İçeriğe atla

Louis Massignon

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Louis Massignon
Doğum25 Temmuz 1883
Nogent-sur-Marne, Fransa
Ölüm31 Ekim 1962 (79 yaşında)
MilliyetFransız
BaşlıkMüslüman Sosyolojisi ve Sosyografi Kürsüsü
EvlilikMarcelle Dansaert-Testelin
Akademik geçmişi
EğitimLycée Louis-le-Grand
Alma materCollège de France
Akademik çalışmaları
DisiplinDoğu Çalışmaları
Alt disiplinArap ve İslam Çalışmaları
KurumlarıCollège de France
Önemli eseriAnnuaire du Monde Musulman
La passion de Hussayn Ibn Mansûr an-Hallâj

Louis Massignon (25 Temmuz 1883 - 31 Ekim 1962) Katolik bir İslam alimi ve Katolik-Müslüman karşılıklı anlayışının öncülerindendir.[1] Yirminci yüzyılda Katolik Kilisesi'nin İslam ile ilişkisi konusunda etkili bir figür olmuştur. Bir aziz olarak gördüğü Mahatma Gandhi'nin çalışmalarına giderek daha fazla odaklandı. Ayrıca İslam'ın Katolikler arasında İbrahimi bir inanç olarak kabul edilmesinde de rol oynamıştır. Bazı akademisyenler, onun araştırmalarının, İslam'a ve Müslümanlara duyduğu saygının ve İslami çalışmalarda kilit öğrenciler yetiştirmesinin, İkinci Vatikan Konsili'nde Lumen gentium ve Nostra aetate'de ifade edilen olumlu İslam vizyonunun yolunu büyük ölçüde hazırladığını ileri sürmektedir.[1] Kendisi de bir Katolik olmasına rağmen, İslam'ı içeriden anlamaya çalışmış ve böylece İslam'ın Batı'da nasıl görüldüğü üzerinde büyük bir etkiye sahip olmuştur; diğer şeylerin yanı sıra, pastoral Vatikan II bildirisi Nostra aetate'de belgelendiği gibi, Katolik Kilisesi içinde İslam'a karşı daha büyük bir açıklığın yolunu açmıştır.

Yaşam

[değiştir | kaynağı değiştir]

Louis Massignon, Fransa'da Paris yakınlarındaki Nogent-sur-Marne'de doğdu. Pierre Roche takma adıyla ressam ve heykeltıraş olan babası Fernand Massignon (1855-1922), romancı Joris-Karl Huysmans'ın yakın arkadaşıydı.[2] Huysmans'ın Roma Katolikliğine geçişi, 1901'den Huysmans'ın 1907'deki ölümüne kadar süren dostane bir öğretici ilişkide genç Louis'nin ilk büyük ilham kaynaklarından biriydi. 1911'den itibaren İslam dünyası üzerine Revue du monde musulman adlı bir derginin editörlüğünü yaptı.[3]

Kızı dilbilimci ve etnograf Geneviève Massignon'du.

Çalışmalar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Louis Massignon eğitimine Paris'teki Lycée Louis-le-Grand'da başladı (1896) ve burada daha sonra ünlü bir sinolog olacak olan sınıf arkadaşı Henri Maspero ile arkadaş oldu. Bakalorya eğitiminin ardından (1901) ailesinin yüksek sömürge subaylarıyla ilişkilerinin ve bağlarının olduğu Cezayir'e ilk seyahatini gerçekleştirdi. Bu subaylar Henry de Vialar, Henry de Castries ve Paris'teki Collège de France'da Müslüman Sosyolojisi Kürsüsü'nün kurucusu Alfred Le Chatelier'dir.

1902'de çalışmalarına devam ederek Honoré d'Urfé üzerine yazdığı bir makale ile lisantiat derecesini aldı ve birçok Arap konusundan ilki olan 15. yüzyıldaki Fes kurumları üzerine çalışmalarına başladı. 1904'te Fas'ta çalışmasının kaynaklarını araştırırken, çölde yaşadığı tehlikeli bir çatışmadan sonra kendini Arapça çalışmaya adamaya yemin etti. Çalışmaları sayesinde 1906'da "diplôme d'études supérieures" diplomasını aldı.[4]

Hristiyanlığa geçiş

[değiştir | kaynağı değiştir]

1907 yılında Mezopotamya'ya arkeolojik bir göreve gönderildi. Bağdat'ta, hayatı boyunca onur duyacağı Arap misafirperverliğini[5] kendisine tanıtan büyük Müslüman aile Alusilerin konuğu oldu. Jön Türk Devrimi'nin mayalandığı 1908 yılında "casus" olarak yakalandığında ve neredeyse öldürülmek üzereyken onu çölde çok tehlikeli bir durumdan kurtaran Alusilerdi. (Alusiler ayrıca 10. yüzyıl mistiği el-Hallac üzerine yazdığı magnum opus için kaynak toplamasına da yardımcı oldu).

Bu tutsaklık durumu ve Müslüman ruhaniliğinin deneyimi, Hristiyanlığı kabul etmesine de yol açtı: Kendisini aşırı, fiziksel ıstırapla dolduran ölümcül bir tehlike içinde, önce geçmiş yaşamı için pişmanlık duydu, başarısız ve geçici bir intihar girişiminde bulundu, bir hezeyana ve büyük bir ajitasyon durumuna düştü (daha sonra sıtma, güneş ve yorgunluğun neden olduğu bir felç olarak teşhis edildi) ve sonunda Tanrı'nın varlığını, onu ezip geçen, onu pasif ve çaresiz bırakan, başkalarını sert bir şekilde yargıladığı için yargılandığını hisseden ve neredeyse kimlik duygusunu kaybetmesine neden olan bir "Yabancının ziyareti" olarak deneyimledi. Ancak bu ziyareti aynı zamanda (dış) tutsaklığından bir kurtuluş ve Paris'e döneceğine dair bir vaat olarak da deneyimledi.[6] Kendisi hezeyan durumunu "[beyninin] ruhunun zorla dönüştürülmesine verdiği bir tepki" olarak yorumladı.[7]

Hastalığından hızla iyileşti, ikinci bir ruhani deneyim yaşadı ve Iraklı bir Karmelit rahip olan Père Anastase-Marie de Saint Elie eşliğinde Beyrut'a gitti. Beyrut'ta Père Anastase'ye günah çıkardı ve böylece Katolikliğe geçişini onayladı.

Massignon, Tanrı'yla karşılaşmasında ve din değiştirmesinde, aralarında Joris-Karl Huysmans ve Charles de Foucauld'un (1858-1916) da bulunduğu, Müslüman bir bağlamda Tanrı'yı deneyimlemiş olan yaşayan ve ölmüş dostlarının şefaatinin kendisine yardımcı olduğunu kuvvetle hissetti. Böylece din değiştirmesi, Foucauld ile ömür boyu sürecek birlikteliği için sağlam bir temel oluşturdu. O, Massignon'u manevi mirasının uygulayıcısı yaptı: Directoire - İsa'nın Küçük Kardeşleri'nin kuruluş kuralı, Louis Massignon'un 1928'de Kilise yetkilileri tarafından uzun bir tereddütten sonra usulüne uygun olarak yayınlandığını gördü.

Ancak Massignon, Foucauld'un Tamanrasset'de Tuaregler arasında bir keşiş olarak yaşamına katılma davetine uymadı. Bunun yerine, Ocak 1914'te kuzeni Marcelle Dansaert-Testelin ile evlendi.

I. Dünya Savaşı'ndaki faaliyetler

[değiştir | kaynağı değiştir]

I. Dünya Savaşı sırasında 17. Fransız Sömürge Tümeni karargâhında 2ème Bureau (Fransız İstihbaratı) için tercümanlık yapmış, bu sıfatla Sykes-Picot misyonuna (1917) geçici yüzbaşı olarak katılmış, bir Arapolog ve İslamalog olarak edindiği deneyimle Makedonya Cephesi'nde kendi isteğiyle piyade asteğmeni olarak görev yaptıktan sonra (1916) iki kez takdirname ve cesaret madalyasıyla ödüllendirilmiştir.

Sykes-Picot misyonunda, aralarında kendi Annuaire du Monde Musulman'ına örnek teşkil eden Arabistan El Kitabı'nın da bulunduğu birçok dostane görüşme yaptığı T. E. Lawrence ile tanıştı. Her ikisi de 1917 Balfour Deklarasyonu'nun açıklanmasıyla Arap-Anglo-Fransız ilişkilerinin çöküşünden sonra aynı onur ve ihanet duygusunu paylaştılar. Massignon, Lawrence'ın yayınlanmış mektuplarındaki arkadaşları arasında yer almaz, ancak bu Lawrence'ın Massignon'un Arapolojiye yaptığı sonraki katkılara entelektüel bir ilgi duymadığı anlamına gelmez, çünkü hatırlanacağı üzere kendisi kariyerine hevesli bir Frankofil olarak başlamıştı.[8]

I. Dünya Savaşı'ndan sonra bilimsel çalışmalar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Massignon, 15 Haziran 1919'da Paris'teki Collège de France'da Müslüman Sosyolojisi ve Sosyografi Kürsüsüne, kürsünün yaratıcısı Alfred le Chatelier'in halefi olarak geçici olarak atandı. Nihayet Ocak 1926'da Le Chatelier emekli olduğunda kürsü ona verildi. Muhammed'in arkadaşı Selman Pak'ın hayatı ve İbrahim'in üç İbrahimi din için önemi gibi İslam'la ilgili çeşitli konularda araştırmalar yaptı.

Hallac-ı Mansur üzerine yazdığı dört ciltlik doktora tezi 1922'de yayımlandı. Bu tez birçok kişi tarafından İslam'da nispeten marjinal bir figürü ön plana çıkardığı gerekçesiyle eleştirildi: Edward Said'in Oryantalizm adlı eserinde özellikle keskin eleştiriler yer almaktadır. Aynı şekilde, İslam'a olan büyük açıklığı birçok Katolik tarafından şüpheci gözlerle görüldü.

Dini taahhütler

[değiştir | kaynağı değiştir]

1930'larda Assisili Francesco onun hayatında büyük bir rol oynadı: 1931'de Massignon Fransisken üçüncüsü oldu ve "İbrahim" adını aldı. 9 Şubat 1934'te, gençlik arkadaşı Mary Kahil ile birlikte, Assisili Francesco'nun 1219'da Sultan el-Melik el-Kamil ile tanıştığı Mısır'ın Dimyat kentindeki terk edilmiş Fransisken kilisesinde dua ettiler. Badaliya ('ikame') yemini ederek, "din değiştirsinler diye değil, Tanrı'nın iradesi onlarda ve onlar aracılığıyla gerçekleşsin diye" Müslümanlar için hayatlarını sundular. Bu yemin, 1947 yılında Badaliya dua derneğinin resmi olarak kurulmasına yol açtı.

Mary Kahil'in teşviki ve Papa XII. Pius'nun izniyle 5 Şubat 1949'da Melkani Rum Katolik oldu, bu hala Katolik Kilisesi'nde kaldığı, ancak artık Roma Riti'ne bağlı olmadığı anlamına geliyordu. Bunun yerine Melkani Kilisesi Arap Katoliklerden oluşur ve Bizans Riti litürjisi Arapça olarak kutlanır. Bu da dolaylı olarak Massignon'un hem Arap Hristiyanlara hem de Müslümanlara daha yakın olmasını sağlamıştır.

Bir Rum Katolik olarak, evli olmasına rağmen rahip olarak atanabilirdi (yine de kendisini Rum Katolikliğe geçirmesinin nedeni bu değildi). Papalık Makamının bazı itirazlarına rağmen, Patrik IV. Maximos'un izniyle 28 Ocak 1950'de Piskopos Kamel Medawar tarafından papazlığa atandı, ancak Papalık sonunda papazlığa atanmasını kabul etti. Rahip olmak Massignon için hayatını başkalarının, özellikle de Müslümanların yerine sunmak anlamına geliyordu.

II. Dünya Savaşı sonrası siyasi taahhüt

[değiştir | kaynağı değiştir]
Cezayir Savaşı sırasında işkenceye karşı oruç tutan insanlar, Paris, 1957 (Lanza del Vasto, Louis Massignon ve diğerleri).

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, akademisyen olarak aktif olmaya devam ederken, dikkatini Müslümanlara ve Arap Hristiyanlara yardım etmek için siyasi eyleme yöneltti. Bu konuda Mahatma Gandhi'yi ve onun şiddet içermeyen eylem (ahimsa ve satyagraha) ilkelerini örnek aldı. (Aynı zamanda Amis de Gandhi derneğinin başkanıydı.) Tüm eylem alanlarında başarı ummadığını, ancak her şeyden önce İsa Mesih'in yaptığı gibi hakikat ve adalete tanıklık etmek istediğini açıkça belirtti.

Kendisi (kronolojik sırayla) aşağıdakiler için uğraştı:

  • Filistin'de yaşayan Araplar için (1948'de İsrail devletinin kurulmasıyla yerlerinden edilenler); Filistin'de Yahudilerin, Müslümanların ve Hristiyanların barış içinde bir arada yaşamasına inanıyordu.
  • Fransız hükûmetinin 1953'te Fas Sultanı Sidi Muhammed'i görevden almasına karşı, el-Glaoui ve el-Kittani adlı iki, kendini Müslüman olarak tanıtan dini lider tarafından desteklendi; bu konuda Fransa-İslam ve yeni kurulan Fransa-Mağrip adlı iki komite tarafından desteklendi; son komitenin üyeleri arasında François Mitterrand, François Mauriac, André Julien vardı.
  • Madagaskar'daki siyasi mahkûmların affı için Comité pour l'amnistie aux condamnés politiques d'outre-mer'in başkanıydı. Komite sonunda bu affa ulaştı.
  • Cezayir'de Cezayir Bağımsızlık Savaşı ile sonuçlanan sömürge geriliminin barışçıl bir şekilde çözülmesi için çabaladı.

Diyalog onun için çok önemliydi; daha sonra İran'da modernist bir Müslüman düşünür olarak son derece etkili olacak olan İranlı din sosyoloğu Ali Şeriati ile de konuştu. Şeriati, Massignon'a büyük saygı duyuyor ve Kavir adlı kitabında onu bir öğretmen ve bir üstat olarak takdir ediyordu.

Massignon 30 Ekim 1962'de öldü ve 6 Kasım'da Pordic, Breton'da defnedildi. Arkadaşı ve meslektaşı Louis Gardet, Louis Massignon'un 1975 yılında yayımlanan La passion de Hussayn Ibn Mansûr an-Hallâj adlı eserinin ölümünden sonra basılmasına yardımcı oldu.

Öğretmenlik

[değiştir | kaynağı değiştir]

Öğrencileri arasında birçok bilim insanı vardı:

Dini görüşler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Katolik inancına sıkı sıkıya bağlı olmakla birlikte, Massignon İslam teolojisi ve uygulamalarından da ilham almış, bu da onu dini konularda çok bağımsız bir düşünür haline getirirken, her türlü sapkınlıktan da kaçınmıştır.

Dini inançlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Massignon'un inancı kutsal misafirperverlik ve mistik ikame (Arapça: badaliya) temel kavramlarıyla karakterize edilebilir.

Kutsal misafirperverlik

[değiştir | kaynağı değiştir]

İslam'ın misafirperverlik emrinden esinlenen bir kavram olan kutsal misafirperverlik, Massignon'un gözünde herkesi kabul etmeyi ve hatta o kişiyi değiştirmek istemeden ya da farklı olmasını dilemeden o kişiye hizmet etmeyi gerektirir. Aynı zamanda, "misafirperverlik isteyen ve çarmıhta ölen", böylece cellatlarının şiddetini bile kabul eden İsa Mesih'in yaşamına da dayanmaktadır.[9]

Bu kavram aynı zamanda farklı etnisiteler arasında barış içinde bir arada yaşamaya olan güçlü inancının temelini oluşturur ve bu da onu Arapların Filistin'den sürülmesine ve (en azından başlangıçta) Fransız Cezayirlilerin ve Cezayir Yahudilerinin, Pied-noir'in göçü ve çok dinli bir Cezayir'in sonu anlamına gelen Cezayir'in dekolonizasyonuna karşı konuşmaya itmiştir.

İkame ve şefaat

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mistik ikame kavramı Massignon'a ilk kez Huysmans'ın Schiedamlı Aziz Lydwine'in biyografisi tarafından önerildi; "Lydwine'in yaşamı yazarın, kişinin çektiği acıları onlar adına sunarak başkalarının günahlarının kefaretini ödeyebileceği inancını örneklemiştir." Bu aynı zamanda, Aziz Pavlus'a göre çarmıhta çektiği acılarla insanlığı günahtan kurtaran İsa Mesih'ten esinlenen bir kavramdır.

Ayrıca şefaatin, yani başkaları için dua etmenin gücüne de inanıyordu ve özellikle Hristiyanlığı kabul ettiği sırada bu gücü kendisi de hissetmişti.

Massignon bu düşünceyi takip ederek, tüm hayatını Müslümanların yerine geçmeye adamak istemiştir, illaki din değiştirmeleri için değil (din için farklılıklarına katlanmamak onun kutsal misafirperverlik düşüncesine aykırı olurdu) ama Tanrı'nın isteği onlar aracılığıyla yerine gelsin diye. Hayatının ilerleyen dönemlerinde rahip olmasını da hayatını başkaları için sunmanın bir yolu olarak görmüştür.

İslam'a bakış

[değiştir | kaynağı değiştir]

Massignon'a göre İslam, Muhammed'in Allah'ın birliğini (tevhit) görmesini sağlayan gerçek ilhamına dayanan bir dindir. Bu ilham, Muhammed'in Arap halkının kökenlerini İncil'deki İsmail'de bulduğu araştırmayla tamamlanmıştır.[10] Böylece İslam'daki vahyi "İbrahim'in İsmail ve Arap ırkı için ettiği duaya (ilahi) lütfun gizemli bir cevabı" olarak görür.[11]

Massignon vahyin üç aşamada gerçekleştiğine inanır; bunlardan ilki doğal dinin kendilerine vahyedildiği ataların dini, ikincisi Musa'ya Yasa'nın vahyedilmesi ve üçüncüsü de Mesih ve onun İlahi Sevgi'yi vahyetmesidir.[12] Ona göre İslam, "Tanrı'nın özünün bilinemediği" ve insanın yalnızca Tanrı'nın nitelikleri hakkında kendisine vahyedilenleri kabul etmek ve bu yasalar aracılığıyla Tanrı'yla birleşme arayışına girmeksizin Tanrı'nın yasalarına uymak zorunda olduğu ataların doğal dinine bir geri dönüştür.[13]

Massignon'a göre bu farklı aşamalar modeli, bir yandan İslam ile diğer yandan Yahudilik ve Hristiyanlık arasındaki, İslam'ın çok eşliliğe izin vermesi ya da savaşı kabul etmesi gibi ahlaki konulardaki farklılıkları açıklamaktadır. Bu nedenle Muhammed'i çok eşliliği, savaşçılığı nedeniyle eleştirmek saçma olurdu; onun için kötü bir şey yoktu. Dahası, Kral Davud'un, Kral Süleyman'ın ve hatta Musa'nın birçok eşinde olduğu gibi, çok eşlilik İslam'dan önce Yahudilik tarafından kabul görmüş ve rutin olarak uygulanmıştır.

Massignon sık sık İslam'dan naif ve ilkel bir din olarak bahsetse de Müslüman inancına küçümseyerek bakmak bir yana, İslam'ın varlığında, Tanrı'nın Yahudiler ve Hristiyanlarla yaptığı ittifaklar tarafından dışlananların bir protestosunu ve Seçilmişlerin, Yahudilerin ve Hristiyanların sadakatsizliğinin bir eleştirisini görür.[11] Bu nedenle Hristiyanlar, İslam'ın varlığının kendilerini, Müslüman bir geçmişten gelmenin zor olduğu, ancak imkansız olmadığı ve hakikatini anlayabilecekleri basit bir azizlik hayatı yaşamaya zorladığını görmelidir.[14]

İbrahim'deki ortak kökenleri göz önüne alındığında, Hristiyanlar Müslümanlara her zaman "aynı iman ve fedakarlık ruhuyla birleşmiş" İbrahim'in kardeşleri olarak yaklaşmalı ve mistik ikame yoluyla Müslümanların kurtuluşu için hayatlarını sunmalı, "Müjde'ye dair eksik bir bilginin vermelerine izin vermediği imanı, hayranlığı ve sevgiyi kardeşleri adına İsa Mesih'e vermelidirler". Böylece onları, kendileri Hristiyan olmak zorunda kalmadan Mesih tarafından verilen kurtuluşa dahil etmek istemektedir; ona göre dışsal bir dönüşüm gerekli görünmemektedir, daha ziyade Müslümanların İslam içinde "içsel dönüşümünü" öngörmektedir.[15]

Ayrıca İslam'da vahyin daha da geliştirilmesi için bazı potansiyeller görmektedir: Massignon'a göre İslam, tüm puta tapanları bunu kabul etmeye zorlamak için şiddet yoluyla bile olsa Allah'ın birliği mesajını yaymayı kendi orijinal misyonu olarak görmüştür.[16] Yine de İslam'ın şiddet karşıtlığına yönelik bir eğilimi de vardır ve bu eğilim en açık şekilde Mekke'ye yapılan hac ziyareti sırasında Arafat Dağı'nda sunulan adakta görülür.[17] Massignon, Müslüman azizlerin kardeşlerinin yerine kendilerini sunmalarının İslam'ın vahiy yolunda ilerlemesini sağlayabileceğine inanmaktadır. Hatta İslam'ın bazı azizlerine, özellikle de el-Hallac'a büyük hayranlık duymuştur.

Siyasi görüşler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Massignon'un siyasi eylemlerine, farklı halkların ve dinlerin barış içinde bir arada yaşamasına olan inancı (ki bu inancın temelinde kutsal misafirperverlik kavramı yatmaktadır) ve Gandhici şiddet içermeyen eylem ilkeleri (satyagraha ve ahimsa) yön vermiştir.

Değerlendirme ve eleştiri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Massignon'un Katolik görünümü

[değiştir | kaynağı değiştir]

Katolikliğe her zaman sadık kalmasına ve herhangi bir senkretizm şüphesinden kaçınmasına rağmen, Massignon'un görüşleri onu bir senkretist, bir "Katolik Müslüman" olarak gören birçok Katolik tarafından eleştirel olarak görüldü, ancak bu aynı zamanda Papa XI. Pius tarafından bir iltifat olarak kullanıldı.[18]

Massignon'un İslam'a verdiği değer, İslam'a daha fazla değer veren ve geleneksel misyonerlik yaklaşımının yanı sıra diğer dinlerle saygılı bir diyalogdan bahseden Vatikan II bildirisi Nostra aetate'de yansıtıldığı gibi Katoliklerin İslam'a bakışındaki değişim için ufuk açıcı olmuştur. Massignon, II. Vatikan Konsili'nin açılışından kısa bir süre sonra öldü, ancak Papa XI. Pius, XII. Pius ve XXIII. Ioannes ile temasları bu yeniden yönelimin önünü açmaya yardımcı oldu.[19]

Massignon'un odağına yönelik eleştiriler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Massignon bazen Müslümanlar tarafından Hallac gibi İslami ana akım tarafından biraz marjinal kabul edilen Müslüman figürlere çok fazla önem verdiği ve tasavvufa çok fazla, fıkha ise çok az önem verdiği için eleştirilmiştir.[20]

Gayrimüslim bir Arap-Amerikalı akademisyen olan Edward Said, Massignon'un Hallac'ı "İslam'ın ana akım doktrinel sistemi tarafından esasen yasaklanan değerleri somutlaştırmak, cisimleştirmek için kullandığını, Massignon'un bu sistemi esasen Hallac ile aşmak için tanımladığını" yazmıştır.[21]

Öğrencilerinin görüşleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Hollandalı öğrencisi J. J. Waardenburg, L'Islam dans le Miroir de l'Occident (1963) adlı tezinde Massignon'un ilkelerinin aşağıdaki sentezini yapmıştır: "1- Tanrı kendisini istediği zaman ve istediği şekilde açıklamakta özgürdür. 2- Tanrı'nın eylemi, Hristiyanlığın dışında da olabilen lütuf dünyasında gerçekleşir; İslam'da, mistik kısımlarda bulunabilir. 3- Dini keşif varoluşsal bir karaktere sahiptir, dini nesnenin arayan için bir önemi vardır. 4- Din bilimi, kelimenin tam anlamıyla dini bir çalışmadır: inayetin keşfidir (yani, Aziz-Esprit'in, Rûh Allah'ın, Kutsal Ruh'un çalışmasıdır)."

Seyyid Hüseyin Nasr, 1983 yılında Louis Massignon'un 100. doğum günü anma töreninde yaptığı saygı duruşunda onu "Katolik, alim, İslamalog ve mistik" olarak tanımlıyor.

  • Katolik: Kutsal Charles de Foucauld (1858-1916) tarafından dikte edilen İsa'nın Küçük Kardeşleri Kuralı'nın dini otorite tarafından kabul edilmesinde kilit rol oynadı.
  • Alim: 29 yaşındayken (1912-1913) Mısır Kahire Üniversitesinde felsefe tarihi üzerine Arapça 40 ders verdi; 1922'den 1954'e kadar 1902'de Alfred Le Chatelier tarafından Cezayir, Tunus ve Fas'ın desteğiyle Collège de France'da kurulan Müslüman Sosyolojisi Kürsüsü'nün başkanlığını yaptı.
  • İslamalog: Batı'da erken dönem tasavvuf çalışmalarına iki önemli katkısıyla öncülük etti; 1- Essay sur les origines du lexique technique de la mystique musulmane (Guenther ed., Paris 1922). 2- La Passion d'al Hallâj (Guenther ed., Paris 1922).[22]
  • Mistik: Hristiyanlık ve İslam arasındaki dinler arası diyalogda inancının derin maneviyatını gerçekten yaşadı; Seyyid Hüseyin Nasr tarafından "el-berekat el-iseviyye" olarak tanımlandı.[23]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Gude, Mary Louise (1996). Louis Massignon – The Crucible of Compassion. Notre Dame IN: University of Notre Dame Press. 
  • "Herbert Mason". Department of Religion, Boston University. 7 Mayıs 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2010. 
  • Borrmans, Maurice (1996). "Aspects Théologiques de la Pensée de Louis Massignon sur l'Islam". Daniel Massignon (Ed.). Louis Massignon et le dialogue des cultures (Fransızca). Paris: Cerf. ISBN 9782204052702. 
  • Mémorial Louis Massignon, Sous la direction de Youakim Moubarac et des textes arabes de Ibrahim Madkour, Abd al-Rahman Badawi, Taha Hussein, etc., Dar el-Salam, Imprimerie de l'Institut Français d'Archéologie Orientale, Cairo, 1963. OCLC 20425710
  • Morillon, Jean. Massignon. Classiques du XXième Siècle, Editions Universitaires, Paris, 1964.
  • Moubarac, Youakim: Bibliographie de Louis Massignon. Réunie et classée par Y. Moubarac, Institut Français de Damas, Damascus, 1956. OCLC 61507397
  • ––. Pentalogie Islamo-chrétienne, Volume 1: L'œuvre de Louis Massignon, Editions du Cénacle Libanais, Beirut, 1972. OCLC 1054570
  • Seyyid Hüseyin Nasr. In commemoration of Louis Massignon: Catholic, Scholar, Islamist and Mystic. University of Boston, November 18, 1983 in: Présence de Louis Massignon-Hommages et témoinages Maisonneuve et Larose ed. Paris 1987

Dipnotlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b Krokus, Christian (Sonbahar 2012). "Christianity, Islam and Hinduism in Louis Massignon's Appropriation of Gandhi as a modern saint". Eucumenical Studies. 47 (4). s. 525. ISSN 0022-0558. Erişim tarihi: 3 Mart 2019. 
  2. ^ Wessinger, Catherine (2011). The Oxford Handbook of Millennialism. Oxford Handbooks. p. 557: Oxford University Press. ISBN 9780199909902. 11 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2023. 
  3. ^ Ahmet Kavas (2008). "Revue du monde musulman (RMM)". Islam Ansiklopedisi. 35. 1 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2023. 
  4. ^ Massignon, Louis (1906). Le Maroc dans les prémieres années du 16ième siecle - Tableau géographique d'après Leon l'Africain. Alger: Adolphe Jourdan. 
  5. ^ Seidel, Kathleen (2000). "Serving the Guest: A Sufi Cookbook and Art Gallery". www.superluminal.com. 17 Ekim 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  6. ^ Gude 1996, ss. 39–46.
  7. ^ Gude 1996, s. 46.
  8. ^ Wilson, Jeremy. "Lawrence of Arabia" The authorised biography of E. T. Lawrence 1989 0-7493-9133-2, index s.v. France.
  9. ^ Gude 1996, p. xii.
  10. ^ Borrmans 1996, pp. 119f.
  11. ^ a b Borrmans 1996, s. 122.
  12. ^ Borrmans 1996, s. 128.
  13. ^ Borrmans 1996, s. 118.
  14. ^ Borrmans 1996, s. 127.
  15. ^ Borrmans 1996, s. 130.
  16. ^ Borrmans 1996, s. 121.
  17. ^ Borrmans 1996, s. 124.
  18. ^ Anawati, Georges (1996). "Louis Massignon et le dialogue islamo-chrétien". Daniel Massignon (Ed.). Louis Massignon et le dialogue des cultures (Fransızca). Paris: Cerf. s. 266. ISBN 9782204052702. 
  19. ^ Waardenburg, Jacques (1996). "L'approche dialogique de Louis Massignon". Daniel Massignon (Ed.). Louis Massignon et le dialogue des cultures (Fransızca). Paris: Cerf. s. 186. ISBN 9782204052702. 
  20. ^ Gude 1996, s. 116.
  21. ^ Said, Edward (2003). Orientalism. 25th Anniversary. New York City: Vintage. 
  22. ^ Translated by his student Herbert Mason as The Passion of al-Hallâj, Princeton University Press, 1982.
  23. ^ Seyyed Hossein Nasr (1987). "In Commemoration of Louis Massignon: Catholic, Scholar, Islamicist and Mystic". Présence de Louis Massignon. Paris.  Cited in Laude, Patrick (2011). Louis Massignon: The Vow and the Oath. p. 193n96: Matheson Trust. ISBN 9781908092069. 

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • deSouza, Wendy (2013). "Hostility and Hospitality: Muhammad Qazvini's Critique of Louis Massignon". British Journal of Middle Eastern Studies. 40 (4). ss. 378-391. doi:10.1080/13530194.2013.811630. 

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Louis_Massignon&oldid=33937031" sayfasından alınmıştır