Lusotropikalizm
 | Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. (Mart 2023) |
Lusotropikalizm (Portekizce: Lusotropicalismo), Brezilyalı sosyolog Gilberto Freyre tarafından denizaşırı Portekiz emperyalizminin ayırt edici karakterini tanımlamak için geliştirilen ve Portekizlilerin diğer Avrupa uluslarından daha iyi sömürgeciler olduğunu öne süren bir teoridir.[1]
Freyre, Portekiz'in daha sıcak iklimi nedeniyle ve modern öncesi zamanlarda Keltler, Romalılar, Vizigotlar, Morolar ve diğer birkaç halkın yaşadığı için Portekizlilerin daha insancıl, arkadaş canlısı ve diğer iklimlere ve kültürlere uyum sağlayabildiğini savundu.[2] Freyre aynı zamanda "Lusotropical kültürün hem" barbar "Sovyet komünist etkisine hem de" barbar "Amerikanlaşma ve kapitalist genişleme sürecine karşı bir direniş biçimi olduğunu" öne sürdü.
Ek olarak, 20. yüzyılın başlarında Portekiz, denizaşırı en eski bölgesel varlığa sahip açık ara Avrupa sömürge gücüydü; Portekizliler kontrol ettikleri bölgeleri beş yüzyıl boyunca yönetmişti. Lusotropikalizm, kolonilere veya denizaşırı topraklara karşı melezleşme yanlısı bir tavrı kapsayan, Portekiz İmparatorluğu'ndaki ırksal demokrasinin ve medenileştirme misyonunun hem gerçek hem de mitolojik unsurlarını övdü. İdeoloji en iyi Freyre'nin çalışmasında vücut bulur.[3]
Arka plan
[değiştir | kaynağı değiştir].jpg)
Portekiz İmparatorluğu'nun başlangıcı genellikle 1415'te Kuzey Afrika'daki Ceuta Fethi ile başlar. 15. yüzyılın sonraki on yıllarında, Portekizli denizciler tüm dünyayı dolaştı: Bartolomeu Dias, 1488'de Ümit Burnu'nu döndü; Vasco da Gama, 1498'de Hindistan'a ulaştı; ve Pedro Álvares Cabral 1500'de Brezilya'da karaya çıktı.[4] İlk başta Portekizliler esas olarak kazançlı ticaret fırsatlarıyla (köle ticareti dahil) ilgileniyorlardı ve 16. yüzyılın sonunda Portekiz Afrika, Hindistan, Brezilya'da ticaret karakolları kurdu. Bu süre zarfında, Afrika ve Asya halkları arasında çok az Portekizli evlilik ve yerleşim vardı.[5] Portekizlilerin Asyalı ve özellikle Afrika halklarını Avrupa ve Brezilya'ya getirmesi çok daha yaygındı, her zaman olmasa da çoğu zaman köleleştirilmiş insanlar olarak. 1570'lerin başlarında Lizbon, köleleştirilmiş ve özgür insanlardan oluşan oldukça büyük ve iyi bilinen bir Siyah Afrikalı nüfusa sahipti.
1890'lardan itibaren Afrika için Yeni Emperyalist Kapışma sırasında Portekiz, kıyı Afrika topraklarını modern Angola, Mozambik ve Gine-Bissau iç kesimlerinde genişletti.[6] Diğer Avrupa sömürge imparatorlukları gibi, Portekiz de bu genişlemeyi öncelikle yerli halklara karşı fiziksel ve ekonomik şiddet kullanarak başardı. 1910-1926 yıllarında var olmuş Cumhuriyet döneminde ve 1933-1974 Estado Novo diktatörlüğünün resmi politikası olarak, Portekiz Afrika'sındaki Siyahlar de jure olarak tam Portekiz vatandaşlığı ve buna bağlı haklar için uygun olarak kabul edildi. Ancak uygulamada, Siyahlar bu tür bir statüye ulaşamadı ve Estado Novo sırasında Afrika'da doğan beyaz Portekizliler bile Portekiz metropolünde doğan beyazlarla aynı yasal haklardan ve korumalardan mahrum bırakıldı.
Estado Novo sırasında uygulama
[değiştir | kaynağı değiştir]
Freyre'nin Casa-Grande & Senzala'yı yayınlamasından önce, Portekiz İmparatorluğu'nu çok kültürlü, çok ırklı ve çok kıtalı bir ulus olarak tasavvur eden çok az Portekizli politikacı ve sömürge yöneticisi vardı. Portekiz sömürgeciliğini Reconquista'nın mantıklı bir tarihsel uzantısı veya devamı olarak düşünme olasılıkları daha yüksekti. Örneğin, 1931-1935 yılları arasında Portekiz Koloniler Bakanı olan Armindo Monteiro, kendisini bir "Sosyal Darwinist" olarak görüyordu ve geleneksel kolonyal "uygarlaştırma misyonu"nun ve beyaz kurtarıcılığın savunucusuydu. Monteiro, Portekiz'in Afrika ve Asya topraklarında yaşayan "aşağı ırkları" Hristiyanlığa dönüştürerek ve onlara bir iş ahlakı öğreterek medenileştirme konusunda "tarihi bir yükümlülüğü" olduğuna inanıyordu.[7]
Portekiz diktatörü António de Oliveira Salazar, 1930'lar ve 1940'lar boyunca Freyre'nin fikirlerine şiddetle direndi, çünkü kısmen Freyre, Portekizlilerin diğer Avrupa uluslarına göre melezleşmeye daha yatkın olduğunu iddia etti.[8] Salazar Lusotropikalizmi 1951 ve 1952'de Portekiz'e ve bazı denizaşırı bölgelerine yaptığı ziyarette Freyre'ye sponsor olduktan sonra benimseye başladı. Freyre'nin Aventura e Rotina (Macera ve Rutin) çalışması bu gezinin bir sonucuydu.
Salazar, Portekiz'in 15. yüzyıldan beri çok kültürlü, çok ırklı ve çok kıtalı bir ulus olduğu için Afrika ve Asya'daki denizaşırı topraklarını kaybetmesinin ülkeyi parçalayacağını ve Portekiz'in bağımsızlığını sona erdireceğini iddia ederek Lusotropikalizmi benimsedi.[9] Salazar'a göre jeopolitik açıdan bu bölgeleri kaybetmek Portekiz devletinin kendi kendine yeterliliğini azaltacaktır.
Eleştiri
[değiştir | kaynağı değiştir]Freyre'nin eleştiriye yanıtı
[değiştir | kaynağı değiştir]Casa-Grande & Senzala'yı yayınladıktan sonra Freyre'nin hayatı sonsuz bir açıklama kaynağı oldu. Irksal bir demokrasi mitini kendisinin yaratmadığını ve kitaplarının Brezilya'daki "ırklar" arasındaki yoğun karışımı kabul etmesinin önyargı veya ayrımcılığın olmadığı anlamına gelmediğini birkaç kez tekrarladı. Pek çok kişinin Amerika Birleşik Devletleri'nin "örnek bir demokrasi" olduğunu iddiasına karşılık olarak kölelik ve ırk ayrımcılığının ABD tarihinin büyük bölümünde mevcut olduğuna dikkat çekti:
"Beni, Portekizliler ve Brezilyalılar arasında hiçbir zaman ırkçılık önyargısı olmadığını söyleyen sosyolog veya antropologların arasına sokmak isteyenlerin yorumu aşırıdır. Benim her zaman öne sürdüğüm şey, bu tür önyargıların Avrupalılar ve diğer gruplar arasındaki ilişkiler ile karşılaştırıldığında çok az olduğudur".
"Brezilya'da ten rengiyle ilgili ırksal önyargı veya sosyal önyargı yok değil. Varlar. Ama buradaki hiç kimse "sadece beyazların girebildiği" Kiliseleri düşünmezdi. Brezilya'da hiç kimse ırklar arası evliliğe karşı yasalar çıkarmayı düşünmezdi. Ruh, Brezilyalılar arasında ırksal önyargıdan, renkten, sınıftan veya dinden daha güçlüdür. Köleliğin sona ermesinden bu yana eşitliğe ulaşılamadığı doğrudur. Plantasyon sahipleri arasında ırksal önyargı vardı, efendiler ve köleler arasında sosyal mesafe vardı. Ancak çok az zengin Brezilyalı, çoğunluğun Eski Güney'de olduğu kadar ırksal saflıkla ilgileniyordu".
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Voigt, Lisa (2009). Writing Captivity in the Early Modern Atlantic: Circulations of Knowledge and Authority in the Iberian and English Imperial Worlds (İngilizce). UNC Press Books. ISBN 978-0-8078-3199-1.
- ^ "Portugal's Colonial Complex: From Colonial Lusotropicalism to Postcolonial Lusophony" (PDF). 12 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "A presença africana é a mais importante que temos". 15 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "O luso-tropicalismo e o colonialismo português tardio". 14 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "A IMPORTÂNCIA DE GILBERTO FREYRE PARA A CONSTRUÇÃO DA NAÇÃO BRASILEIRA – PARTE II". 2 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "O luso-tropicalismo e o colonialismo português tardio". 10 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "Race Relations and Portuguese Colonial Policy,With Special Reference to Mozambique" (PDF). 27 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "Moçambique: identidades, colonialismo e libertação" (PDF). 27 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
- ^ "Gilberto Freire" (PDF). 27 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Mart 2023.
