Pasifae
Antik Yunan mitolojisinde, Pasiphaë (/pəˈsɪfiiː/[1]) bir Girit kraliçesiydi.[2]
Aile
[değiştir | kaynağı değiştir]Pasiphae bir Okenaid nemfi olan[3] Perse'in ve Güneş tanrısı Helios'un kızıydı.[4]Aeetes, Circe ve Perses ise kardeşleriydi. Bazı hesaplarda, Pasiphaë'nin annesi bir ada perisi olarak tanımlandı.[5][6] Zeus'un eşi Europa gibi, Pasiphae'nin ailesi de Doğu kökenliydi. Pasiphea daha sonra Girit Kralı Minos ile evlendi. Minos ile birlikte Acacallis, Ariadne, Androgeus, Glaucus, Deucalion, Phaedra, Xenodice ve Catreus'un annesiydi. Ayrıca Minotaur'un yani Asterion'un annesiydi.
Minotaur
[değiştir | kaynağı değiştir]Poseidon'dan gelen bir lanetten sonra Pasiphaë, Poseidon tarafından gönderilen beyaz bir boğaya karşı şehvet duydu ve onunla çiftleşti.[7] Mitoloji bilim adamları ve yazarlar Ruck ve Staples bu konu hakkında, "Boğa, Olimpiyat öncesi eski Poseidon'dur" dedi.[8]
Yunan bir Minos mitinin edebi anlatışına göre,[9] boğayla gerçekten çiftleşebilmek için Atinalı zanaatkâr Daedalus'a[10] içinde şehvetini tatmin edebildiği, inek derisi kaplamalı bir tahta inek yaptırdı.[11] Bu yorum, neredeyse ilahi bir figürün (Güneş'in kızının), hayvanlarla cinsel ilişkisisi olabileceğini gösterdi.[12] Virgil on altı satırlık kısa bir bölümde bu konudan bahsetmiştir.[13] Ovid'in Ars Amatoria Pasiphaë'sinde zoofilik terimlerle şu kelimeler geçmiştir: Pasiphae fieri gaudebat adultera tauri - "Pasiphaë bir boğayla zina yapmaktan zevk aldı."
Diğer yönlerden Pasiphaë, yeğeni Medea gibi, Yunan eserlerine büyülü bitki sanatları ile ilgileniyordu.[14]
Kehanet üzerine
[değiştir | kaynağı değiştir]Ana Kara Yunanistan'da Pasiphae kehanetçi bir tanrı olarak Lakonya'da ibadet görmüştür. Sparta içinde daha yaygındır. Coğrafyacı Pausanias'a göre onun tapınağı küçük, berrak bir derenin yanında yer alan ve Helios ve Pasiphaë'nin bronz heykelleriyle çevrilidir. Onun hesabı ayrıca Pasiphaë'yi Ino ve ay tanrıçası Selene ile eşitler
Olası güneş tanrıçası
[değiştir | kaynağı değiştir]Yunanistan'ın Tanımı'nda Pausanias, Pasiphaë'yi Selene ile özdeşleştirerek figürün bir Ay tanrısı olarak tapıldığını ima eder.[15] Bununla birlikte, Minos diniyle ilgili daha fazla araştırma, güneşin bir kadın figürü olduğunu gösteriyor ve Pasiphaë'nin aslında bir güneş tanrıçası olduğunu, bu durumun Helios'un kızı olarak tasviriyle tutarlı bir yorum olduğunu öne sürüyor.[16] Poseidon'un boğası, Eski Mezopotamya dininde yaygın olan Ay boğasının kalıntıları olabilir.[17]
Notlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "Pasiphae, Pasiphaë". Longman Pronunciation Dictionary. Londra: Pearson Longman. 2009. ISBN 978-1-4058-8118-0.
- ^ An attribute of the Moon, as Pausanias remarked in passing (i.43.96): compare Euryphaessa; if Pasipháē is an ancient conventional Minoan epithet translated into Greek, it would be a "loan translation", or calque.
- ^ Hesiod, Theogony 346
- ^ Apollodorus, Library 1.9.1 6 Mayıs 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.; Hyginus, Fabulae preface 29 Mart 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.; Cicero, De Natura Deorum 48.4 23 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Diodorus Siculus, Bibliotheca historica 4.60.4 27 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Tzetzes, Chiliades 4.361 14 Nisan 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Pseudo-Apollodorus, Bibliotheke 3.1.4 4 Temmuz 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Ruck and Staples 1994:213.
- ^ Specific astrological or calendrical interpretations of the mystic mating of the "wide-shining" daughter of the Sun with a mythological bull, transformed into an unnatural curse in Hellene myth, are prone to variability and debate.
- ^ Daedalus was of the line of the chthonic king at Athens Erechtheus.
- ^ Greek myth characteristically emphasizes the accursed unnaturalness of a mystical marriage conceived literally as merely carnal: a fragment of Bacchylides alludes to "her unspeakable sickness" and Hyginus (Fabulae 40) to "an unnatural love for a bull".
- ^ This was the commonplace of brief notices of Pasiphaë among Latin poets, too, Rebecca Armstrong notes, in Cretan Women: Pasiphae, Ariadne, and Phaedra in Latin Poetry (Oxford University Press) 2006:169. Armstrong falls into the trap of literalness: in discussing the list of candidates for children of Pasiphaë and Minos, she remarks, "It seems unlikely that Pasiphaë gave birth to these human children after her liaison with the bull" (172 note 9); but there is no chronologically coherent narrative before and after in myth or dream, the aspect of myth that Ruck and Staples (1994:9) call "the suspension of linear chronology", a feature which is remarked upon in all introductions to Greek myth.
- ^ Armstrong 2006:171.
- ^ See also the Metamorphoses of Antoninus Liberalis, 41.
- ^ "Pasiphae on Theoi.com". 15 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2021.
- ^ Goodison, L. “From Tholos Tomb to Throne Room: Perceptions of the Sun in Minoan Ritual”. In: R. LAFFINEUR and R. HÄGG (eds.). Potnia: Deities and Religion in the Aegean Bronze Age. 2001. pp. 77-88.
- ^ "Archived copy". 8 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2015.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Kerenyi, Karl . Yunanların Tanrıları, 1951.
- Graves, Robert . Yunan Mitleri, (1955) 1960.
- Ruck, Carl AP ve Danny Staples, The World of Classical Myth 1994.
- Smith, William ; Yunan ve Roma Biyografisi ve Mitolojisi Sözlüğü, Londra (1873). "Past'piiae" 14 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
