1912-1913 Londra Konferansı
| Londra Konferansı 1912–1913 | |
|---|---|
 | |
| Tarih | Eylül 1912 - Ağustos 1913 |
| Konum | Londra |
| Diğer adı | Londra Barış Konferansı |
| Tür | Konferans |
| Neden | Toprak edinimleri konusunda savaşan güçler arasında hakemlik yapmak ve ayrıca Arnavutluk'un geleceğini belirlemek için |
| Sonuç | Arnavutluk Prensliği kuruldu |
Londra Barış Konferansı veya Büyükelçiler Konferansı olarak da bilinen 1912-1913 Londra Konferansı, o zamanın altı Büyük Gücü'nün (İngiltere, Fransa, Almanya, Avusturya-Macaristan, Rusya ve İtalya) uluslararası bir zirvesiydi. Birinci Balkan Savaşı'nda Balkan Birliği ordularının Osmanlı Devleti'ne karşı kazandığı başarılar nedeniyle Aralık 1912'de toplandı. Konferans özellikle, toprak edinimleri konusunda savaşan güçler arasında hakemlik yapmayı ve aynı zamanda çatışma sırasında bağımsızlığı ilan edilen Arnavutluk'un geleceğini belirlemeyi amaçladı.
Tarih
[değiştir | kaynağı değiştir]Birinci Balkan Savaşı'nı sona erdirmek için 3 Aralık 1912'de ateşkes imzalandı. Londra Barış Konferansı'na Balkan müttefiklerinden (Yunanistan dahil) ve Osmanlı İmparatorluğu'ndan önceki ateşkesi imzalamamış delegeler katıldı.
Konferans Eylül 1912'de Saint James Sarayı'nda Sör Edward Gray'in başkanlığında başladı.[1] Konferansın diğer oturumları 16 Aralık 1912'de başladı, ancak 23 Ocak 1913'te 1913 Osmanlı darbesi (Bâb-ı Âli Baskını olarak da bilinir) gerçekleştiğinde sona erdi.[2] Darbe lideri Enver Paşa, Osmanlı Devletini Konferanstan çekti.
30 Mayıs 1913'te, Osmanlı İmparatorluğu olmadan, konferans, Osmanlı İmparatorluğu'nun Enos-Midia hattının batısındaki tüm toprakları bırakacağı bir anlaşma olan Londra Antlaşması'nı (1913) imzaladı. Uzun tartışmalardan sonra, Büyükelçiler 29 Temmuz 1913'te Arnavutluk Prensliği'ni Osmanlı İmparatorluğu'ndan bağımsız egemen bir devlet olarak kurmak için resmi bir karara vardılar.[3]
Alınan kararlar ve Yunanistan ve Sırbistan'dan gelen baskılar sonucunda, yeni kurulan Arnavut devletinin talep ettiği ve toplam Arnavut nüfusunun % 30[4] ila % 40'ını dışarıda bırakan toprakların yarısı, yeni kurulan Arnavutluk Prensliği.[5] Özellikle Kosova Vilayeti Sırbistan'a, Çamerya ve Yanya Yunanistan'a verildi.[6]
Yunanistan-Arnavutluk sınırını çizmek için özel bir sınır komisyonu gönderildi. Bununla birlikte, bölgeyi etnografik bir temelde tanımlayamadığından, ekonomik, stratejik ve coğrafi argümanlara geri döndü, bu da Londra Konferansı'nın tartışmalı bölgenin çoğunu Arnavutluk'a bırakma kararıyla sonuçlandı. Bu olay dönüşü , Kuzey Epirus Özerk Cumhuriyeti'ni ilan eden yerel Yunan nüfusu arasında bir ayaklanmayı katalize etti.[7]
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Guide to International Relations and Diplomacy. Continuum International Publishing Group. 30 Mart 2004. s. 144. ISBN 978-0-8264-7301-1. Erişim tarihi: 29 Mayıs 2012.
- ^ "The Treaty of London, 1913". 1 Mayıs 1997 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2021.
- ^ "The Conference of London". 11 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2012.
- ^ "Independent Albania (1912—1944)", Historical dictionary of Albania, Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. lix, ISBN 978-0-8108-7380-3, OCLC 454375231, erişim tarihi: 4 Şubat 2012,
... about 30 percent of the Albanian population were excluded from the new state
- ^ Political Parties of Eastern Europe: A Guide to Politics in the Post-Communist Era. M.E. Sharpe. 2002. s. 675. ISBN 978-1-56324-676-0. 31 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mayıs 2012.
Roughly half of the predominantly Albanian territories and 40% of the population were left outside the new country's borders
- ^ The Balkan Wars 1912-1913: Prelude to the First World War. 4 Ocak 2002. s. 72. ISBN 9781134583638. 15 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2021.
- ^ "The conceptualization of an Albanian nation" (PDF). Ethnic and Racial Studies. Volume 20, Number 1. ss. 4-5. 20 Mart 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2012.