Karma hükûmet

Karma hükûmet, aristokrasi ve monarşinin unsurlarını bir araya getiren bir yönetim biçimidir;anarşi, oligarşi ve tiranlık olarak kabul edilen ayrımların imkansız hale getirilmesini amaçlar. Bu fikir, Roma anayasası altında geliştirilen bir hükûmet biçimi olan cumhuriyetin istikrarını, yeniliğini ve başarısını tanımlamak için klasik antik çağda yaygınlaştırılmıştır.

Klasik demokrasinin, aristokrasinin veya monarşinin aksine, karma bir hükûmet altında hükümdarlar, pozisyonlarını miras yoluyla veya kura ile değil, vatandaşlar tarafından seçilir (Antik Yunan-Roma döneminde kura, genellikle klasik demokrasinin temel özelliği olarak kabul edilirdi).^[1]

Karma hükûmet kavramı, monarşik, aristokratik ve demokratik unsurları içeren bir yapı olarak, ideal yönetim biçimi olarak Thomas Aquinas tarafından önerilmiştir. Daha sonra Rönesans ve Aydınlanma döneminde Niccolò Machiavelli, Giambattista Vico, Immanuel Kant, Thomas Hobbes ve diğerleri tarafından incelenmiştir. Cumhuriyetçilik görüşüne mensup olanlar arasında çok önemli bir teori olmuştur. Farklı okullar, Avrupa Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri gibi modern siyasi yapıları karma anayasalara sahip olarak tanımlamışlardır.

Antik Yunan filozofları

Platon, Cumhuriyet adlı kitabında hükûmetleri beş temel türe ayırdı (dördü mevcut biçimler ve biri Platon'un "yalnızca konuşmada" var olan ideal biçimidir):

demokrasi : çoğunluğa göre yönetim
oligarşi : azınlığın hükûmeti
timokrasi : onurlandırılan veya değer verilen tarafından hükûmet
tiranlık : tek başına hükûmet
aristokrasi : en iyi tarafından hükûmet (Platon'un ideal hükûmet biçimi)

Platon mevcut tüm hükûmet biçimlerinde kusurlar bulmuş ve bu nedenle erdem ve bilgeliği vurgulayan aristokrasinin en saf hükûmet biçimi olduğuna sonuç çıkarmıştır. Aristoteles büyük ölçüde Platon'un fikirlerini benimsemiş ve Politika adlı eserinde üç tür hükûmet (timokrasi dışında) detaylı bir şekilde ele alınmıştır. Aristoteles anayasal hükûmeti (hukuk altında oligarşi ve demokrasinin birleşimi) ideal hükûmet biçimi olarak kabul etmekle birlikte, üçünden hiçbirisinin sağlıklı olmadığını ve devletlerin bu üç biçim arasında ani ve kaotik bir süreç olan "kyklos" veya "anacyclosis" olarak bilinen bir döngü içinde dönüşeceğini gözlemlemiştir. Siyaset adlı eserinde, istikrarlı bir hükûmet yaratmanın birçok teorisini sıralar. Bu seçeneklerden biri, üç hükûmet biçiminin bir karışımından oluşan bir hükûmet yaratmaktır.

Polybius, çoğu devletin bu temel ilkelerden "birden fazla" oluşan ve daha sonra karma hükûmet sistemi olarak adlandırılan bir hükûmet sistemine sahip olduğunu savundu.^[2]

Roma dönemi

Karma hükûmet ideali, Polybius tarafından popülerleştirilmiştir. Polybius, Roma Cumhuriyeti'ni Aristoteles'in teorisinin bir tezahürü olarak görmüştür (Millar, 2002). Monarşi, konsüller tarafından temsil edilirken, aristokrasi Senato tarafından ve demokrasi ise seçimler ve halk meclislerinin büyük toplantılarıyla temsil edilirdi. Her kurum diğerlerini tamamlar ve aynı zamanda denetler, muhtemelen istikrarı ve refahı garanti altına alır. Polybius oldukça etkili olmuş ve fikirleri Cicero tarafından benimsenmiştir (Millar, 2002).

Ortaçağ

Thomas Aquinas, Kraliyet Üzerine Mektup adlı eserinde, aristokratik ve demokratik unsurlar tarafından belirlenmiş bazı sınırlamalarla bir monarşinin, en iyi ve en adil yönetim biçimi olduğunu savundu. Ayrıca, hükümdarın ilahi ve tabii hukuku destekleme görevini vurguladı ve hükümdara örf ve mevcut hukuk tarafından dayatılan sınırlamalara uyma zorunluluğuna dikkat çekti.

Rönesans, Reformasyon ve Aydınlanma

Rönesans döneminde, Cicero büyük bir saygı kazandı ve pek çok fikri benimsendi. Aynı dönemde Polybius'un da tekrar keşfedilmesi, karışık yönetimlerin olumlu yönlerinin Rönesans siyaset biliminde merkezi bir rol oynamasına ve gelişen cumhuriyetçilik anlayışına entegre edilmesine yol açtı. Siyasi gücün kötüye kullanımını en aza indirmek amacıyla, John Calvin aristokrasi ve demokrasiyi birleştiren bir yönetim biçimini savundu. Demokrasinin avantajlarını övdü: "Tanrı'nın halka yöneticilerini ve yönetenleri seçme izni verdiği zaman, bu paha biçilmez bir hediye olur." Calvin, sıradan insanların haklarını ve özgürlüklerini daha da güvence altına almak için gücün birkaç siyasi kurum arasında paylaştırılmasını tercih etti (güçler ayrılığı).^[3] Karma yönetim teorileri, Aydınlanma döneminde son derece popüler hale geldi ve Thomas Hobbes, John Locke, Giambattista Vico, Montesquieu, Jean-Jacques Rousseau ve Immanuel Kant gibi düşünürler tarafından detaylı bir şekilde ele alındı. Bu düşünürler arasında yalnızca Montesquieu, güçler ayrılığı kavramının geniş çapta kabul gören bir yazar olarak öne çıktı.^[4]

Heinrich August Winkler gibi bazı akademisyenler Amerika Birleşik Devletleri Anayasası yazarlarını da etkilemiştir; çünkü denge ve denetleme kavramlarını kısmen antik teoriye dayandırmışlardır.^[5] Viktorya Dönemi'nde Britanya'nın, Kraliyet (monarşi), Lordlar Kamarası (aristokrasi) ve Avam Kamarası (demokrasi) unsurlarından oluşan bir Parlamento'ya sahip anayasası, 19. yüzyılda karışık bir anayasa örneği olarak öne çıkmaktadır.^[6] Bu siyasi düzen, 20. yüzyıl İngiltere'sinde iki yakından ilişkili gelişmenin temellerini taşır. Birincisi, İç Savaş (Püriten Devrimi), 1679-1681 dışlama krizi ve 1688 Yüce Devrimi gibi bir dizi siyasi çalkantıdır. İkincisi, en iyi, en özgürlükçü ve en istikrarlı hükûmet biçiminin yoğun bir kamuoyu tartışmasının başlamasıdır. Ana düşünürlerden John Milton, John Locke, Algernon Sidney ve James Harrington bu tartışmaya katılan isimlerdir ve düşünceleri radikal Whig partililerin temelini oluşturmuştur. Bu ideoloji, "siyasi özgürlüğe yönelik iki tür tehdidi açıklar: halkın genel bir çürümesi, kötülük ve despot yöneticilerin müdahalesini davet edebilir; aynı zamanda yürütme otoritesinin yasama organına müdahalesi, gücün karışık hükümetle korunan özgürlüğü baskılama çabasıdır. Amerikan Devrimi, radikal Whig siyaset anlayışının Amerikan düşüncesine derinlemesine nüfuz ettiğini gösterdi. [...] Radikal Whig siyaset anlayışı, her zaman Püriten kültürüne yakın bir Protestan kültürünün geleneksel endişelerini canlandırdığı için Amerika'da geniş destek buldu. Ahlaki çürümenin özgür hükümeti tehdit edebileceği düşüncesi, babalarının günahı kaçmak için İngiltere'den kaçan bir halk için şaşırtıcı değildi."^[7] John Trenchard, Thomas Gordon ve Benjamin Hoadly gibi 18. yüzyıl Whig'leri veya cumhuriyetçileri, "monarşi, aristokrasi ve demokrasinin karışık yönetimini övdüler ve İngiliz özgürlüğünün temelini buna bağladılar; ve Locke gibi, hakların doğal bir durumda ortaya çıktığına inanarak, karşılıklı anlaşmayla yaratılan sivil toplumun, hükümet tarafından güvence altına alınan egemenliğe dayandığını savundular." Bu nedenle karışık yönetim, modern çağ demokrasisinin, anayasal monarşinin ve Amerikan modelinin temelini oluşturur: cumhuriyetçilik.^[8]^[9]^[10]

Amerikan anayasasının "babası" olarak kabul edilen James Madison, Federalist Kağıt No. 40'ta 1787 Anayasa Konvansiyonu'nun karışık bir anayasa oluşturduğunu belirtti. Madison, Federalist Kağıt No. 63'te Polybius'a atıfta bulundu.^[11] Ancak çok daha önemlisi, Amerikan Devrimcilerinin siyasi sistemlerine koydukları "çoğu" fikrin "onsekizinci yüzyıl commonwealthmen büyük geleneğinin, radikal Whig ideolojisinin bir parçası olduğunu belirttiler."^[12]

Günümüzde

Amerika Birleşik Devletleri

Amerika Birleşik Devletleri'nde özellikle temellendirilen bir akademik görüş, karışık yönetimin bir cumhuriyetin merkezi özelliği olduğunu savunur ve Amerika Birleşik Devletleri'nin yönetimini birincinin (Başkan; monarşi), az sayının (Senato; aristokrasi) ve çok sayının (Temsilciler Meclisi; demokrasi) yönettiğini iddia eder.^[13] Bir diğer düşünce akımı ise ABD'de, Yüksek Mahkemenin son on yıllarda "En İyisi" rolünü üstlendiğini savunur, böylece senatörlerin doğrudan seçilmesinin etkisini dengeleyerek ve demokrasi, aristokrasi ve monarşinin karışımını koruyarak yetki ayrılığını sağladığına inanır.^[14]

Avrupa Birliği

Bazı görüşlere göre, Avrupa Birliği bağlamında Komisyon Başkanı birinci tarafından yönetilen hükûmeti temsil ederken, Komisyon aristokratik boyutu temsil eder ve Parlamento demokratik boyutu temsil eder.^[15]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

^ Headlam, James Wycliffe (1891). Election by Lot at Athens. s. 12.
^ Heinrich August Winkler (2012), Geschichte des Westens. Von den Anfängen in der Antike bis zum 20. Jahrhundert, Third Edition, Munich (Germany), 978-3-406-59235-5, p. 179
^ Jan Weerda, Calvin, in: Evangelisches Soziallexikon, Third Edition, Stuttgart (Germany), 1958, col. 210
^ Winkler (2012), pp. 184ff
^ Winkler (2012), p. 301
^ Heinrich August Winkler (2012), pp. 151ff
^ Robert Middlekauff (2005 ), The Glorious Cause: The American Revolution, 1763-1789, Revised and Expanded Edition, Oxford University Press, 978-0-19-531588-2, pp. 51-52
^ Winkler (2012), pp. 142ff
^ Middlekauff (2005), pp. 136ff
^ Cf. Thomas S. Kidd (2010), God of Liberty: A Religious History of the American Revolution, New York, N.Y., 978-0-465-00235-1, pp. 7-8
^ Cf. Heinrich August Winkler (2012), pp. 290ff
^ Middlekauff (2005), p. 51
^ "Constitution Day 2021: Mixed Government, Bicameralism, and the Creation of the U.S. Senate". U.S. Senate. 17 Eylül 2021. 18 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2021.
^ Rosen, Zivi S. (2006). "The Irony of Populism: The Republican Shift and the Inevitability of American Aristocracy" (PDF). Regent University Law Review. 18: 287-89. 31 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Aralık 2021.
^ Explaining the stability of the EU through the concept of a Mixed Constitution 12 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..

Dış bağlantılar

Polybius ve Kurucu Babalar: kuvvetler ayrılığı 27 Eylül 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
De Republica Anglorum 11 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Sir Thomas Smyth'in Kraliçe I. Elizabeth yönetimindeki İngiliz Anayasası açıklaması

[1] Headlam, James Wycliffe (1891). Election by Lot at Athens. s. 12.

[2] Heinrich August Winkler (2012), Geschichte des Westens. Von den Anfängen in der Antike bis zum 20. Jahrhundert, Third Edition, Munich (Germany), 978-3-406-59235-5, p. 179

[3] Jan Weerda, Calvin, in: Evangelisches Soziallexikon, Third Edition, Stuttgart (Germany), 1958, col. 210

[4] Winkler (2012), pp. 184ff

[5] Winkler (2012), p. 301

[6] Heinrich August Winkler (2012), pp. 151ff

[7] Robert Middlekauff (2005 ), The Glorious Cause: The American Revolution, 1763-1789, Revised and Expanded Edition, Oxford University Press, 978-0-19-531588-2, pp. 51-52

[8] Winkler (2012), pp. 142ff

[9] Middlekauff (2005), pp. 136ff

[10] Cf. Thomas S. Kidd (2010), God of Liberty: A Religious History of the American Revolution, New York, N.Y., 978-0-465-00235-1, pp. 7-8

[11] Cf. Heinrich August Winkler (2012), pp. 290ff

[12] Middlekauff (2005), p. 51

[13] "Constitution Day 2021: Mixed Government, Bicameralism, and the Creation of the U.S. Senate". U.S. Senate. 17 Eylül 2021. 18 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Aralık 2021.

[14] Rosen, Zivi S. (2006). "The Irony of Populism: The Republican Shift and the Inevitability of American Aristocracy" (PDF). Regent University Law Review. 18: 287-89. 31 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Aralık 2021.

[15] Explaining the stability of the EU through the concept of a Mixed Constitution 12 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]