merkel, %39 Seehofer (CSU), %35 Gabriel (SPD), %32 Schulz (SPD), %25 Özdemir (Yeşiller), %20 Wagenknecht (Sol Parti), %15 Lindner (FDP) ve %10 Petry (AfD).[81]

2017 federal seçimlerinde Merkel, partisini dördüncü kez zafere taşıdı. Hem CDU/CSU hem de SPD, 2013'te olduğundan çok daha düşük bir oy oranı aldı ve Merkel, FDP ve Yeşiller ile koalisyon kurmaya çalıştı.[82][83] Bu görüşmelerin çökmesi çıkmaza yol açtı.[84] Almanya Cumhurbaşkanı Frank-Walter Steinmeier, daha sonra SPD'ye katı tutumlarını değiştirmesi ve CDU/CSU ile üçüncü büyük koalisyonu kabul etmesi için başarılı bir çağrıda bulundu.[85]

Aralık 2017'nin sonlarında yayınlanan bir YouGov anketi, tüm katılımcıların yalnızca yüzde 36'sının Merkel'in 2021'e kadar iktidarda kalmasını istediğini, ankete katılan seçmenlerin yarısının ise yasama meclisi sona ermeden önce tepede bir değişiklik çağrısında bulunduğunu ortaya koydu.[86]

Üçüncü CDU-SPD büyük koalisyonu (2018-2021)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Şu anda görevine devam etmeyen 4. Merkel Kabinesi, 14 Mart 2018 tarihinde yemin etti.[87] Sosyal Demokratlar (SPD) ile Büyük Koalisyon anlaşmasına yol açan müzakereler, neredeyse altı ay süren Alman savaş sonrası tarihinin en uzun müzakereleri oldu.[88][89]

2018 yılının Ekim ayında yaptığı açıklamada parti liderliğini ve siyaseti bırakacağını açıklayan Merkel, şansölyelik görevini 2021 yılına kadar sürdürmek istediğini ve şansölye olarak son dönemi olduğunu ifade etti.[90] Ağustos 2019'da Almanların %67'si Merkel'in 2021'deki görev süresinin sonuna kadar kalmasını isterken, yalnızca %29'u Merkel'in daha erken görevden ayrılmasını istiyordu.[91]

Eylül 2021'de, başbakanlıktan ayrıldıktan sonra partisine atıfta bulundu ve yaklaşan seçimlerle ilgili anketler hakkında 16 yıl sonra şansölyeliğe dönülemeyeceğini, bunun CDU ve CSU'da herkes için açık olduğunu belirtti. Bu sözler, Sosyal Demokratların son anketlerde muhafazakârları geride bırakmasıyla geldi.[92]

Kişisel yaşamı

[değiştir | kaynağı değiştir]
ABD başkanı Barack Obama, Michelle Obama, Merkel ve eşi Joachim Sauer, 2009

1977 yılından, boşandığı 1982 yılına kadar fizikçi Ulrich Merkel (d. 1953) ile evliydi ve boşandıktan sonra da aynı soyadı kullanmaya devam etti.[93] 1998 yılından beri Berlin kuantum kimyacısı ve büyük ölçüde medyanın dikkatinin dışında kalan Joachim Sauer'le ikinci evliliğini sürdürmektedir. İlk kez 1981'de tanıştılar.[94] Çift daha sonra gizlice 30 Aralık 1998 tarihinde evlendi.[95] Merkel hiç çocuk sahibi olmadı, ancak Sauer'in önceki evliliğinden iki yetişkin erkek çocuğu bulunmaktaydı.[96]

Merkel ateşli bir futbol hayranıdır ve Federal Meclis'teyken maçları dinlediği ve resmi sıfatıyla 2014 FIFA Dünya Kupası finali dâhil millî takımın maçlarına katıldığı bilinmekteydi.[97][98][99] Merkel, en sevdiği filmin 1973 yılında gösterime giren Doğu Alman filmi Die Legende von Paul und Paula olduğunu belirtti.[100]

1995'te saldırıya uğrayan Merkel, köpeklerden korkmaktadır.[101] Vladimir Putin, Almanya ziyaretinde Reichshunde'unu ve Labrador retriever cinsi köpeğini 2007 yılında bir basın toplantısı sırasında getirdi. Putin, onu korkutmak istemediğini iddia etse de, Merkel daha sonra "Neden bunu yapmak zorunda olduğunu anlıyorum. Bir erkek olduğunu kanıtlamak için.... O kendi zayıflığından korkuyor," şeklinde konuştu.[101]

Birkaç halka açık olayda gözle görülür şekilde titrediği görülen ve filme alınan Merkel, kısa bir süre sonra iyileşti.[102][103][104] Böyle bir olaydan sonra titremeyi susuzluğa bağladı ve bir bardak sudan sonra kendini daha iyi hissettiğini söyledi.[105] Bunun Haziran 2019'da gerçekleştiği üç olaydan sonra, ertesi ay Mette Frederiksen ve Maia Sandu'nun devlet ziyaretleri sırasında millî marşların dinlenmesi sırasında sandalyeye oturmaya başladı.

Eylül 2021'de, yıllarca bu sorudan kaçınan Merkel, kendini feminist olarak gördüğünü söyledi. Açıklama, Nijeryalı yazar ve feminist ikon Chimamanda Ngozi Adichie ile birlikte bir konferansta geldi.[106]

2015 yılında TIME dergisi; Şansölye Merkel'i "Şahsi menfaate, zorbalığa taviz vermediği ve dünyada az bulunan ahlaki liderlik gösterdiği için", Yılın Siyaset Lideri seçmiştir.

Notlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Adının İngilizce telaffuzu /ˈɑːŋɡələ, ˈæŋ-/ olabilir (ki bunlardan ilki Almancaya daha yakın bir yaklaşımdır). Soyadının İngilizce telaffuzu ya İngilizce telaffuz: [ˈ] ya da İngilizce telaffuz: [ˈ] (MAIR-kəl, MUR-kəl olarak telaffuz edilmektedir), bunlardan yalnızca ilki Amerikan İngilizcesi için bildirilir (ve Almancaya daha yakın bir yaklaşımdır) ve yalnızca ikincisi, düzenlemelerini önerilere değil gerçek kullanıma dayanan Oxford ve Merriam-Webster sözlükleri tarafından İngiliz İngilizcesi için rapor edilmiştir.[1][2] Almancada soyadı Almanca telaffuz: [ˈmɛʁkl̩] olarak telaffuz edilirken,[3][4] adı Almanca telaffuz: [ˈaŋɡela] veya Almanca telaffuz: [aŋˈɡeːla] olarak telaffuz edilmektedir.[5] ancak biyografisini yazan Langguth'a göre Merkel, telaffuzu vurgu ile (uzun bir /eː/ ile Almanca telaffuz: [aŋˈɡeːla]) tercih etmektedir.[6]
  2. ^ Almancada Bundeskanzlerin olarak bilinir. Bundeskanzlerin, Merkel'den önce resmî olarak kullanılmamasına rağmen, "Bundeskanzler"in sonuna "-in" eklenerek, kadın başbakanı ifade eden bir kelime olmuştur.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Merkel, Angela. UK Dictionary. Oxford University Press. 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2019. 
  2. ^ Wells, J. C. (2008). Longman Pronunciation Dictionary. Pearson Education Limited.
  3. ^ Mangold, Max, (Ed.) (1995). Duden, Aussprachewörterbuch (Almanca) (6. bas.). Dudenverlag. s. 501. ISBN 978-3-411-20916-3. Merkel [ˈmɛrkl̩] 
  4. ^ Krech, Eva-Maria; Stock, Eberhard; Hirschfeld, Ursula; Anders, Lutz Christian, (Ed.) (2009). Deutsches Aussprachewörterbuch (1. bas.). Walter de Gruyter. s. 739. ISBN 978-3-11-018202-6. Merkel [mˈɛʶkl̩] 
  5. ^ Mangold, Max, (Ed.) (1995). Duden, Aussprachewörterbuch (Almanca) (6. bas.). Dudenverlag. s. 139. ISBN 978-3-411-20916-3. Angela [ˈaŋɡela] auch: [aŋˈɡeːla]. 
  6. ^ Langguth, Gerd (2005). Angela Merkel (Almanca). Munich: dtv. s. 50. ISBN 3-423-24485-2. Merkel wollte immer mit der Betonung auf dem 'e' Angela genannt werden. (Merkel always wanted her first name pronounced with the stress on the 'e'.) 
  7. ^ a b Vick, Karl (2015). "Time Person of the Year 2015: Angela Merkel". Time. 29 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2017. 
  8. ^ AFP. "Merkel: From austerity queen to 'leader of free world'". www.timesofisrael.com (İngilizce). 4 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2018. 
  9. ^ "The World's Most Powerful Women 2018". Forbes (İngilizce). 18 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2018. 
  10. ^ "Germany's Merkel begins new term". BBC. 28 Ekim 2009. 31 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2009. 
  11. ^ a b "German Chancellor Angela Merkel makes a hat-trick win in 2013 Elections". 26 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2013. 
  12. ^ Oltermann, Philip; Connolly, Kate (14 Mart 2018). "Angela Merkel faces multiple challenges in her fourth term". The Guardian. 14 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  13. ^ "Angela Merkel faces outright rebellion within her own party over refugee crisis". The Telegraph. 25 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2016. 
  14. ^ "Angela Merkel to step down in 2021". BBC News. 29 Ekim 2018. 29 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2018. 
  15. ^ Turak, Natasha. "Angela Merkel breaks silence on Ukraine, calls Russia's war 'barbaric'". CNBC (İngilizce). 2 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ekim 2022. 
  16. ^ Langguth, Gerd (August 2005). Angela Merkel. DTV (Almanca). s. 10. ISBN 3-423-24485-2. 
  17. ^ "Merkels Vater gestorben – Termine abgesagt" (Almanca). newsecho. 3 Eylül 2011. 14 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2011. 
  18. ^ Qvortrup, Matthew (2016). "In the Shadow of the Berlin Wall". Angela Merkel: Europe's Most Influential Leader. The Overlook Press. ISBN 978-1-4683-1408-3. 
  19. ^ "Picturing the Family: Media, Narrative, Memory | Research". 4 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  20. ^ Kornelius, Stefan (Mart 2013). Angela Merkel: Die Kanzlerin und ihre Welt (Almanca). Hoffmann und Campe. s. 7. ISBN 978-3-455-50291-6. 
  21. ^ a b Kornelius, Stefan (10 Eylül 2013). "Six things you didn't know about Angela Merkel". The Guardian. 10 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2013. 
  22. ^ "The German chancellor's Polish roots". Deutsche Welle. 3 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  23. ^ "Merkel hat polnische Wurzeln" [Merkel has Polish roots]. Süddeutsche Zeitung. 13 Mart 2013. 6 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  24. ^ Krauel, Torsten (13 Mart 2013). "Ahnenforschung: Kanzlerin Angela Merkel ist zu einem Viertel Polin". Die Welt (Almanca). 10 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  25. ^ Boyes, Roger (25 Temmuz 2005). "Angela Merkel: Forged in the Old Communist East, Germany's Chancellor-in-Waiting Is Not like the Others". New Statesman. 28 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  26. ^ a b Werner, Reutter (1 Aralık 2005). "Who's Afraid of Angela Merkel?: The Life, Political Career, and Future of the New German Chancellor". International Journal. 61. 28 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  27. ^ Vasagar, Jeevan (1 Eylül 2013). "Angela Merkel, the girl who never wanted to stand out, to win big again". The Daily Telegraph (İngilizce). 19 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2017. 
  28. ^ Patterson, Tony (17 Kasım 2015). "Angela Merkel's journey from Communist East Germany to Chancellor". The Independent (İngilizce). 19 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2017. 
  29. ^ "Angela Merkel – Biography, Political Career & Facts". Encyclopædia Britannica. 21 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  30. ^ Hugh C. Dyer, Leon Mangasarian, "German Democratic Republic", in The Study of International Relations: The State of the Art, s. 328, Springer, 1989, 978-1-349-20275-1
  31. ^ Spohr, Kristina (8 Temmuz 2017). "The learning machine: Angela Merkel". New Statesman. 14 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  32. ^ "5 Things to Know About Germany's Angela Merkel". The New York Times. Associated Press. 2017. 3 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  33. ^ "Life in Communist East Germany was 'almost comfortable' at times, Merkel says". Reuters. 8 Kasım 2019. 11 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  34. ^ Langguth, Gerd (August 2005). Angela Merkel (Almanca). DTV. s. 50. ISBN 3-423-24485-2. 
  35. ^ Reitler, Torsten (27 Mart 2009). "Drogenwahn auf der Dauerbaustelle". Der Spiegel (Almanca). 13 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2011. 
  36. ^ a b Crawford, Alan; Czuczka, Tony (20 Eylül 2013). "Angela Merkel's Years in East Germany Shaped Her Crisis Politics". Bloomberg L.P. 9 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2017. 
  37. ^ "I Was a Squatter, Reveals German Chancellor Merkel" (İngilizce). Deutsche Welle. 28 Şubat 2008. 8 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2021. 
  38. ^ a b "How Close Was Merkel to the Communist System?". Der Spiegel. 14 Mayıs 2013. 10 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2021. 
  39. ^ Langguth, Gerd (2005). Angela Merkel (Almanca). Münih: dtv. ss. 106-107. ISBN 3-423-24485-2. Angela Merkel war allerdings kein 'einfaches Mitglied', sondern gehörte zum FDJ-Sekretariat des Instituts. Osten [Hans-Jörg Osten] kann sich nicht an die genaue Funktion seiner damaligen Kollegin erinnern. ... Er kann sich nicht definitiv daran erinnern, aber auch nicht ausschließen, dass Angela Merkel die Funktion eines Sekretärs für Agitation und Propaganda wahrnahm. [Angela Merkel was not just an 'ordinary member', but belonged to the FDJ secretariat of the institute. Osten cannot remember the exact function of his erstwhile colleague. ... He cannot remember definitely whether she performed the function of a secretary for agitation and propaganda, but he cannot exclude that possibility.] 
  40. ^ Merkel, Angela (1986). Untersuchung des Mechanismus von Zerfallsreaktionen mit einfachem Bindungsbruch und Berechnung ihrer Geschwindigkeitskonstanten auf der Grundlage quantenchemischer und statistischer Methoden (Investigation of the mechanism of decay reactions with single bond breaking and calculation of their rate constants on the basis of quantum chemical and statistical methods) (Almanca). Berlin: Alman Bilimler Akademisi (Berlin) (tez).  cited in Langguth, Gerd (Ağustos 2005). Angela Merkel (Almanca). Munich: DTV. s. 109. ISBN 3-423-24485-2.  and listed in the Catalogue of the Deutsche Nationalbibliothek under subject code 30 (Chemistry).
  41. ^ "Scopus – Author search results". scopus.com. 9 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Aralık 2020. 
  42. ^ Suckert, Wolfgang (17 Temmuz 2014). "Wie Angela Merkel beinahe Thüringerin wurde". Thüringer Allgemeine (Almanca). 1 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2021. 
  43. ^ a b c Huggler, Justin (9 Ekim 2015). "10 moments that define German chancellor Angela Merkel". The Daily Telegraph (İngilizce). 22 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2017. 
  44. ^ Langguth, Gerd (Ağustos 2005) [2005]. Angela Merkel (Almanca). Münih: DTV. ss. 112-137. ISBN 3-423-24485-2. 
  45. ^ "Merkel wirbt für gute Finanzausstattung der Kommunen". Focus Online (Almanca). dpa. 6 Ocak 2010. 9 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2017. 
  46. ^ a b c d Packer, George (1 Aralık 2014). "The Astonishing Rise of Angela Merkel". The New Yorker. 9 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2017. 
  47. ^ Weiland, Severin (30 Mayıs 2005). "Kohls unterschätztes Mädchen" [Kohl's Underestimated Girl]. Der Spiegel (Almanca). 18 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2011. 
  48. ^ Qvortrup, Matthew (2016). Angela Merkel: Europe's Most Influential Leader (İngilizce). The Overlook Press. ISBN 978-1-4683-1408-3. 26 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2021. 
  49. ^ Barry Turner (ed.) The Statesman's Yearbook 2015: The Politics, Cultures and Economies of the World, Springer 2014 s. 516
  50. ^ "Schroeder wins second term". CNN. 23 Eylül 2002. 23 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2021. 
  51. ^ "Almanya'nın Irak politikası". Deutsche Welle. 19 Mart 2004. 26 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2021. 
  52. ^ "Opposition meltdown: The great disintegration act". Der Spiegel. 22 Ekim 2004. 10 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2015. 
  53. ^ "Merkel fordert längere Arbeitszeit". Der Spiegel (Almanca). 18 Mayıs 2003. 13 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2011. 
  54. ^ "Merkel: Nuclear phase-out is wrong". World Nuclear News. 10 Haziran 2008. 16 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2011. 
  55. ^ Staudenmaier, Rebecca (15 Haziran 2017). "Germany's nuclear phase-out explained". DW. 24 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2019. 
  56. ^ Casier, Marlies; Jongerden, Joost, (Ed.) (2010). Nationalisms and Politics in Turkey. s. 110. doi:10.4324/9780203847060. ISBN 978-1-136-93867-2. 
  57. ^ Volkery, Carsten (3 Ağustos 2005). "CDU-Panne: Brutto, netto, Merkel". Der Spiegel. 5 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2017. 
  58. ^ a b Saunders, Doug (14 Eylül 2005). "Popular flat-tax movement hits brick wall in Germany". The Globe and Mail. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2015. 
  59. ^ Crawford, Alan; Czuczka, Tony (12 Haziran 2013). Angela Merkel: A Chancellorship Forged in Crisis (İngilizce). John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-64109-5. 27 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2021. 
  60. ^ Harding, Luke (11 Temmuz 2005). "Merkel unveils tax-raising manifesto". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 2 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mayıs 2017. 
  61. ^ "Germany votes in close election". BBC. 18 Eylül 2005. 10 Mart 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2017. 
  62. ^ a b c d e "German election ends in stalemate". BBC. 19 Eylül 2005. 24 Eylül 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2017. 
  63. ^ a b "Merkel named as German chancellor". BBC News. 10 Ekim 2005. 23 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2011. 
  64. ^ "German parties back new coalition". BBC News. 14 Kasım 2005. 11 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  65. ^ "Merkel becomes German chancellor". BBC News. 22 Kasım 2005. 9 Aralık 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  66. ^ "German coalition poised for power". BBC News. 11 Kasım 2005. 25 Kasım 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  67. ^ "Merkel defends German reform plan". BBC News. 12 Kasım 2005. 15 Mart 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  68. ^ Penfold, Chuck (30 Ekim 2009). "Merkel's new cabinet sworn in". Deutsche Welle. 1 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2009. 
  69. ^ "Arbeitsmarkt: Arbeitslosigkeit 2011 meist unter drei Millionen" [İşgücü piyasası: 2011'de çoğunlukla üç milyonun altında işsizlik]. Focus online (Almanca). dpa. 27 Ekim 2010. 31 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2021. 
  70. ^ Connolly, Kate; Oltermann, Philip (23 Eylül 2013). "German election: Angela Merkel secures historic third win". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 27 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2017. 
  71. ^ Moulson, Geir (27 Kasım 2013). "Angela Merkel reaches deal with SPD to form German-Grand-Coalition". The Independent. AP. 23 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Aralık 2017. 
  72. ^ Müller, Volker. "Deutscher Bundestag – Bundeskanzlerin und Bundeskabinett vereidigt". Deutscher Bundestag (Almanca). 5 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  73. ^ Pidd, Helen (21 Şubat 2011). "Angela Merkel's party crushed in Hamburg poll". The Guardian. Londra. 24 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2011. 
  74. ^ "German opposition hits 11-year high in polls". France 24. 5 Ağustos 2011. 11 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2011. 
  75. ^ "Union dank Merkel im Umfrage-Aufwind". Stern (Almanca). 10 Şubat 2012. 12 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Şubat 2012. 
  76. ^ Buergin, Rainer (2 Ekim 2015). "Merkel Approval Rating Drops to Four-Year Low on Refugee Crisis". Bloomberg. 7 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2021. 
  77. ^ Ehni, Ellen (4 Ağustos 2016). "ARD-Deutschlandtrend: Mehrheit gegen EU-Beitritt der Türkei". tagesschau.de (Almanca). 5 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2016. 
  78. ^ Turner, Zeke; Fairless, Tom (28 Ağustos 2016). "Half of Germans Oppose Fourth Term for Angela Merkel, Survey Finds". The Wall Street Journal. 28 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2016. 
  79. ^ Ehni, Ellen (6 Ekim 2016). "ARD-DeutschlandTrend: Merkel überwindet ihr Tief" [ARD-DeutschlandTrend: Merkel overcomes her low point.] (Almanca). ARD-tagesschau. 13 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2016. 
  80. ^ "Forsa-Umfrage: Mehrheit für erneute Kanzlerkandidatur Merkels" [Forsa Poll: Majority for renewed chancellor candidature of Merkel]. Westfälische Nachrichten (Almanca). dpa. 18 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2016. 
  81. ^ Gaugele, Jochen; Kammholz, Karsten (27 Aralık 2016). "Flüchtlingskrise wird 2017 die größte Herausforderung" [Refugee crisis to be biggest challenge in 2017]. Berliner Morgenpost (Almanca). 23 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2016. 
  82. ^ "Koalition: Merkel lädt ab Mittwoch kommender Woche zu Jamaika-Gesprächen". Der Spiegel. dpa. 9 Ekim 2017. 15 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2017. 
  83. ^ Paun, Carmen (7 Ekim 2017). "Angela Merkel Ready to Move Forward with Jamaica Coalition". Politico. 7 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2017. 
  84. ^ Connolly, Kate (24 Kasım 2017). "Germany's SPD is ready for talks to end coalition deadlock". The Guardian. Berlin. 24 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2017. 
  85. ^ "Bundestag wählt Angela Merkel zum vierten Mal zur Bundeskanzlerin". Neue Zürcher Zeitung. dpa. 14 Mart 2018. 3 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2019. 
  86. ^ Delhaes, Daniel (28 Aralık 2017). "Waning support puts Merkel's future in doubt". Handelsblatt Global. 30 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Aralık 2017. 
  87. ^ Müller, Volker (14 Mart 2018). "Deutscher Bundestag – Angela Merkel mit 364 Stimmen zur Bundeskanzlerin gewählt". Deutscher Bundestag (Almanca). 12 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  88. ^ "Germany's never-ending coalition talks break record". Deutsche Welle. 20 Aralık 2017. 20 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  89. ^ Oltermann, Philip (4 Mart 2018). "Merkel secures fourth term in power after SPD backs coalition deal". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 15 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  90. ^ "Almanya Başbakanı Angela Merkel: Aralık'ta parti liderliğini, en geç 2021'de de siyaseti bırakacağım". BBC Türkçe. 29 Ekim 2018. 5 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Kasım 2018. 
  91. ^ "Zwei Drittel für volle Amtszeit". n-tv. 11 Mart 2019. 26 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2019. 
  92. ^ "Merkel says her conservatives face hard battle after 16 years in power". Reuters. 9 Eylül 2021. 9 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2021. 
  93. ^ Online, FOCUS. "Eines Tages zog sie aus". FOCUS Online. 8 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
  94. ^ Uhlmann, Stefan (14 Ağustos 2009). "Joachim Sauer, das Phantom an Merkels Seite". Die Zeit (Almanca). 16 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2010. 
  95. ^ "Das diskrete Gluck". Bild (Almanca). 28 Aralık 2008. 27 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2010. 
  96. ^ Klatell, James M (9 Ağustos 2006). "Germany's First Fella, Angela Merkel Is Germany's Chancellor; But Her Husband Stays Out of the Spotlight". CBS News. 10 Ağustos 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2010. 
  97. ^ "Angela Merkel im Fußballfieber". Focus (Almanca). 15 Mart 2013. 21 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mart 2013. 
  98. ^ "Kanzlerin Merkel kommt erst wieder zum Finale". Handelsblatt (Almanca). 23 Haziran 2012. 27 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mart 2013. 
  99. ^ Camargo, Marcelo (25 Ocak 2014). "Germany chancellor and president to watch final at Maracanã". Agenciabrasil.ebc.com.br. 14 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2014. 
  100. ^ Welle (dw.com), Deutsche. "Merkel reveals politically explosive favorite film | DW | 15 May 2013" (İngilizce). Deutsche Welle. 15 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  101. ^ a b Hume, Tim. "Putin: I didn't mean to scare Angela Merkel with dog". CNN. 7 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2016. 
  102. ^ Oltermann, Philip (10 Temmuz 2019). "Angela Merkel says she is in good health after third shaking bout". The Guardian. 11 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2019. 
  103. ^ "Angela Merkel shaking: I'm well, she says, despite third incident". BBC News. 10 Temmuz 2019. 10 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2019. 
  104. ^ Berlin, Oliver Moody (11 Temmuz 2019). "Concerns grow as Merkel suffers third bout of shaking". The Times. 11 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2019. 
  105. ^ Philip Oltermann (27 Haziran 2019). "Angela Merkel seen shaking for second time in just over a week". The Guardian. 27 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2019. 
  106. ^ "Germany's Angela Merkel declares 'yes, I am a feminist'". Deutsche Welle. 9 Eylül 2021. 8 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2021. 

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wikimedia Commons'ta Angela Merkel ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
Siyasi görevi
Önce gelen
Ursula Lehr 		Almanya Kadın ve Gençlik Bakanı
1991-1994 		Sonra gelen
Claudia Nolte
Önce gelen
Klaus Töpfer 		Almanya Çevre, Doğa Koruma ve Nükleer Güvenlik Bakanı
1994-1998 		Sonra gelen
Jürgen Trittin
Önce gelen
Gerhard Schröder
Almanya Şansölyesi
2005-2021 		Sonra gelen
Olaf Scholz
Parti siyasi görevi
Önce gelen
Peter Hintze 		Hristiyan Demokrat Birliği Genel Sekreteri
1998-2000 		Sonra gelen
Ruprecht Polenz
Önce gelen
Wolfgang Schäuble 		Hristiyan Demokrat Birliği Başkanı
2000-2018 		Sonra gelen
Annegret Kramp-Karrenbauer
Diplomatik görevi
Önce gelen
Vladimir Putin 		G8 Başkanı
2007 		Sonra gelen
Yasuo Fukuda
Akademik görevi
Önce gelen
Jerzy Buzek 		Avrupa Koleji Açılış Konuşmacısı
2010 		Sonra gelen
Giorgio Napolitano
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Angela_Merkel&oldid=34173408" sayfasından alınmıştır